Morgunblaðið - 09.01.2020, Blaðsíða 53

MINNINGAR 53
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. JANÚAR 2020
✝ Þorsteinn Sig-urgeir Theo-
dórsson fæddist í
Reykjavík 14. júlí
1934. Hann lést 31.
desember 2019.
Foreldrar hans
voru Theodór N.
Sigurgeirsson, f.
22.9. 1895, d. 4.8.
1983, og Þóra
Árnadóttir, f. 24.2.
1899, d. 7.9. 1982,
bændur á Brennistöðum í Flóka-
dal. Systkini Þorsteins voru Árni
Theodórsson, f. 11.1. 1929, d.
4.4. 2010, Valgerður Theodórs-
dóttir, f. 19.12. 1930, d. 24.3.
2012.
Þorsteinn kvæntist Sigríði
Jónsdóttur, f. 20.7. 1930, d. 14.3.
2015, og eignuðust þau fjögur
börn: 1) Ágústa Jóna, f. 13.3.
1956, 2) Birna, f. 27.7. 1957, börn
hennar eru: Anna Þorvalds-
dóttir, f. 11.7. 1977, gift Hrafni
Ásgeirssyni, Theodóra Lind Þor-
valdsdóttir, f. 24.4. 1980, og á
hún tvo syni, 3) Theodóra, f. 7.8.
1958, gift Olgeiri Helga Ragn-
arssyni, f. 29.3. 1966, dætur
þeirra eru: Sigríður Ásta, f. 15.4.
1994, Hanna Ágústa, f. 18.6.
Brennistöðum i Flókadal og tók
við búi foreldra Þóru, móður
Þorsteins. Þorsteinn gekk í
Reykholtsskóla og nam trésmíði
við Iðnskólanum í Borgarnesi.
Meistarabréf fékk hann árið
1959. Þorsteinn var starfandi
trésmíðameistari í Borgarnesi á
árunum 1969 til 1987 og var
lengst af umsvifamesti trésmíða-
meistarinn í Borgarnesi með
fjölda manns í vinnu. Þorsteinn
var byggingameistari við bygg-
ingumargra af stærstu bygg-
ingum sem byggðar voru á þess-
um tíma í byggðarlaginu;
sundlaugarinnar, íþróttahússins,
mjólkurstöðvarinnar ásamt
fjölda annarra verkefna. Hann
starfaði einnig sem kennari um
tíma og kenndi teikningar og
stærðfærði við Iðnskólann í
Borgarnesi. Seinna starfaði Þor-
steinn hjá Gamla kompaníinu í
Reykjavík og varð síðar hann
annar eigenda Trésmiðjunnar
Kompaníið. Í Reykjavík smíðaði
hann innréttingar í Alþingis-
húsið, Landspítalann og fleiri
byggingar.
Þorsteinn tók mikinn þátt í fé-
lagslífi og var lengst af félagi í
Rótarý í Borgarnesi og seinna í
Mosfellsbæ. Steini The, eins og
hann var ávallt kallaður, hafði
allt sitt líf mikla ánægju af því að
ferðast bæði innan- og utan-
lands. Útför Þorsteins fer fram
frá Lágafellskirkju í dag, 9. jan-
úar 2020, klukkan 13.
1996. 4) Þorsteinn
Þór, f. 2.2. 1963,
maki Guðrún Rún-
arsdóttir, f. 27.11.
1968, börn Þor-
steins eru: Elva
Brá, f. 1.2. 1990,
Sunneva, f. 5.12.
1997, Andri Hrafn,
f. 4.5. 1999. Þor-
steinn Sigurgeir og
Sigríður slitu sam-
vistum. Eftirlifandi
eiginkona Þorsteins er Elsa
Helga Sveinsdóttir, f. 1.8. 1948,
frá Neskaupstað, og á hún þrjú
börn af fyrra hjónabandi: 1)
Sveinn Þór, Gíslason, f. 30.5.
1966, börn hans eru: Karen Lilja
og Bryndís Lára, 2) Ómar Sævar
Gíslason, f. 12.5. 1969, börn hans
eru Hildur Eva, Egill Trausti og
Birta Ósk, 3) Elísabet Sigurlaug
Gísladóttir, f. 31.7. 1974, börn
hennar eru: Elsa Margrét, Þór-
unn Ösp, Hrefna Sif og Hjördís
Katla Jónasardætur.
