Morgunblaðið - 12.03.2020, Blaðsíða 47

MINNINGAR 47
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. MARS 2020
✝ Matthildur Ó.Bjarnadóttir
fæddist í Reykjavík
27. maí 1952. Hún
lést í Bandagerði á
Lögmannshlíð á Ak-
ureyri 4. mars 2020.
Foreldrar hennar
voru hjónin Bjarni S.
Bjarnason og Ing-
unn Jónsdóttir.
Bræður Matthildar
eru Jón Bjarni, f. 16.
júní 1949, giftur Svanhvíti Þór-
arinsdóttur, og Brynjar Hólm, f.
18. júní 1955, giftur Bjargeyju
Ingólfsdóttur.
Hinn 8. nóvember 1975 giftist
Matthildur Kristni Eiríki Bóas-
syni skrúðgarðyrkjumeistara, f.
23. október 1951. Börn þeirra eru:
1) Herborg, f. 15. mars 1977,
andi heimili af þeim sökum. Eftir
landspróf frá Gagnfræðaskóla
Kópavogs fór Matthildur í Garð-
yrkjuskóla ríkisins á Reykjum í
Ölfusi og útskrifaðist þaðan sem
garðyrkjufræðingur árið 1974.
Eiríkur og Matthildur bjuggu
fyrst í Hafnarfirði og Ytri-Njarð-
vík en fluttu til Akureyrar 1980.
Árið 1984 reistu þau sér hús á
Rein í Eyjafjarðarsveit og hafa
búið þar síðan en síðustu misseri
dvaldi Matthildur í Lögmannshlíð
á Akureyri vegna heilsubrests. Á
Rein stofnuðu þau hjónin í félagi
við Árna Steinar Jóhannsson
garðyrkjustöð sem þau ráku um
langt árabil. Eftir það starfaði
Matthildur í Lystigarðinum á Ak-
ureyri frá 1996 til 2013. Hún var
mikill náttúruunnandi og útivist-
arkona og fuglaskoðun var mikið
áhugamál hennar á seinni árum.
Þá starfaði hún lengi með Freyv-
angsleikhúsinu við búningasaum
og fleira.
Útför Matthildar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 12. mars
2020, klukkan 13.30.
hennar maki er
Bergsveinn Snorra-
son og börn þeirra
eru Ragnheiður
Milla og Magnús. 2)
Bjarni, f. 7. ágúst
1979, kona hans er
Dagný Rut Haralds-
dóttir og synir þeirra
eru Haraldur Bjark-
an, Víkingur Guðni
og Bóas Elí. 3) Bóas,
f. 13. mars 1982,
kona hans er Þórey Anna Grét-
arsdóttir og dóttir þeirra er Elísa.
Matthildur ólst upp í foreldra-
húsum í Reykjavík og Kópavogi
en mörg sumur var hún ásamt
móður sinni og bræðrum hjá
frændfólki sínu á Svertingsstöðum
í Miðfirði en Bjarni faðir hennar
var sjómaður og oft lengi fjarver-
Móðir er eitt fallegasta orðið
okkar en að vera móðir getur oft
verið flókið en ætli það sé ekki
nokkuð lýsandi fyrir samband
okkar mömmu, oft fallegt en líka
flókið.
Mamma var svo margt, hún gat
verið svo hress, skemmtileg, fynd-
in og mikill húmoristi en hún gat
líka verið hávær, köld, skapstór og
lokuð persóna. Mamma unni sér
best úti í náttúrunni innan um
trén, blómin og fuglana og það
sem hreif hana mest var umhverf-
ið, blómin, náttúran, sólin og birt-
an. Þá heyrðist ósjaldan „sjáðu
hvað þetta er fallegt“, oft þurfti
ekki mikið til, bara litlu hlutina.
Það skemmtilegast sem hún
gerði var að ferðast, hvort sem
það var í bíltúr með Emilíu vin-
konu sinni að skoða fugla eða lang-
ar ferðir með pabba og vinum í
aðrar heimsálfur.
Mamma var konan í garðinum,
eldhúsinu, hún prjónaði, föndraði,
lagaði og bætti, hún var Matta á
Rein, amma í sveitinni og mamma
mín. Handlagin, ákveðin og vand-
virk. Hún sýndi væntumþykju í
verki en ekki í orði, laumaði að
mér og börnunum fallegum gjöf-
um og þær bestu voru þær sem
voru handgerðar.
