Skessuhorn - 28.10.2020, Blaðsíða 18

4
Til hamingju með 50 árin!
Eiríkur J. Ingólfsson
Þjónusta í 25 ár
Halla Magnúsdóttir og Sig-ríður Skúladóttir hafa báðar unnið í Brákarhlíð
frá því á níunda áratug síðustu ald-
ar. Halla byrjaði að vinna þar sum-
arið 1981, þá 16 ára gömul og vann
þar næstu þrjú sumur. Hún fór þá
til Akureyrar í þrjú ár þar sem hún
starfaði sem sjúkraliði á sjúkra-
húsinu. Þegar hún flutti svo aftur
í Borgarfjörðinn fór hún að vinna
í Brákarhlíð að nýju og hefur ver-
ið þar síðan með barnseignarívafi.
Sigga tók fyrst til starfa í Brákar-
hlíð vorið 1987 og hefur verið þar
samfleytt síðan, fyrir utan tvö barn-
eignarleyfi.
Önnur fjölskylda
Aðspurðar segja þær allar líkur á
að þær verði áfram í Brákarhlíð út
starfsaldurinn. „Mér líður vel hér
og hef mikinn áhuga á því sem ég
er að gera svo ég sé ekki fyrir mér
að hætta,“ svarar Halla og Sigga
tekur undir það. Hvorug þeirra
hafði þó gert ráð fyrir að vera svo
lengi í Brákarhlíð þegar þær tóku
fyrst til starfa. „Þegar ég byrjaði að
vinna hér vissi ég ekkert út í hvað
ég væri að fara en svo kynntist ég
bara svo dásamlegum konum hér
sem kenndu mér margt, ekki bara
í vinnunni heldur kenndu þær mér
á lífið almennt,“ segir Sigga og
brosir. „Það var ekkert meðvituð
ákvörðun í upphafi að vera hér
svona lengi. En það er bara svo
gott að vinna með gamla fólkinu
og samstarfsfólkið hér er alveg
einstakt. Þessi hlýja og notalegheit
sem gamla fólkið sýnir manni er
eitthvað sem ég sé ekki að maður
fái í öðru starfi. Þegar við vorum
að byrja voru íbúarnir hér með
meiri færni og þá voru sérstaklega
konurnar orðnar stór partur af
lífi manns. Þær voru að fylgjast
með börnunum okkar og svo
barnabörnum, fá fréttir af þeim og
jafnvel kom fyrir að þær prjónuðu
vettlinga eða eitthvað annað fyrir
börnin okkar,“ segir Halla. „Maður
á bara aðra fjölskyldu hér,“ bætir
Sigga við.
Miklar breytingar
Miklar breytingar hafa orðið í
Brákarhlíð þann tíma sem þær
Sigga og Halla hafa unnið þar
og segja þær himinn og haf vera
á milli starfseminnar þar í dag
og fyrir þrjátíu árum. „Bara það
hversu margir mæta hingað í vinnu
á morgnana. Við vorum svo mikið
færri þegar ég var að byrja,“ segir
Sigga. „Á þeim tíma var þetta líka
meira dvalarheimili og fólk fór
á spítala ef það veiktist. Núna er
þetta meira hjúkrunarheimili þar
sem við hjúkrum heimilismönnum
fram til hinstu stundar. Húsnæðið
hefur líka tekið algjörum
stakkaskiptum og svo er auðvitað
búið að byggja við og breyta öllu
skipulagi innanhúss,“ heldur
Sigga áfram. „Fermetrum hefur
náttúrulega fjölgað um næstum
helming svo þetta er orðið meira
flæmi,“ segir Halla og bætir við
að þegar hún byrjaði að vinna
hafi allt verið mun stofnanalegra
en það er í dag „Það var bara föst
dagskrá alla daga, fólk fór bara í
bað á ákveðnum tímum, borðaði
á ákveðnum tímum og allt var
bara eftir klukkunni. Núna hafa
heimilismenn meira frelsi og ráða
hvernig þeir verja deginum,“ segir
Halla.
Vilja ekki gera
neitt annað
Sigga og Halla eru sammála um
að starfið sé gefandi en erfitt. Það
taki sérstaklega á hversu marga
þær hafa þurft að kveðja á þessum
árum. „Maður venst því aldrei en
þetta verður samt hversdagsleikinn
fyrir manni og maður þjálfast í að
takast á við að kveðja,“ segir Sigga.