Á fyrsta ári Þorsteins ráku
foreldrar hans verslun á Nönnu-
götu 5 í Reykjavík en sumarið
eftir keyptu þau og ráku gisti-
og veitingasölu á Geithálsi. Vor-
ið 1939 flutti fjölskyldan að
Þá er komið að kveðjustund
elsku pabbi. Við systkinin viljum
þakka þér fyrir stundirnar sem
við áttum með þér. Við áttum
góða æsku og bara góðar minn-
ingar, allar helgar á sumrin var
pakkað saman í bílinn og farið í
ferðalag. Og svo kenndirðu okk-
ur að þekkja staði og bæi sem
keyrt var fram hjá. Ferðalög
voru þitt líf og yndi alla tíð og
gætum við trúað að það séu ekki
margir staðir á landinu sem þú
hefur ekki farið á. Og ef þú
varst ekki með okkur í ferðalagi
varstu með hamarinn á lofti,
alltaf vinnandi, enda eru margar
byggingar í Borgarnesi með
þínu handbragði.
Þegar við vorum komin á
akstursaldur var velkomið að
lána okkur bíl, hvort sem var til
að fara í ferðalög eða skreppa á
ball og svo reddaðir þú okkur ef
eitthvað kom upp á.
Við fengum öll að vinna hjá
þér, ýmist við smíðarnar eða
skrifstofustörf. Þú varst frábær
vinnuveitandi og það fann maður
vel hjá „strákunum“ sem unnu
hjá þér. Það var indælt að heyra
frá þeim, í kringum 85 ára af-
mælið þitt í sumar, hve einstak-
lega gott hefði verið að vinna hjá
þér. Þú náðir svo vel til strák-
anna, enda héldu þeir alla tíð
tryggð við þig.
Þú varst flottur, alltaf svo
virkur og naust lífsins. Síðan allt
í einu er tíminn búinn. Við þökk-
um þér öll árin sem við áttum
með þér.
Blessuð sé minning þín elsku
pabbi.
Þín
Ágústa, Birna, Theodóra og
Þorsteinn og fjölskyldur.
„Allt fram streymir endalaust,
ár og dagar líða,“ sagði fjalla-
skáldið Kristján Jónsson forð-
um, og í ljóðlínunum finnst
manni gæta trega og ákveðinnar
depurðar. Orðin komu mér í hug
þegar ég settist við tölvuna til
þess að setja á blað hugrenn-
ingar mínar við fráfall Steina
The., eins og hann var ávallt
kallaður. Ekki man ég hvenær
ég hitti hann fyrst, en geri fast-
lega ráð fyrir að það hafi verið í
Logalandi í Reykholtsdal, en
þangað komu margir, m.a. góðir
grannar úr Flókadalnum. Fyrir
mína tíð gangandi yfir fjallið
sem aðskilur dalina, en sjálfsagt
flestir í jeppum eftir að ég fór að
venja komur mínar á þennan
skemmti- og menningarstað
sveitarinnar. Við fráfall Steina
hverfur enn einn úr þessum
góða hópi borgfirskrar kynslóð-
ar fjórða og fimmta áratugar
tuttugustu aldarinnar. Fólk sem
á Logalandsárum mínum til-
heyrði ungu kynslóðinni, en er
nú farið að leika lífsins leik í
seinni hálfleik, og því miður
margir þegar kallaðir út af, því
„allt fram streymir endalaust“.
Næst man ég Steina frá
Brennistöðum í smíðagalla við
viðgerðir á læknisbústaðnum í
Borgarnesi, þegar foreldrar
mínir fluttust þangað frá Klepp-
járnsreykjum, árið 1964. En á
þeim árum var Steini umsvifa-
mikill atvinnurekandi í Borgar-
nesi.