Þegar lífið fór loks að leika við
hana og hún sá fram á tíma þar
sem hún gæti sinnt sér og ferðast
að vild þá fór að bera á veikindum.
Einkennin voru skrýtin og óljós og
hún átti alltaf erfitt með að ræða
það sem var að gerast, kannski
fannst henni eins og hún væri að
bregðast sjálfri sér þar sem minn-
ingar fóru að gleymast og auðveld
handtök urðu mjög flókin og erfið
og þannig lituðust síðustu árin
hennar af stöðugri baráttu um að
halda líkamlegri færni. Það eru
ekki veikindin hennar sem standa
upp úr lífshlaupi hennar þó að þau
hafi litað líf hennar síðustu árin.
Þá er gott að hugsa og fara til
baka á sólríkan Jónsmessumorg-
un þegar ég var búin að eyða nótt-
inni á fæðingardeildinni á Akur-
eyri við að koma fyrsta barninu
mínu og fyrsta barnabarninu
hennar í heiminn. Rétt fyrir fæð-
inguna staldra ég við og bið Begga
mann minn um að hringja í
mömmu og biðja hana um að koma
og vera hjá okkur. Það var ekki
langt fyrir hana að koma en hún
vann í Lystigarðinum. Hún kom,
náði að fara úr vinnubuxunum og
svo fæddist barnið og það fyrsta
sem ég heyri er að hún segir
„þetta er stelpa“, við grétum öll og
hún klippti á naflastrenginn. Við
svona minningar er gott að staldra
við og eiga þær í hjarta sér.
Eins erfitt og það var fyrir mig
að eiga hana fyrir móður þá er
ekkert jafn erfitt fyrir mig og að
hafa horft upp á hana fjara smán
saman í burtu frá okkur og á end-
anum missa hana.
Ást,
Herborg.
Tár
Undir bráhárum
bíða þau ferðar,
seltublandin
á sorgarstundu.
Greiddu þeim för;
gef þeim frelsi.
(Hrafnkell Valdimarsson)
Nú þegar Matta er laus úr
óminnisfjötrunum viljum við
skólafélagar hennar úr Garð-
yrkjuskóla ríkisins minnast henn-
ar með örfáum orðum. Matta var
alla jafna bráðhress og skemmti-
leg og sjaldan lognmolla í kringum
hana. Ekkert væl, gerð’etta með
stæl var hennar stíll. Undir yfir-
borðinu bjó þó afskaplega hlý og
umhyggjusöm persóna. Matta var
nostursöm nostraði við allt sem
hún gerði, hagsýn og útsjónarsöm.
Umhyggja Möttu átti sér lítil
takmörk og nutu fjölskyldan, vin-
irnir, fuglarnir, húsdýrin, blómin
og allt sem hún umgekkst góðs af.
Það er jafnan sagt um konur að
þær geti gert margt í einu og
Matta var ein af þeim. Hún var oft
með marga bolta á lofti í einu. Hún
var mikill grúskari, fróð og víðles-
in.
Við skólafélagarnir höfum hald-
ið vel hópinn í þau 46 ár sem eru
síðan við útskrifuðumst. Eftir-
minnileg eru öll ferðalögin bæði
utan lands og innan. Þar mætti
Matta alltaf til leiks, vel lesin og
búin að kynna sér alla staðhætti,
skipti þá engu hvort um var að
ræða pýramídana í Egyptalandi
eða fágætar plöntur á Víknaslóð-
um. Frá öllum þessum ferðum eig-
um við ómetanlegar og dýrmætar
minningar. Hver man ekki eftir
rútuferð vestur á Strandir þegar
sprakk sjö sinnum á rútunni, eða
sól og blíða í Kerlingarfjöllum
þegar við stelpurnar renndum
okkur niður snjóskafla berar að
ofan.
Á kveðjustundum er gott að
geta farið í minningabankann og
rifjað upp þær fjölmörgu glað-
væru stundir sem við höfum átt
saman. Það er einlæg ósk okkar að
sumarlandið taki á móti Möttu
blómum prýtt og við munum hitta
hana þar káta og hressa í rönd-
óttum bol þegar okkar jarðvist
lýkur. Við Hásefingar sendum ást-
vinum Möttu innilegar samúðar-
kveðjur og þökkum henni fyrir
samfylgdina.
