Morgunblaðið - 29.02.2020, Blaðsíða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. FEBRÚAR 2020
Hann elsku afi er
farinn og það er erf-
itt að sætta sig við.
Við erum enn í áfalli yfir ótíma-
bæru fráfalli hans.
Elsku afi, það sem er efst í
huga er þakklæti, þakklæti fyrir
allar samverustundirnar gegnum
árin.
Sérstaklega í Þúfuselinu og í
Kiðjabergi, staðir sem þú byggð-
ir til þess að geta notið með öllum
fjölskylduskaranum og vinum
sem þú varst svo duglegur að
sinna. Það var sjaldan lognmolla í
kringum þig, alltaf í einhverjum
framkvæmdum, sama hvort það
var að elda matinn, þrífa húsið,
rækta blómin eða að smíða, það
var ekkert sem stoppaði þig og
aldrei neitt kvart eða kvein – það
var gengið í öll þau verk sem
þurfti að ganga í, jafnvel þótt það
væru verk fyrir tvo til þrjá menn
og þú værir einn.
Þegar ég hugsa um þig þá er
fjölskyldumaður það sem kemur
fyrst í hugann, stór og mikill töff-
ari og þú lést í þér heyra ef þú
varst ekki sáttur, þá líka fékkstu
alla þá áheyrn sem þarfnaðist. Þú
varst þó aldrei feiminn við að
sýna tilfinningar, sem er einskon-
ar einkenni fyrir þessa stóru og
frábæru fjölskyldu – það er
harka alla leið, en aldrei feimni
við að leyfa nokkrum tárum að
renna við hin ýmsu tilefni, jafnt í
gleði sem í sorg. Þú ert ein helsta
ástæða fyrir því að fjölskyldan er
svona samrýnd og skemmtir sér
svona vel saman.
Fæðingarárið mitt 1981 byrj-
aði áramótahefðin í Þúfuselinu
þar sem allir komu saman og
skemmtu sér vel, þessi hefð hefur
haldist öll ár síðan – sami matur,
allt fólkið og þú við endann á
borðinu svo stoltur með allan
hópinn þinn og elskaðir þú
Ástþór Runólfsson
✝ Ástþór Run-ólfsson fæddist
16. október 1936.
Hann lést 2. febr-
úar 2020.
Útför Ástþórs
fór fram 28. febr-
úar 2020.
hversu vel hópurinn
stækkaði.
Þið amma voruð
mín stoð og stytta á
unglingsárum og
var því mjög viðeig-
andi að þegar kom
að því að hefja bú-
skap skyldi það
vera í kjallaranum
hjá ykkur í Þúfusel-
inu.
Þið tókuð Magga
inn í fjölskylduna opnum örmum
og var hann oft fenginn í verkin
með þér. Alltaf gaman að rifja
upp að þegar ég varð ólétt að
nöfnu ykkar ömmu, áður en við
deildum fréttunum varst þú bú-
inn að tilkynna óléttuna nokkrum
innan fjölskyldunnar því ber-
dreyminn varstu víst.
Okkur þótti mjög vænt um að
þú skyldir finna þér tíma til að
heimsækja okkur fjölskylduna og
að börnin mín hafi fengið að njóta
þeirra forréttinda að þekkja þig.
Alltaf varstu mikill sjarmör og
er yndislega Ingunn gott dæmi
um það, að kynnast svona flottri
konu á gamalsaldri, þið sýnduð
svo gott fordæmi hvernig á að lifa
lífinu, ferðast um allan heim,
skoða nýja staði, kynnast nýju
fólki og skemmta ykkur svona vel
saman.
Elsku afi – þín verður svo
sannarlega sárt saknað.
Elva Guðrún Guðjónsdóttir.
Undurfagra ævintýr
ágústnóttin hljóð.
Um þig syngur æskan hýr
öll sín bestu ljóð.
(Oddgeir Kristjánsson/
Árni úr Eyjum)
Elsku afi, þótt fjarlægðin hafi
verið mikil undanfarin ár þá hef-
ur alltaf verið svo gott að spjalla
við þig í síma. Það var líka ynd-
islegt að fá ykkur Ingunni í heim-
sókn til okkar í Þýskalandi og
ómetanlegar stundir sem við átt-
um saman. Sérstaklega þegar þú
sast í ruggustólnum hennar
ömmu með nýfæddan son okkar
og nafna þinn í fanginu og þið
spjölluðuð saman.
