Morgunblaðið - 03.12.2020, Page 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. DESEMBER 2020
✝ ÞórunnLovísa Ísleifs-
dóttir fæddist í
Reykjavík 12.
apríl 1967. Hún
lést á Landspítala
við Hringbraut
19. nóvember
2020.
Foreldrar Þór-
unnar Lovísu eru
Andrea Þórðar-
dóttir, f. 16. des-
ember 1936 og Ísleifur Marz
Bergsteinsson, f. 4. nóvember
1933.
Systkini Þórunnar Lovísu
eru Gunnar Örn Ísleifsson, f.
16.7. 1957, Guðrún Ísleifs-
dóttir, f. 3.7. 1958, dáin 12.3.
Þórunn ólst upp í Hafn-
arfirði og gekk í Víð-
istaðaskóla. Hún útskrifaðist
sem stúdent frá FG árið 1990
og árið 2007 útskrifaðist hún
með BA-gráðu í markaðs-
fræði frá IBA, Kolding, í
Danmörku.
Þórunn vann með lömuðum
og fötluðum í Reykjadal,
vann við þjónustustörf í Gafl-
inum, sem móttökuritari hjá
Fjárvangi og einnig hjá
Frjálsa fjárfestingarbank-
anum. Síðustu starfsárin vann
hún sem fulltrúi hjá Lána-
sjóði íslenskra námsmanna.
Þórunn Lovísa verður jarð-
sungin frá Hafnarfjarð-
arkirkju í dag, 3. desember
2020, kl. 13 að viðstöddum
nánustu ættingjum og vinum.
Stytt slóð á streymi:
https://tinyurl.com/y5fvq425
Virkan hlekk á streymi má
nálgast á
https://www.mbl.is/andlat
2014, Þór Ísleifs-
son, f. 12.7. 1960,
dáinn 30.11. 1963.
Þórunn giftist
Ottó Ragnari
Jónssyni, f. 21.
júní 1965, hinn 8.
júlí 1989.
Börn þeirra
eru:
1) Arnar Páll, f.
9.3. 1991, sam-
býliskona Hafdís
Jónsdóttir og eiga þau saman
yndislegan Alex Inga, f. 2018.
2) Ásta Pálmey, f. 9.4.
1994, sambýlismaður Arnar
Aðalgeirsson og eiga þau
saman yndislega Lovísu Mist,
f. 2018.
Elsku mamma mín.
Síðustu daga hef ég fundið fyr-
ir miklum tómleika og hef hugsað
mikið um þig. Þú varst óendan-
lega traust, hlý, skemmtileg og
áhugasöm um hvað við Ásta Pál-
mey vorum að takast á við. Það
var ávallt hægt að leita til þín með
hvað sem var, þú gafst þér alltaf
tíma til að hlusta og leiðbeina.
Það var alltaf stutt í hláturinn
og gleðina í kringum þig. Við náð-
um alltaf svo vel saman og teng-
ingin okkar á milli var mjög sterk.
Ég er afskaplega þakklátur
fyrir þann tíma sem þú fékkst
með barnabörnunum þínum þeim
Alex Inga og Lovísu Mist.
Þú lést veikindin aldrei ná tök-
um á þér og barðist allan tímann.
Jólin í ár verða ekki eins án
þín.
Við munum öll sakna þín afar
mikið. Þinn sonur
Arnar Páll.
Elsku besta mamma mín. Orð
fá því ekki lýst hversu mikið ég
sakna þín nú þegar og hversu
mikið ég mun sakna þín. Lífið er
svo sannarlega ekki sanngjarnt
og þú fórst allt of snemma. Þú
varst sú allra besta mamma sem
ég hefði nokkurn tímann geta
óskað mér, traust, góð, elskuleg
og skulum ekki gleyma fáránlega
skemmtileg og fyndin!
Við systkinin gátum alltaf leit-
að til þín með hvað sem er og
fengið bestu ráðin.
Þú kvartaðir aldrei yfir þínum
veikindum og varst algjörlega
staðráðin í því að taka aðeins einn
dag í einu. Ég sagði oft við þig
hvað ég þoldi ekki þetta hugtak
að taka einn dag í einu, en það er í
raun það eina sem maður getur
gert í svona stöðu. Það var aldrei
inni í myndinni að tapa þessu
verkefni, ekki einu sinni í lokin.
Ég get ekki annað en verið
þakklát fyrir hvað þú tókst alltaf
vel á móti öllum mínum vinkonum
og vinum. Ef það var liðinn lang-
ur tími síðan þú sást þau þá
spurðirðu alltaf um þau og hat-
aðir svo sannarlega ekki að fá allt
slúðrið í leiðinni.