Rannveig Einarsdóttir og
Lára Jónsdóttir.
Matthildur Ó.
Bjarnadóttir
✝ ReinholdGreve fæddist
10. september 1926
í Lübeck, Þýska-
landi. Hann lést á
Borgarspítalanum
3. mars 2020. For-
eldrar hans voru
Jóhannes Greve, f.
2.1. 1894, og El-
isabet Eulert, f.
5.11. 1898.
Systkini Rein-
holds voru Grethe Zeidler,
Marta Krause, Hildegard Sager,
Elisabeth Boehm og Waltraud
Greve.
Hann hét fullu nafni var Rein-
hold Edmund Ludwig Hans, en
hann var yngstur í systk-
inahópnum, gælunafn hans var
Bubbi. Uppvöxtur Reinholds var
í Lübeck. Reinhold var kallaður
í þýska herinn 1943. Hann var
sendur á austurvígstöðvarnar í
nágrenni Kiev í Úkraínu. Hann
særðist í gagnárás Rússa 1945
og eftir stutt stopp á spítala í
Leipzig var hann sendur á vest-
kynntist móður okkar, Gyðu
Örnólfsdóttur, stuttu seinna.
Þau giftust 1952. Þau eignuðust
fimm syni, Örn Jóhannesson, f.
10.4. 1952, fyrst trúlofaður Dag-
björtu Ólafsdóttur og eiga þau
eina dóttur, Margréti Örnu. Örn
giftist Hrafnhildi Gunn-
arsdóttur og ólu þau upp börn
Hrafnhildar af fyrra hjóna-
bandi, Önnu Grétu og Gunnar
Hauk. Örn og Hrafnhildur eign-
uðust eina dóttur, Hildi Ýri.
Hrafnhildur lést árið 2010. Í dag
búa Örn og Dagbjört saman. Jó-
hannes Jóhannesson, f. 11.8.
1955, giftur Gitte Jepsen og eiga
þau tvo syni, Kristian og Magn-
us. Reynir Jóhannesson, f. 17.11.
1957, giftur Patricia Johann-
esson og eiga þau tvo syni,
Kristofer Thor og Alexander
Robert. Róbert Jóhannesson, f.
18.7. 1961, giftur Malene Wich-
mann Larsen, eiga þau tvær
dætur, Helgu og Önnu. Viðar
Jóhannesson, f. 21.6. 1966, gift-
ur Önnu K. Sigurðardóttur, eiga
þau tvo syni, Aron Þór og Pat-
rek.
Útför Reinholds fer fram frá
Árbæjarkirkju í dag, 12. mars
2020, klukkan 13.
urvígstöðvarnar í
Hollandi. Þar var
hann var tekinn til
fanga af Banda-
ríkjamönnum í
mars 1945. Rein-
hold var sem stríðs-
fangi í Englandi
næstu tvö árin.
Hann kom til
Þýskalands í sept-
ember 1947. Hann
vann meðal annars
hjá Bandaríkjamönnum við
ruðning og eyðileggingu stríðs-
vopna. Í 1948 og ’49 vantaði
vinnufólk við landbúnaðarstörf
á Íslandi, Hann kom til landsins í
mars 1949 með togaranum
Bjarna riddara en hann stefndi
á að vinna í eitt ár á bænum Ár-
nesi í Andakílshreppi. Landbún-
aðarstörfin áttu þó ekki við
hann og fór hann til Reykjavík-
ur þar sem ætlunin var að finna
skip sem sigldi til Ameríku. Til
allra heilla fékk hann vinnu í
smiðju Kristjáns Gíslasonar, við
fag sitt, sem rennismiður. Hann
Árið 1949 fór ég síðasta sum-
arið mitt í sveitina í Árdal í
Andakílshreppi. Þá var komið
rafmagn á bæinn og líka trak-
tor. Þar var fyrir félagi minn
Oddur Benediktsson eins og
undanfarin sumur. Ljúfur
drengur sem mér varð aldrei
sundurorða við.
Þarna var líka kominn vinnu-
maður þýzkur, Reinhold. Hár
vexti, grannvaxinn, ljóshærður.
Alger erkitýpa af þýzkum her-
manni eins og þeir birtust á bíó.