„Við erum líka í litlu samfélagi svo
marga heimilismeðlimina þekkir
maður vel og sumir eru jafnvel nánir
ættingjar. Það er á vissan hátt gott
að geta fengið að annast þá síðasta
spottann en það er líka erfitt. Þessi
langi tími sem við höfum unnið
hér þýðir væntanlega að við höfum
einhverja löngun og þörf fyrir
það að hjálpa og hugsa um fólk,“
heldur Sigga áfram og Halla tekur
heilsuhugar undir það. En hvernig
ná þær sér niður eftir erfiða daga
í vinnunni? „Stundum er maður
einfaldlega búinn á því á sál og
líkama og þá reyni ég að fara bara
í göngutúr eða bara vera ein heima
í friði með slökkt á öllu. Ég held
það sé engin ein leið sem er best.
Það mikilvægasta er að hver og einn
finni sína leið til að hlaða batteríin
að nýju,“ svarar Sigga. „Mér hefur
gengið vel að klippa á milli vinnu
og einkalífs og þegar ég er heima er
ég bara þar, tek ekki vinnuna með
mér þangað til að velta mér upp úr
henni. Kannski hefur það hjálpað
hversu mörg áhugamál ég á til að
snúa mér að. Ég hef samt oft hugsað
með mér að þó þessi vinna geti verið
erfið þá myndi ég ekki vilja vinna við
annað. Hér fær maður ekkert nema
þakklæti og væntumþykju og það er
ómetanlegt,“ segir Halla.
Misjafnar aðstæður íbúa
Aðspurðar segja þær félagslegar
aðstæður heimilismanna mjög
mismunandi og stundum sé erfitt
að horfa upp á fólk eiga fáa að. „Það
fer eftir fólkinu sjálfu hvernig það
tekur því að fá ekki heimsóknir,“
segir Halla. „Sumir hafa kannski
bara vanist því að vera einir og vilja
það jafnvel. Að vera einn og vera
einmana er ekki það sama. Margir
eru einfarar í eðli sínu og vilja
ekki hafa fólk í kringum sig,“ segir
Sigga. „Það fólk sem var í miklum
og góðum samskiptum við sitt
fólk áður en það kom í Brákarhlíð
heldur því oftast áfram. Vissulega
er misjafnt hversu duglegt fólk er
að koma og aðstæður ólíkar. Mér
finnst þó hafa aukist að fólk komi í
heimsókn,“ segir Sigga og bætir við
að heimsóknirnar hafi líka breyst.
„Þegar við komum hingað fyrst bjó
hér nægjusöm kynslóð og fólk var
bara ánægt að hafa stól að sitja á og
að fá mat að borða. Núna er hér
kynslóð sem er vön meira umstangi
og allskonar afþreyingu sem var bara
ekki í boði hér áður fyrr. Almennt
þykir mér aðstandendur í dag
duglegir að sinna þessari afþreyingu
með sínu fólki. Þetta er fólk sem
fór kannski reglulega á viðburði
og margir hafa aðstandendur sem
sjá um að fara með sitt fólk á slíka
viðburði áfram,“ segir Sigga.
Margar góðar minningar
„Það góða við þetta starf er að eftir
standa svo margar góðar minningar
af allskonar skemmtilegu fólki,“
segir Sigga og rifjar upp sögu af íbúa
sem bjó á heimilinu fyrir nokkru
síðan. „Þetta var kona í hjólastól
sem þurfti töluverða hjálp. Ég
man þegar maður keyrði hana úr
matsalnum og spurði hvert hún vildi
fara næst svaraði hún; „ég ætla að
fara að þjóna letinni.“ Þá vildi hún
fara að leggja sig. Þetta er kannski
smávægilegt en það eru samt svona
hlutir sem sitja eftir hjá manni,“
segir Sigga. „Það hafa komið mörg
gullkornin hér í gegnum tíðina.
Heimilismenn hér eru oft svo opnir
og segja hvað sem er, alveg án
filters. Það getur oft verði fyndið
og skemmtilegt og ég kann að meta
þennan eiginleika,“ bætir Halla við
og hlær. arg
Sigríður Skúladóttir.
Halla og Sigga hafa unnið í Brákarhlíð
í rúmlega þrjátíu ár
Halla Magnúsdóttir.