Það er svo margt sem situr eft-
ir en líka svo margt sem við áttum
eftir. Ég er mjög þakklát fyrir all-
ar utanlandsferðirnar okkar. Ég
man að þú talaðir lengi um Chi-
cago- og Toronto-ferðirnar okkar
saman þegar ég starfaði sem
flugfreyja. Við gátum alltaf
skemmt okkur og skálað saman.
Lovísa Mist mun sakna þín
rosalega mikið, elsku bestu
ömmu Þórunnar. Hún er svo
heppin að hafa náð að kynnast
þér og ég veit að þú munt passa
hana í framtíðinni.
Þú varst mín allra besta vin-
kona og fyrirmynd í lífinu og fyrir
það er ég þakklát. Nú er komið að
kveðjustund í bili en ég bíð
spennt eftir að hitta þig aftur.
Elska þig alltaf, þín dóttir,
Ásta Pálmey Ottósdóttir.
Þessi dagur var fjórði ömur-
legasti dagur í lífi okkar hjón-
anna, þegar Þórunn kvaddi þenn-
an heim. Síðan þá höfum við verið
hálflömuð, vart verið í sambandi
og átt erfitt með að ná utan um
hlutina. Sárt var að missa ófædda
dóttur okkar, elskulega drenginn
okkar Þór, síðan frábæra dóttur
Guðrúnu, en núna finnst okkur
nóg komið. Nú er aðeins einn eft-
ir, sonurinn Gunnar Örn. Að lifa
börnin sín er vart það sem for-
eldrar kjósa sér, en þannig er
framvindan í sumum tilfellum.
Þórunn var einstaklega yndis-
leg dóttir. Framkoma hennar fág-
uð, hlý og hún hvers manns hug-
ljúfi. Á fyrsta ári fluttist hún með
okkur til Hafnarfjarðar þegar við
brugðum búi og fluttum frá
Reykjavík í nýja íbúð. Í Hafnar-
firði átti hún eftir að vaxa upp og
dafna upp frá því. Hennar líf mót-
aðist snemma af því að hlúa að
fötluðum börnum í Reykjadal í
Mosfellsbæ á sumrin með móður
sinni sem var þar forstöðukona og
systur sinni elskulegu Dúnu.
Undarlegt að báðar þurftu þær að
berjast við sambærilegan sjúk-
dóm, krabbamein, á líkum aldri.
Þórunn átti því láni að fagna
líkt og Dúna að eignast traustan
og yndislegan mann ásamt tveim-
ur börnum, Ástu Pálmeyju og
Arnari Páli. Þeirra er sorgin
mest. Barnabörnin tvö yndislegu
sakna ömmu sinnar mjög, hún var
svo hlý og góð við þau.
Hjónaband hennar og Ottós
Ragnars var farsælt og gott. Mikil
samstaða, einstakir gleði- og gest-
gjafar voru þau. Svo margs er að
minnast að ekki dugar stutt minn-
ingargrein. En eitt gerðuð þið
hjónin sem sýnir hversu dugleg
og framsýn þið voruð. Það var
þegar þið tókuð ykkur til og seld-
uð mestallt sem þið áttuð og flutt-
uð til Kolding í Danmörku árið
2005 og voruð þar til 2007. Þór-
unn, þá 38 ára, fór í markaðsfræði
og lauk MBA-námi. Dásamlegar
stundir áttum við hjónin þar með
ykkur ásamt elsku Arnari og
Ástu. Seinna, eftir að þið fluttust
aftur heim, nutu margir hæfileika
Þórunnar, lengst starfaði hún hjá
Lánasjóði íslenskra námsmanna
við miklar vinsældir starfsmanna
og umbjóðenda sinna.
Í lok þessarar minningargrein-
ar verður að þakka öllum þeim
fjölmörgu er studdu og önnuðust
elskulega dóttur okkar, hjúkrun-
arfólki, læknum og aðstoðarfólki.
En stórkostlegur aftur er þó
stuðningur barna Dúnu, þeirra
Ísleifs, Bjarka og Andreu, ásamt
mökum.
Elsku Ottó, Arnar og Ásta,
makar ykkar og börn, hvílíkt fólk
þið eruð öll! Án ykkar kæmumst
við ekki út úr þessum þrenging-
um.
Í lokin kveðjum við þig, ynd-
islega dóttir, og megi góðir englar
vera með þér og vernda þig. Syst-
ur þínar og bróðir taka á móti þér.
Sofðu rótt unga ástin okkar því úti
regnið grætur. Við grátum líka.
Mamma þín og pabbi.
Elsku Þórunn.
Það er svo sárt að hugsa til
þess að fá ekki að upplifa fleiri
stundir með þér en ég er þakklát
fyrir að hafa fengið að kynnast
þér þegar við Arnar Páll fórum að
vera saman fyrir rúmum 11 árum.