Við Oddur höfðum báðir lært
ensku, hann í Landakotsskóla
en ég hjá ömmu Sigríði. Þessi
kunnátta gerði það að verkum
að við gátum alveg haft sam-
neyti við þýzkarann sem við
unnum með dagleg störf. Jón
bóndi frá Gilsbakka hafði verið
í Ameríku og kunni ensku.
Ég reyndi að tala við Rein-
hold dálítið um Rússlandsstríð-
ið sem hann var kominn úr og
hann lét loks til leiðast að segja
mér fátt eitt í trúnaði til að
svara forvitnum og ágengum
spurningum mínum. Ég man að
hann spurði mig og horfði fast í
augun mín hvort mér fyndist
hann ekki vera morðingi af því
að hann hefði orðið að skjóta
mann í stríðinu þegar um var
aðeins að velja hann sjálfan eða
hinn. Ég man að mér fannst ég,
tæpra tólf ára gamall, vera
fyllilega sáttur við hans ærlegu
frásögn og það skipti mig máli
að skilja hann. Og samvera
okkar þetta sumar var einstak-
lega ljúf og góð. Hann skipti
aldrei skapi þó að við pjakk-
arnir værum leiðinlegir við
hann, sem við vorum auðvitað
oft.
Gússý frænka, söngkona, var
þarna í Árdal um tíma og þau
Reinhold gátu talað saman
þýzku og hún bað okkur Odd
stundum um að vera betri við
hann í umgengni þegar við vor-
um of ósvífnir. Albert Klahn
kom þarna við og eins kom
pabbi í heimsókn og þá naut
Reinhold þess að tala sína
tungu.
Og við urðum góðir vinir og
þótti vænt hvorum um annan.
Störfuðum saman hvern dag.
Hann var alltaf í góðu skapi og
ljúfur og þolinmóður í um-
gengni við mig. Miðað við hvað-
an hann kom og hvað hann átti
mikinn hrylling að baki segir
það sína sögu um skapgerð
þessa manns og kosti.
Það var kominn traktor í Ár-
dal merktur Marshall-hjálpinni.
Massey Harris með óláns
sláttuvél dreginni sem Reinhold
varð að ýta niður afturábak
með annarri hendi og stýra með
hinni samsíða akstursstefnunni.
Hann var eins og krossfestur
við sláttinn.
Svo leið þetta sumar. Við
sáumst varla eftir þetta og
þannig týndist tíminn. Fyrr en
einn dag í Sundlaugunum fyrir
nokkrum árum að Reinhold
heilsaði óvænt upp á mig og
þekkti mig aftur. Sagði mig
ekki hafa breyzt svo mikið.
Síðan héldum við kunnings-
skap og ég heimsótti hann í
Hraunbæinn fyrir einum tveim-
ur árum og við spjölluðum sam-
an dagsstund. Ég var alltaf á
leiðinni til hans aftur en frest-
aði því of lengi. Ég spurði hann
einhvern tímann hvort hann
vildi ekki skrifa minningar sín-
ar úr stríðinu. NEI!, sagði hann
ákveðið, það fer með mér í
gröfina. Samt var dálítið skrif-
að eftir honum í Morgunblaðinu
um hans erfiðu reynslu sem
segir undan og ofan af dögum
hans.
En það er bjart yfir minn-
ingum mínum um Reinhold
Greve rennismið. Mér var alltaf
hlýtt til þessa mannkostamanns
og er þakklátur fyrir að hafa
átt vináttu hans.
Halldór Jónsson.
Reinhold Greve
Okkur langar að
minnast kærrar
vinkonu, Halldóru
Elísabetar Kristjánsdóttur, sem
í dag er kvödd hinstu kveðju.
Hugurinn hverfur aftur til
ársins 1966, í lok ágúst, en þá
nýgift fórum við Björg til
Þrándheims í Noregi þar sem
ég hóf nám við Tækniskólann
þar í bæ.
Í skólanum voru nokkrir Ís-
lendingar og einn þeirra var
Daði Ágústsson sem í dag kveð-
ur lífsförunaut sinn.
Við vorum svo heppin að
kynnast strax þessum ungu
hjónum Dóru og Daða. Þau bók-
staflega tóku okkur upp á sína
arma og liðsinntu og leiðbeindu
á allan hátt og ekki leið á löngu
þangað til við höfðum fyrir
þeirra tilstilli leigt herbergi,
með aðgang að eldhúsi í sama
húsnæði og þau voru í fyrir.