Afi minn, það er svo sárt að
kveðja en nú hefur þú nóg að
snúast að passa okkur öll, afkom-
endur þína á Íslandi og um allan
heim.
Ásdís Rut og fjölskylda
í Þýskalandi.
Látinn er góður vinur okkar
og félagi, Ástþór Runólfsson, en
hann lést 2. febrúar síðastliðinn.
Hann hafði verið í AKÓGES
síðan 1964 eða í 55 ár. Hann var
félagi í víðustu merkingu þess
orðs, félagi félaganna allra, dríf-
andi, glaðlyndur og söngvinn.
Alltaf til staðar fyrir félagið og
átti oft frumkvæðið að því að
skipuleggja eitthvað skemmti-
legt. Hvort um var að ræða fundi,
skemmtanir eða ferðalög. Þessa
naut hann. Söng með kórnum
okkar frá byrjun og leiddist ekki
að kórinn væri kallaður
„Drengjakór AKÓGES“. Hann
verður okkur ævinlega minnis-
stæður, þar sem hann reis úr
sæti sínu og byrjaði að syngja
Eyjalögin. Þá var okkar maður á
réttum stað og naut sín vel.
Í ekki stærra félagi en okkar,
eru einstaklingar eins og hann
afar mikilvægir. Ástþór var
framkvæmdamaður í eðli sínu,
starfaði nær alla sína tíð sem
byggingarmeistari. Byggði hús
af öllum stærðum og gerðum. Í
þessu samhengi gleymum við
ekki hans þætti í öllum fram-
kvæmdum okkar í gegnum árin.
Þar var hann þessi drífandi mið-
punktur.
Við félagar hans í AKÓGES
þökkum honum gefandi og
skemmtilega samfylgd í áratugi.
Hans góðu sambýliskonu Ing-
unni og aðstandendum öllum
sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Guðjón Guðlaugsson.
Ekki hvarflaði það að okkur
hjónunum þegar Ástþór kom við
hjá okkur til að kveðja þegar þau
Ingunn voru að fara aftur til
Gran Canaria eftir að hafa verið
hér um áramótin með fjölskyld-
um sínum að það yrði okkar síð-
asta kveðja.
Nú seinni árin átti Ástþór vin-
konu, Ingunni Óskarsdóttur, og
hafa þau dvalið á Gran Canaria
undanfarna vetur. Við kynntumst
Ástþóri þegar hann fór að vera
með Guðrúnu eiginkonu sinni en
hún lést árið 2007 og voru hún og
Lilja nánar vinkonur alla tíð. Ást-
þór og Guðrún byrjuðu sinn bú-
skap í Vestmannaeyjum og
byggðu þar einbýlishús en fluttu
svo til Reykjavíkur árið 1964 að
Gnoðarvogi 60 þar sem þau
bjuggu í mörg ár en við Lilja átt-
um heima við Skeiðarvog svo það
var stutt á milli okkar. Seinna
byggðu þau stórt og myndarlegt
hús við Þúfusel enda stór fjöl-
skylda og gestkvæmt á heimili
þeirra.
Það er af svo mörgu að taka
sem hægt væri að minnast á en
óhætt er að segja að Ástþór hafi
verið aðalmaðurinn í flestum
þeim ferðalögum sem við höfum
farið í, bæði innanlands og utan.
Við vorum fern hjón sem ferðuð-
umst mikið saman erlendis. Þessi
hópur kallaði sig „Krossfara“ og
var farið aðallega til heitari landa
eins og til Dóminíska lýðveldisins,
Tyrklands, Krítar, Króatíu, Fen-
eyja, Majorka og Tenerife svo
eitthvað sé nefnt. Einnig fórum
við Lilja með Ástþóri og Guðrúnu
á bíl um stóran hluta Evrópu og
óhætt er að segja að Ástþór hafi
verið driffjöðrin í þessum ferðum.
Við Ástþór vorum saman í
spilaklúbb í mörg ár með góðum
félögum. Þessi klúbbur renndi
fyrir lax og silung og fjölskyld-
urnar fóru saman að Apavatni,
Hraunflöt og í Vaglaskóg svo eitt-
hvað sé nefnt. Ótaldar og ekki
sístar eru ferðir okkar í sumarhús
fjölskyldunnar að Kiðjabergi í
Grímsnesi en þar var gleðin alltaf
við völd og mikið sungið.