Þú varst frábær mamma, amma
og tengdamamma og ég er glöð að
Alex Ingi fékk að kynnast þér.
Síðustu dagar hafa verið erf-
iðir en það hjálpar okkur að rifja
upp allar góðu og skemmtilegu
stundirnar sem við áttum saman.
Aldrei gleymt, ávallt saknað.
Þín tengdadóttir
Hafdís.
Í dag, hinn 3. desember, verð-
ur Þórunn tengdadóttir okkar
borin til grafar.
Hún hefur barist eins og hetja í
þrjú og hálft ár við þennan illvíga
sjúkdóm sem krabbamein er sem
hafði að lokum betur.
Þetta líf getur verið svo ósann-
gjarnt þegar það tekur frá okkur
53 ára yndislega dóttur, eigin-
konu, móður, ömmu og tengda-
dóttur í blóma lifsins.
Þórunn var alltaf mikill gleði-
gjafi, var alltaf hress og gladdi
alla sem voru henni nærri.
Við minnumst allra góðu sam-
verustundanna sem við áttum í
sumarbústaðnum og allra flottu
boðanna sem hún skipulagði
hvort sem það var á Skindbuxen í
Köben eða á Jómfrúnni í Reykja-
vík.
Sérstaklega minnumst við þess
þegar við fórum öll fjölskyldan
saman til Tenerife og héldum upp
á 70 ára afmæli mitt. Það var
skemmtileg ferð sem við gleym-
um aldrei.
Árið 2006 fluttu Ottó og Þór-
unn til Kolding í Danmörku og
bjuggu þar í tæp fjögur ár. Þór-
unn var að mennta sig og Ottó
vann ýmis störf til að skaffa fjöl-
skyldunni það sem þurfti og Arn-
ar Páll og Ásta Pálmey gengu í
skóla.
Við heimsóttum þau um ein jól
og áramót og var það dásamlegur
tími. Einn daginn fórum yfir
grensuna til Þýskalands og fyllt-
um vel á ýmsar vörur sem til-
heyra jólum og áramótum.
Ottó og Þórunn giftu sig með
pomp og prakt fyrir 31 ári og var
haldin flott veisla í Gafl-inn. Þau
eignuðust tvö börn, Arnar Pál og
Ástu Pálmeyju, sem eru 29 ára og
26 ára.
Þau Arnar Páll og Hafdís eiga
einn dreng, Alex Inga, sem er á
þriðja aldursári og Ásta Pálmey
og Arnar Aðalgeirsson eiga
stúlku, Lovísu Mist, tveggja ára.
Þessir litlu sólargeislar glöddu
Þórunni og Ottó mikið og það var
alltaf sunnudagspartí á Keldu-
hvamminum þar sem var mikið
fjör og borðað saman.
Elsku Ottó, Arnar Páll, Ásta
Pálmey, Hafdís, Arnar og litlu
gullmolarnir okkar Lovísa Mist
og Alex Ingi, við vottum ykkur
samúð og biðjum góðan guð að
vera með ykkur.
Pálmey og Jón.
Það er margs að minnast þegar
horft er til baka. Þú varst guð-
móðir mín og tókst það hlutverk
alltaf alvarlega.
Alla tíð varstu hluti af mér og
minni tilveru. Þegar mamma lést
gat ég þó hugsað til þess að þú
værir til staðar. Þið voruð um
margt svo líkar. Börnin mín
fengju þá að upplifa þessa
fölskvalausu gleði sem einkenndi
ykkur systur í gegnum þig. En nú
er búið að loka þeim dyrum.
Ég mun alltaf minnast þín mín
kæra og þú eiga þinn stað í hjart-
anu. Ég mun tala um þig og halda
þínu merki hátt á lofti. Ég veit að
mamma fylgdi þér á þessum erf-
iðu tímum og vona að það hafi
auðveldað þér lífið undir restina í
þröngri stöðu. Ég skal passa Arn-
ar og Ástu fyrir þig og þau öll
þessa fallegu fjölskyldu sem þú
bjóst til og áttir svo stóran part
af.
Það vill nefnilega oft gleymast
í hraðanum sem einkennir lífið að
það eru hinir sönnu og hreinu
sterku karakterar sem eru sann-
arlega leiðtogar fyrir okkur hin.
Þeir sem skilja mest eftir sig. Al-
vörufólk. Það varst þú.
Hvíldu í friði elsku Þórunn
mín, ég sakna þín.
Bjarki Þór
Guðmundsson.
Kær frænka mín, Þórunn Ís-
leifsdóttir, lést 19. nóvember síð-
astliðinn, langt fyrir aldur fram.