„Ár og dagar líða.“ Það var
svo ekki fyrr en í byrjun þess-
arar aldar sem við Þurý vorum
svo heppin að kynnast öðling-
smanninum Steina The. betur,
þegar Þórður sonur okkar leiddi
okkur saman, en þeir tengdust
fjölskylduböndum. Úr varð góð-
ur kunningsskapur. Hann kom í
heimsókn með smíðaverkfærin
sín og hjálpaði okkur við ým-
islegt sem lagfæra þurfti, og
fórst að sjálfsögðu allt vel úr
hendi. Yfir kaffibollum var svo
m.a. sitt af hverju rifjað upp úr
Borgarfirðinum forðum. Steini
afar minnugur á menn og mál-
efni, og fyllti í ýmsar eyður hjá
okkur sem vorum um áratug
yngri. Ég held að mér sé óhætt
að álykta sem svo að þetta hafi
verið gagnkvæmar ánægju-
stundir, tími sem við minnumst
nú með þakklæti.
Við sendum Elsu, börnum
Steina, og fjölskyldunni allri,
einlægar samhryggðarkveðjur.
Kveðjum Borgfirðinginn og síð-
ar Mosfellinginn Þorstein Theó-
dórsson með virðingu og þökk.
Óli H. Þórðarson.
Þorsteinn Sigurgeir
Theodórsson
✝ Ólafur Sig-urður Thor-
oddsen Ingimund-
arson fæddist á
Sunnuhvoli á
Barðaströnd 4.
ágúst 1927. Hann
andaðist 31. desem-
ber 2019. Foreldrar
hans voru hjónin
Jón Kristinn Ingi-
mundur Jóhann-
esson, bóndi á
Bakka og Ystu-Tungu í Tálkna-
firði, f. 3. mars 1895, d. 8. apríl
1973 og Guðbjörg Bjarnveig Jó-
hannesdóttir húsfreyja, f. 28.
október 1887, d. 22. mars 1962.
Systkini Ólafs eru Jóhannes
Magnús, f. 1914, d. 1997, Þórð-
ur, f. 1916, d. 2005, Kristín Guð-
björg, f. 1919, d. 2011, Jóhanna
Björg, f. 1921, d. 2006, Kjartan,
f. 1923, d. 2008, Lilja, f. 1924, d.
2000 og Hjálmar, f. 1928. Upp-
eldissystir er Sigrún Jónsdóttir,
f. 1939.
Hermann, Ingvar Rúnar og Ró-
bert Andra sem lést 22. júlí
2016.
Ólafur og Guðbjörg eiga alls
44 afkomendur.
Ólafur stundaði nám í Iðn-
skólanum á Patreksfirði og lauk
þaðan sveinsprófi í húsasmíði
árið 1949.
Þau hjónin flytja suður til
Hafnarfjarðar árið 1952 og
byggja sér framtíðarhúsnæði á
Sunnuvegi 12 þar í bæ. Hann
starfaði sem húsasmiður og rak
ásamt Hjálmari bróður sínum og
Kristjáni Friðrikssyni trésmíða-
fyrirtækið Stöpul til fjölda ára
en síðustu starfsárin starfaði
hann sem verkstjóri á trésmíða-
verkstæði Hafnarfjarðarbæjar.
Að lokinni starfsævi sinni fór
hann að skera út listmuni úr tré
og var leiðbeinandi í útskurði
hjá Félagi eldri borgara í Hafn-
arfirði.
Ólafur tók virkan þátt í fé-
lagsstörfum, var m.a. í stjórn
Stangveiðifélags Hafnarfjarðar,
félagi í Karlakórnum Þröstum
og í Frímúrarastúkunni Hamri,
Hafnarfirði.
Útförin fer fram frá Hafnar-
fjarðarkirkju í dag, 9. janúar
2020, klukkan 13.
Eftirlifandi eig-
inkona er Guðbjörg
Inga Ágústsdóttir
frá Patreksfirði, f.
24. nóvember 1932
og áttu þau 69 ára
brúðkaupsafmæli
annan dag jóla síð-
astliðinn.
Þau Ólafur og
Guðbjörg eign-
uðust þrjú börn: 1)
Ágúst, f. 10. janúar
1953, d. 30. maí 2015, eiginkona
Jónína Grímsdóttir og eignuðust
þau þrjú börn, Guðbjörgu Ingu,
Ágúst Má og Grím Örn. Fyrir
átti Ágúst þrjár dætur, þær
heita Tinna, Brynja og Rakel
Hrund. 2) Guðríður Gía, fædd
22. maí 1954, eiginmaður Daníel
Árnason og eiga þau tvo syni,
Árna Örvar og Ólaf. 3) Jóhann-
es, fæddur 27. desember 1961,
Eiginkona Guðríður Gunn-
steinsdóttir. Þau eiga fjögur
börn, Maríu Ernu, Gunnstein
Fyrstu kynni mín af Ólafi
tengdaföður mínum sögðu allt
um hvernig mann hann geymdi;
hlýleiki, væntumþykja og sér-
stök umhyggja fyrir sínum nán-
ustu voru sterk einkenni hans.