Ástþór var félagi í Akóges í
Reykjavík í 56 ár og var hann þar
heiðursfélagi. Hann hefur gegnt
öllum trúnaðarstörfum fyrir fé-
lagið og sá hann um flestar sum-
arferðir sem félagið fór í inn á há-
lendi landsins þar sem gist var í
tjöldum. Einnig sá hann oft um
styttri ferðir en þá var lagt upp
frá heimili hans við Gnoðarvog og
veitingar veittar þar áður en lagt
var af stað til fjalla. Minnisstæð
er ferð í Arnafell hið mikla en hún
er ein af mörgum.
Hann sem byggingarmeistari
var að sjálfsögðu driffjöðrin í
byggingarsögu Akóges og nú síð-
ustu ár var hann leiðandi í að
heldri félagar sem hættir voru að
vinna spiluðu „púll“ í félagsstöðu
okkar í Akóges tvisvar í viku.
Akóges á Ástþóri mikið að þakka
fyrir allt hans starf og allan þann
tíma sem hann hefur eytt fyrir fé-
lagið og er mikill sjónarsviptir að
honum.
Hann var mikill fjölskyldu-
maður og hélt vel utan um sitt
fólk. Við sem vorum honum sam-
ferða í gegnum lífið eigum honum
margt að þakka og söknuðurinn
er mikill.
Við Lilja biðjum góðan Guð að
blessa minningu hans og vottum
Ingunni, Hildi, Guðmundi, Hlín,
Huldu, Runólfi, Silju og fjöl-
skyldum þeirra okkar dýpstu
samúð.
Þó í okkar feðra fold
falli allt sem lifir
enginn getur mokað mold
minningarnar yfir.
(BJ)
Lilja og Klemenz.
Ég þakka Ástþóri fyrir yndis-
lega samveru. Hann var einstak-
ur.
„Einstakur“ er orð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt
faðmlagi eða sólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki
sem stjórnast af rödd hjarta síns
og hefur í huga hjörtu annarra.
„Einstakur“ á við þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og skarð þeirra verður aldrei fyllt.
„Einstakur“ er orðið sem best lýsir þér.
(Teri Fernandez)
Ég sendi afkomendum Ást-
þórs, ættingjum og vinum mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Ingunn Jóna Óskarsdóttir.
Árið 1993 tók ungur maður að
venja komur sínar á heimili okk-
ar. Hann bauð af sér óvenju góð-
an þokka og var okkur hjónum
tíðrætt um að hann gæti nú alveg
verið sonur okkar, svo vel féll
hann inn í fjölskyldumyndina.
Þessi ungi maður var sonur Ást-
þórs Runólfssonar og Guðrúnar
Guðmundsdóttur. Ekki leið lang-
ur tími þar til leiðir okkar for-
eldra unglinganna lágu saman og
myndaðist strax góður vinskap-
ur. Ástþór og Guðrún reyndust
dóttur okkar sem bestu foreldrar
og vöktu yfir velferð hennar í
fjarveru okkar foreldranna.
Úr ást unglinganna okkar
varð hjónaband og þrír yndisleg-
ir synir fylgdu í kjölfarið.
Ástþór, þessi hávaxni, mynd-
arlegi og brosmildi maður var
alltaf með opinn faðminn og
ávallt tilbúinn að rétta hjálpar-
hönd. Hann var útsjónarsamur
og vandvirkur smiður og var gott
að eiga hann að í ýmsum þeim
framkvæmdum sem við þurftum
að ráðast í.
Það varð Ástþóri og fjölskyld-
unni mjög þungbært þegar Guð-
rún féll frá árið 2007. Þau voru
mjög samhent hjón og sinntu
sinni stóru fjölskyldu af mikilli
alúð, enda var mikill gestagang-
ur á heimilinu.
Ástþór var duglegur að rækta
vini sína og venslafólk og mikil
félagsvera, þótti gaman að vera á
mannamótum, fæddur Vest-
mannaeyingur og hafði sterkar
taugar til eyjarinnar. Oft kom
hann við hjá okkur í Bláskógun-
um og þáði kaffisopa og áttum
við einatt góðar stundir við eld-
húsborðið þar sem heimsmálin
voru rædd. Það fylgdi honum
gleði og oft talaði hann um
barnalán sitt og var svo innilega
stoltur af afkomendum sínum,
enda hafði hann ærna ástæðu til
þess.
Síðustu sex árin naut hann
þess að deila gleði sinni og um-
hyggju með Ingunni, sem reynd-
ist honum einstaklega vel og var
gott að sjá hversu samtaka þau
voru í að njóta lífsins saman,
hvort sem það var hér heima eða
á Kanarí, sem þau gerðu að sínu
öðru heimili nokkra mánuði á ári.