Þarna tókst með okkur vin-
átta sem hefur varað allar götur
síðan í 54 ár.
Þau voru þarna á síðasta
námsári, þannig að samveran í
þetta sinn var aðeins tæpt ár en
óhætt er að segja að þau voru
okkur, sem vorum að hefja bú-
skap, afskaplega góð fyrirmynd.
Að námi loknu fluttum við til
Seyðisfjarðar, en Dóra og Daði
höfðu þá haslað sér völl í
Reykjavík. Við tókum upp þráð-
inn þar sem frá var horfið í
Þrándheimi og samskiptin voru
heilmikil, heimsóknir þeirra til
Seyðisfjarðar voru alltaf til-
hlökkunarefni og við vorum
ávallt velkomin á þeirra heimili.
Dóra og Daði voru frá unga
aldri mikið útilegufólk og fljót-
lega var okkur boðið að taka
þátt í ferðum þeirra um landið,
sem oftar en ekki voru ferðalög
um óbyggðir.
Þau, ásamt nokkrum vinum,
höfðu stofnað Litla ferðafélagið
sem venjulega var kallað úti-
Halldóra Elísabet
Kristjánsdóttir
✝ Halldóra El-ísabet Krist-
jánsdóttir fæddist
25. júní 1944. Hún
andaðist 29. feb.
2020.
Halldóra var
jarðsungin 11.
mars 2020.
leguhópurinn. Með
þessum útileguhópi
höfum við átt
margar af okkar
bestu stundum.
Dóra var falleg,
skemmtileg og góð
kona með mikla út-
geislun. Hlátur
hennar var hár,
hvellur og afar
smitandi og hennar
er sárt saknað.
Við biðjum góðan Guð að
blessa minningu hennar og vaka
yfir þeim sem henni voru kær-
ust, Daða, Snorra, Hildi og
Kristjáni og fjölskyldum þeirra.
Björg og Theodór Blöndal.
Mesta hamingjan í lífinu er
að vera hluti af góðri góðri fjöl-
skyldu og næst því er að eiga
góða vini. Við hjónin höfum ver-
ið afar lánsöm að eiga Dóru og
Daða sem trausta og hjarta-
hlýja vini í áratugi. Samband
okkar hófst með útilegum og
efldist þegar við eignuðumst
synina Kristján og Óskar Þór
með viku millibili árið 1980.
Ferðalög erlendis fylgdu starfi
Daða og stundum fór Dóra með
honum. Við hjónin vorum í
sömu stöðu. Við höfðum stund-
um það fyrirkomulag á meðan
börnin voru ung að þau fluttu á
heimili hvert annarra í fjarveru
foreldra. Oft var fjör í stækkaðri
fjölskyldu en börnin okkar eiga
góðar minningar frá þessum
tíma.
Í áratugi vorum við hluti af
ferðahópi sem leiddur var af
Dóru og Daða. Við hófum ferða-
lögin í upphafi með því að gista í
skólahúsum, síðan komu útileg-
ur í tjaldi, þá í tjaldvagni og svo
kom ferðavagn. Margar dásam-
legar stundir höfum við átt við
með þeim hjónum ásamt börn-
um og öðrum góðum félögum í
útilegum og gönguferðum á lág-
lendi sem á hálendi. Þessir
ánægjulegu dagar gleymast
aldrei og munu verða sólargeisl-
ar í minningu okkar. Þórsmerk-
urferðirnar standa upp úr en
þær voru einstakar og eftir-
minnilegar og ekki síst fyrir
börnin sem útskrifuðust þar úr
Ferðaskóla Daða. Löngum
ánægjulegum stundum var varið
í rabb við tjaldskörina í morg-
unmatnum og eftir gönguferð
dagsins og ríkulegan kvöldverð.
Dóra var einstök persóna,
alltaf jákvæð og létt í lund á
hverju sem gekk í útilegunum.
Hún lyfti þeim upp sem um-
gengust hana og auðgaði líf okk-
ar. Við erum þakklát fyrir allar
góðu og skemmtilegu stundirnar
sem við höfum átt saman. Henn-
ar verður sárt saknað í framtíð-
inni. Við sendum Daða og fjöl-
skyldu innilegar
samúðarkveðjur á þessum sorg-
ardegi.
Elín og Þráinn.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Minningargreinar