Hann tók mig í hópinn með öll-
um þeim góðu kostum sem hægt
er að óska sér við slíkar aðstæð-
ur, 21 árs ástfanginn „ungling-
inn“.
Ólafur og Guðbjörg voru ein-
stök hjón. Væntumþykja þeirra
gagnvart börnum sínum og
barnabörnum og þeirra nánustu
var einlæg. Þau hjónin voru
sjaldnast í rónni nema þau vissu
hvar ungahópurinn þeirra var,
hvernig honum liði og hvað væri
hægt að gera til þess að þeim
reiddi sem best af. Og hjálpsöm
voru þau. Þegar við hjónin
byggðum okkur heimili á Akra-
nesi, sumarbústað á Arnarstapa
og á Þingvöllum eða annað sem
bætti hagsæld fjölskyldunnar
voru þau ávallt boðin og búin að
leggja sitt af mörkum til aðstoð-
ar, hvort sem var að eyða dögum
með okkur í atinu eða passa
barnabörnin þegar þannig hátt-
aði.
Ég man vel eftir því hve áhugi
Ólafs var mikill þegar staðið var
í smíðum og þá var ekki gefinn
afsláttur á tíma, verkið var unnið
af eldmóð þar til því lauk og
slugs eða hangs var ekki í boði.
Eitt sinn bauð ég honum með
mér í ferð upp á Snæfellsjökul
meðan við vorum að byggja á
Arnarstapa, að ég hélt til þess að
hvíla okkur báða. Hann mátti
ekkert vera að slíku þar sem við
þyrftum að klára verkið fyrir
kvöldið en ekki geyma það til
morguns.
Óli var mikill áhugamaður um
laxveiði og fórum við nokkrum
sinnum saman í veiði. Sama
atorkan var þar eins og í smíð-
unum.
Hann var hörkufiskinn, hnýtti
sinar flugur sjálfur og var jafn-
framt gjafmildur á þær til vina
og vandamanna. Hann fór yfir-
leitt síðastur í hús ef von var á
veiði og lagði fram þekkingu sína
ef kenna þurfti handbrögðin í
flugu- eða maðkveiðinni. Um
tíma átti hann hesta og fórum
við stundum saman, ásamt fé-
lögum hans, í stutta reiðtúra upp
í Kaldársel eða inn í Kjóadal.
Það er einstök gæfa mín að
hafa fengið að kynnast og ala
börnin okkar Gíu upp í návist
Óla og Guðbjargar. Þau voru
ávallt boðin og búin að hjálpa til
og jákvæðnin var alltaf ómæld.
Sú þekking og reynsla sem Óli
lagði mér til með verkum sínum,
hvort heldur var í byggingafræð-
um eða áhugamálum sínum, sit-
ur eftir grópuð í reynslubank-
ann. Að lokum vil ég setja hér
inn stutta bæn eftir móður Ólafs,
Guðbjörgu Bjarnveigu Jóhann-
esdóttur, bæn sem afkomendur
hennar þekkja vel.
Englanna skarinn skær
skínandi sé mér nær
svo vil ég glaður sofna nú
sætt í nafni Jesú
(GBJ)
Hvíl í friði, megi hinn Hæsti
höfuðsmiður vernda þig á leið
þinni í austrinu eilífa.
Daníel Árnason.
Ólafur Th.
Ingimundarson
Palli hans Þorsteins og Stínu dó
á aðfangadag langt fyrir aldur
fram.
Það er ekki sanngjarnt þegar
ungt fólk er tekið frá okkur en við
trúum að hann sé nú í góðum
höndum hjá frændum sínum, öf-
um og ömmum.
Palli varð strax augasteinn for-
eldra sinna og systra sem gættu
hans líka þegar hann var að vaxa
úr grasi í Skógarásnum. Við bræð-
ur, konur okkar og börn bjuggum
öll í Skógarásnum og voru börnin
okkar nánir leikfélagar og vinir.