Að leiðarlokum þökkum við
allar ánægjulegar stundir sem
við fengum að njóta með þeim
manni sem gaf okkur yndislegan
tengdason og þrjá drengi sem sjá
nú á eftir föður sínum og afa, sem
þeir mátu svo mikils. Við hjónin
sendum allri fjölskyldunni ein-
lægar samúðarkveðjur. Guð
blessi minningu Ástþórs Run-
ólfssonar.
Jón Dalbú Hróbjartsson og
Inga Þóra Geirlaugsdóttir
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1800
www.hjarta.is
Ég kynntist
Helgu Jónu vinkonu
minni þegar ég lék
Mömmu Göggu í leikverkinu Þór-
bergur fyrir örfáum árum í leik-
stjórn Eddu Bjargar Eyjólfsdótt-
ur.
Stuttu fyrir frumsýningu fór ég
að finna fyrir kvíða. Það var ekki
þessi venjulegi fiðringur sem
gjarnan fer um leikara þegar
dregur nær frumsýningardegi.
Þarna rann heldur upp fyrir mér
að við hópurinn vorum í þann veg-
inn að fara að leika fyrir fólk sem
raunverulega átti minningar um
þær persónur sem við vorum að
sviðsetja. Hvað myndi fólkið
segja? Yrði mín túlkun á þessari
stórbrotnu konu Mömmu Göggu á
einhvern hátt meiðandi fyrir fólk-
ið sem mundi hana svo vel og þótti
vænt um hana? Þannig hugsanir
leituðu á mig og mikið var ég glöð
og þakklát henni Lillu Heggu, hve
fallega hún tók mér.
Með okkur tókst vinskapur sem
mér þótti alveg innilega vænt um.
Ég heimsótti Helgu Jónu og alltaf
Helga Jóna
Ásbjarnardóttir
✝ Helga Jóna Ás-bjarnardóttir
(Lilla Hegga) fædd-
ist 26. júlí 1943.
Hún lést 18. febr-
úar 2020.
Útför Helgu
Jónu fór fram 28.
febrúar 2020.
var jafn skemmtilegt
að hittast. „Skildu
þrælahaldarann eft-
ir heima næst þegar
þú kemur!“ sagði
hún við mig í eitt
skiptið og var þá
auðvitað að tala um
bílinn. Ég hlýddi
Lillu Heggu, hún var
sú tegund af mann-
eskju sem maður
hlýðir. Svo skáluðum
við vinkonurnar í Þorláksdropum.
Eitt fallegasta jólaskrautið sem
ég á gaf hún mér og þess vegna
mun ég alltaf hugsa sérstaklega
hlýlega til hennar á jólunum. Ég
skrifaði henni einmitt á Þorláks-
messu síðast og var á leiðinni að
heimsækja hana sem allra fyrst.
Ég mun sakna Helgu Jónu.
Mér þótti verulega vænt um hana.
Fjölskyldu hennar votta ég mína
dýpstu samúð.
María Heba Þorkelsdóttir.
Lilla Hegga, æskuvinkona
móður minnar, er látin. Þær
bjuggu í sama stigangi á Hring-
braut 45, gegnt hvor annarri,
Helga árinu yngri en mamma.
Á fjórðu hæð til hægri í sama
húsi, bjuggu þau Þórbergur Þórð-
arson rithöfundur og kona hans
Margrét Jónsdóttir. Lilla Hegga
var frænka Margrétar og var því
heilmikill samgangur heimilanna í
millum. Lilla Hegga varð Þór-
bergi að yrkisefni í Sálminum um
blómið en þar komu þær vinkon-
urnar oft við sögu, Lilla Hegga og
Bidda systir. Vinátta þeirra var
alla tíð náin og var Lilla Hegga
tíður gestur á heimilinu ásamt
Grétari heitnum og börnum
þeirra. Árið 1982 gáfu þær stall-
systurnar út bókina Bréfin hans
Þórbergs, sem var safn sendibréfa
sem Þórbergur hafði sent þeim
vinkonunum við hin ýmsu tilefni
frá því þær voru ungar og fram á
fullorðinsárin.
Eftir að móðir mín lést, langt
fyrir aldur fram, var Bidduvina-
félagið stofnað af Lillu Heggu og
Auju móðursystur minni og voru
haldin bjóð í kringum afmælið
hennar ár hvert. Þar voru rifjaðar
upp skemmtilegar sögur af Hring-
brautinni, Hauki sem skítti á fiðl-
una, Mömmu Göggu og Sobbegga
afa. Lilla Hegga hafði frábæra
frásagnargáfu og góðan húmor og
voru þessar kvöldstundir ógleym-
anlegar og eignaðist maður dýr-
mætar sögur frá gamalli tíð í
minningabankann.
Ég leit í heimsókn til Lillu
Heggu ekki alls fyrir löngu á
Breiðvanginn, hafði þá ekki hitt
hana í nokkur ár. Áttum við góðan
fund enda margt að spjalla og
teygðist vel á heimsókninni. Á leg-
steini móður minnar er vitnað í
Þórberg: „Hún fer beint á Bláu
eyjuna, þangað fara þeir sem eitt-
hvað hafa unnið fyrir friðinn í jarð-
heimi.“ Sé fyrir mér að þær Lilla
Hegga og Bidda systir sitji nú
með Sobegga afa á Bláu eyjunni
og fari yfir eilífðarmálin og önnur
til.
Ásgeir Nikulás.
Elsku Helga mín er dáin. And-
lát hennar bar að með skjótum
hætti og síðustu daga hafa rifjast
upp svo margar minningar um
hana. Ég var barn þegar ástir tók-
ust með Helgu og Grétari föður-
bróður mínum. Þau tóku saman
þegar þau voru bæði í hjónabandi
svo umtal skapaðist enda áttu þau
heima í litlum bæ úti á landi. Þau
létu það ekki á sig fá, giftust og
bjuggu sér síðar heimili í Hafn-
arfirði. Það var mikill samgangur
milli þeirra hjóna og foreldra
minna og við krakkarnir oft með.
Eftir að ég stofnaði fjölskyldu
naut ég samvistanna betur og
fékk að kynnast mannkostum
Helgu. Það var aldrei lognmolla í
kringum hana og ég geng út frá
því að rólegi frændi minn hafi lað-
ast að hressilegum eiginleikum
Helgu. Hún var skemmtileg,
hress og hafði þá náðargáfu að
segja sögur þannig að fólk kút-
veltist um af hlátri. Svo gat hún
gert grín að sjálfri sér sem er auð-
vitað alltaf fyndnast. Helga varð
þjóðsagnapersóna sem Lilla
Hegga í sögum Þórbergs Þórðar-
sonar og mikið sem það var
dásamlegt að heyra hennar eigin
upplifun af þeirra samverustund-
um. Ég minnist þeirra hjóna í
sumarbústaðnum sem þau
byggðu og þar sem þeim leið svo
vel. Þar voru málin rædd, bæði í
alvöru og gamni, og þar var líka
sungið, hlegið og dansað. Mér
þótti alltaf varið í að umgangast
Helgu. Hún var góð vinkona móð-
ur minnar og ég vissi að þær áttu
trúnaðarsamtöl sem þær mátu
báðar mikils. Eftir að mamma dó
átti ég nánari samtöl við Helgu og
þessi samtöl geymi ég í hjartanu
enda alltaf djúpur skilningur hjá
Helgu á mannlegum málefnum og
trúin á eitthvað æðra sem biði
okkar. Síðasta samtal mitt við
Helgu var á afmælisdegi mömmu í
janúar. Þá fann ég að ró var komin
yfir Helgu. Hún hafði átt erfitt eft-
ir að Grétar dó enda hafði hún
annast hann ósérhlífin í fleiri ár,
en hún var þakklát fyrir lífið og
það sem hún átti. Hún sagði mér
enn og aftur hversu vel Ási hafði
reynst Grétari í hans veikindum
og ekki síður henni og hvað það
var gott fyrir hana að hafa hann á
heimilinu. Helga var sérlega stolt
af börnunum sínum og barna-
börnum og það leyndi sér ekki í
samtölum okkar. Hún fór iðulega
yfir hvað hver og einn var að gera
og allt var hún svo ánægð með.
Með Helgu er gengin á braut
mikil manneskja. Hún hafði
sterkar skoðanir og mikla mann-
gæsku.
Hún var einnig með mikið skap
sem gat haft áhrif a samferða-
menn hennar en fyrir mig stend-
ur upp úr góð manneskja sem
mátti ekki vamm sitt vita og stóð
alltaf með mér og mínum. Megi
guð blessa Helgu og afkomendur
hennar og hjálpa þeim að takast á
við missinn.
Sóley Ragnarsdóttir.