Fjölskyldurnar ferðuðust mikið
saman og voru útilegurnar þó
nokkrar, síðar áttum við margar
góðar samverustundir í sumarbú-
stöðunum fyrir austan.
Það lá fljótt fyrir að Palli lét
ekki aðra stjórna sér og fór og
gerði það sem honum fannst best
og þannig lifði hann sínu lífi.
Það var alltaf gaman að fá Palla
í heimsókn og öllum ljóst sem við
hann spjölluðu að hann hafði
ákveðnar skoðanir á hlutunum og
hafði kynnt sér vel þau mál sem
voru honum hugleikin.
Palli sneri sér ungur að tónlist
og samdi lög og gaf út ásamt fé-
lögum sínum. Við Sigga áttum
töluvert af vínilplötum en engan
spilara og sömdum því við Palla
um að hann tæki upp fjölda laga af
plötunum og breytti í stafræna út-
gáfu og í staðinn mætti hann eiga
plöturnar og nota við sína tónlist-
arsköpun. Palli tók sér góðan tíma
í þetta, enda lá ekkert á, en hins
vegar gætti hann þess alltaf að
láta okkur vita að hann væri ekk-
ert búinn að gleyma þessu, þetta
myndi koma.
Palli skilaði okkur þessu safni
laga sem í dag mynda okkar uppá-
haldslagalista. Við munum alltaf
minnast Palla með hlýhug þegar
við spilum lögin „hans“ og þá
hugsa til hans Palla okkar sem
ungs góðs drengs sem var tekinn
allt of ungur frá okkur.
Þorsteini, Stínu, systrum hans
og öllum aðstandendum færum
við innilegar samúðarkveðjur.
Páll Ásgeir Pálsson og
Sigríður Halldóra Þorsteins-
dóttir (Palli og Sigga).
Þegar kemur að griðastöðum
er enginn sambærilegur helli Gula
drekans. Fyrir mér var hellirinn
ekki bara stúdíó; hann var miðstöð
hugsana (stundum of) háfleygra
unglinga sem og tilfinninga þeirra
og drauma. Hjarta hellisins var
Palli. Að taka lag upp í hellinum
var ekki bara að taka upp lag.
Maður fór á trúnó með Palla, tal-
aði um ystu mörk alheimsins, kaf-
aði inn í dýpstu hjartarætur og
sagði ýmislegt sem maður myndi
aldrei segja annars staðar. Allar
þessar úthellingar urðu að lögum.
Hvert lag var trúnó, pæling eða
blammering sem fór okkur á milli
fyrir upptökur. Palli var ekki bara
pródúser og lagasmiður; hann tók
ýmist að sér hlutverk sálfræðings,
spámanns eða spekings. En um-
fram allt var hann vinur og í mínu
tilviki einhver traustasti vinur
sem hægt er að hugsa sér. Það var
bókstaflega enginn staður eins og
hellirinn og engin manneskja eins
og Guli drekinn.
Skuggi þinn, gulur, vakir mér við hlið. Ég
blár og í fjarska heyri tímans hrjúfa nið.
Guðirnir þeir gráta, hella fourty niðrúr
skýjum. Himnarnir hrapa en á Palla bíts
við flýjum
Orðin standa eftir ósögð bróðir
kær. Písát í bili.
Elvar Gunnarsson (Seppi).
Ég votta fjölskyldu og nákomn-
um alla mína samúð. Ég hafði
þannig séð ekki „kynnst“ þér fyrr
en í kringum 2012 þegar Elvar
stakk upp á því að fara með „Ha
Why?“ í samstarf með „Gula
Drekann“. Fyrir það vissi ég af
þér sem „pródúser“ innan hipp-
hopp-senunnar á Íslandi, m.a. sem
„Afkvæmi guðanna“ frá því að
ég var táningur, hef fylgst með
fæðingu hipphopp-senunnar á Ís-
landi og það var ótrúlega gaman
að sjá hvert þið tókuð stefnuna. Þú
veist hvernig þetta er, það eru
þeir í kringum mann sem eru
helstu áhrifavaldar manns. Það
var heiður að fá að starfa með þér.
Þú fékkst mig til að líta öðruvísi á
þennan „leik“ en ég hafði gert.
Gull af manni með hjartað á rétt-
um stað. Minning þín mun lifa í
gegnum áhrifin sem þú hafðir
meðan þú varst á meðal okkar.
Hvíldu í friði vinur. Þinn BRR.
Bjarni Rafn Ragnarsson.
Kæri Palli minn.
Ég veit að þeir sem minnast þín
með orðum munu fjalla um góð-
mennskuna, stóra hjartað, trausta
og ljúfa persónuna, sanna ljúfling-
inn. Og svo verða þar öll orðin um
tónlistarhæfileikana, sköpunina,
listamanninn. Lögin þín munu
lifa.
En fólkið þitt er bara svo lask-
að og brotið Palli minn, sorgin
nær óbærileg.
Þú varst nú bara pjakkur þegar
sá þig fyrst.
Manstu þegar ég kynnti þig
fyrir Snoop? Það var líklega í eina
skiptið sem ég vissi eitthvað í
þeirri senu og þú ekki, enda bara
þannig gerður að ef áhuginn var
til staðar þá varðstu fljótt sér-
fræðingur á sviðinu.
Manstu okkur í Flórída um
aldamótin og leyfðir alls konar
tónum að hljóma fyrir mig? Báðir
svo sáttir með Roots og Jilly from
Philly. Sú ferð hefur að geyma
margar góðar minningar Palli.
Manstu smyglið okkar á Kar-
íbahafinu, það var nokkuð gott og
mómentið með flugfiskunum.
Manstu öll kvöldin og næturn-
ar í kjallaranum á Selfossi? Marg-
ar góðar ræmur teknar og ansi oft
horft á körfubolta fram á nætur,
þetta voru good times, Palli.
Í einhver skiptin var tekin
karfa fyrir framan hús, David
Robinson var þinn maður. Og eftir
hvert einasta skot þitt hífðir þú
upp víðu rappara gallabuxurnar
svo þær færu ekki niður á hæla.
Og manstu okkur hlið við hlið í
tölvunni í forstofurýminu? Ég
auðvitað lélegasti tölvuleikjagaur
í heimi en þú plataðir mig í ein-
hvern kappakstursleik og eftir
það áttum ansi margar góðar
stundir. Man að ég vann þig eitt
sinn eftir að ég náði smá lagi á
þessu. En svo liðu einhverjir dag-
ar þar til ég kom næst austur og
þá varð mér því miður ljóst að þú
hafðir nýtt dagana vel í æfingar.
Og það var nú ósjaldan sem við
rákumst á hvor annan seint um
kvöld eða nóttu í stóra húsinu,
báðir með sérstakar svefnvenjur,
hentum á pitsu og spjölluðum.
Og okkur fannst það líklega
einum mjög fyndið þegar tekin
var spurningakeppni í fjölskyld-
unni fyrir stuttu og eðlilega flest
stig í boði fyrir allar South Park-
spurningar, en þar ertu alvitur, og
sigraðir auðvitað. Vantaði helst að
spyrja eitthvað um tónlist Tupacs
til að fullkomna þetta.
Og svo bara allar hinar sögurn-
ar. Þú að bjalla í kallanna í Hljóm-
um því þér fannst ekkert eðlilegra
en að heyra í þeim og vinna lag
með. Myndi borga háa fjárhæð
fyrir að heyra þau símtöl. En pínu
gaman að síðasta lag Rúnars Júl.
hafi verið tekið upp í hellinum.
Mamma þín og pabbi á efri
hæðinni að stússast en þú og Rún-
ar Júl., félagarnir, bara í góðu tjilli
saman í herbergi þínu, helli Gula
drekans. #Classic
Og kannski vissir þú, eins og
Bowie, hvenær þetta myndi enda,
með svona fallegt kveðjulag tilbú-
ið.
En ég bara kann ekki að skrifa
þér meira núna, Palli, doðinn allt
um liggjandi, þetta er bara of mik-
ið hrikalegt.
Fólkið þitt er að reyna að skilja
að þetta mun ekki lagast, að það
er ómögulegt að spóla til baka.
Tómið eftir fráfall þitt verður bara
alltaf þarna, svo mikið ömurlegur
fylgifiskur þess að missa svo stórt,
eina færa leiðin er að læra ein-
hvern veginn að lifa með. Svo inni-
lega sorglegt.
Takk fyrir allt, Palli minn,
sjáumst vonandi síðar
Erlendur Þór Gunnarsson.