Það var öllum í stórfjölskyldunni
okkar ljóst að hún hafði tekist af
miklu æðruleysi á við sjúkdóm
sinn síðustu árin án þess að tapa
þeirri gleði sem ávallt bjó innra
með henni. Hún var gleðigjafi
hvar sem hún fór, alltaf reiðubúin
að leggja sitt af mörkum og láta
gott af sér leiða. Ég minnist
hennar varla án þess að sjá glað-
legt brosið hennar, svo hlýtt og
bjart, lýsandi upp nærumhverfi
sitt. Hún vildi öllum vel og lét allt-
af gott af sér leiða.
Hún var einungis 53 ára þegar
hún féll frá og það leitar á mann
sú spurning hvaða réttlæti er
þetta? Hennar tími var ekki kom-
inn og eftir standa eiginmaður
hennar, börn, tengdabörn og
barnabörn sem syrgja yndislega
konu sem öllum vildi vel og bar
hlýju inn í hvern þann stað er hún
heimsótti. Það er mér líka ómögu-
legt að setja mig í spor ástkærrar
frænku minnar Andreu Þórðar-
dóttur og manns hennar Ísleifs
Bergsteinssonar sem sjá nú á eft-
ir enn einu barna sinna, mér er
líka ómögulegt að skilja hversu
mikið má eina fjölskyldu reyna.
Þórunn heldur nú til móts við
systur sína, Guðrúnu, sem lést
fyrir nokkrum árum, en hún var
eins og systir hennar gleðigjafi
hvar sem hún fór. Einnig bíður
hennar bróðir þeirra systra, Þór,
sem féll frá sem ungur drengur.
Guðs blessunar óska ég fjölskyld-
unni sem kveður Þórunni Ísleifs-
dóttur.
Við munum sakna Þórunnar
Ísleifsdóttur frænku sem öllum í
Bestó-fjölskyldunni þótti svo
óendanlega vænt um.
Þórður G. Guðmundsson.
Mín kæra. Í dag verður þú lögð
til hinstu hvílu, allt of snemma,
allt of ung.
Þórunn æskuvinkona mín, allt-
af með þennan glampa í augun-
um, alltaf til í ævintýri. Þannig
minnist ég þín ástin mín.
Ég man ekki nákvæmlega hve-
nær við urðum fyrst vinkonur, en
við vorum mjög ungar. Í sama
bekk í Víðistaðaskóla, löbbuðum
sömu leið heim úr skóla. Vorum
saman í sundi, æfðum handbolta
með Haukum, renndum okkur á
skíðum, áttum eins úlpur. Við
vorum alltaf saman, stundum
kallaðar litla og stóra, þar sem
þú, elsku Þórunn mín, tókst út
vöxtinn langt á undan mér. Þótt
ég hafi nú náð þér og orðið aðeins
hærri á endanum. Ég man hversu
notalegt okkur fannst að leggjast
upp í rúm og spjalla saman um
heima og geima. Það sem við gát-
um hlegið! Síðar bættust við fleiri
yndislegar vinkonur. Við vorum
oftast fimm saman, ég, þú Þórunn
mín, Inga, Heiða og Binna. Við
náðum allar svo vel saman, það
var svo gaman hjá okkur og ekki
var minna hlegið. Við vorum allar
miklar íþróttastelpur og gáfum
strákunum ekkert eftir í frímín-
útum. Millet-úlpur, Adidas-galli
og strigaskór var einkennisfatn-
aður þessa tíma og jú litaðar
gallabuxur.
Síðar lágu leiðir okkar allra í
Flensborgarskóla. Á þeim tíma
kynnist þú honum Ottó þínum
sem nú á um sárt að binda sem og
börnin þín, fjölskylda og vinir.
Í kringum tvítugt minnkuðu
samskipti okkar þar sem ég flutt-
ist utan í ein 10 ár. Fyrir ekki svo
löngu síðan lágu leiðir okkar aftur
saman, en því miður kom það ekki
til af góðu. Við hittumst í lyfja-
meðferð.
Báðar með krabbamein. Ó vin-
kona mín, hversu heitt ég óskaði
þess að þú mundir ná bata. Við
vinkonurnar töluðum um að hitt-
ast allar fimm og fara út að borða
þegar þetta Covid væri í rénum.
En nú ertu farin. Við verðum
aldrei fimm aftur saman.
Mín kæra, takk fyrir æskuárin,
takk fyrir allt.
Kæri Ottó og fjölskylda, ég
sendi ykkur mínar einlægustu
samúðarkveðjur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem)
Þín vinkona
Björk.
Skammdegið er skollið á. Þór-
unn hefur kvatt eftir erfið veik-
indi og við sitjum eftir dofin af
söknuði og sorg. Uppáhalds-
frænka dætra okkar og lífsgla-
ðasta manneskja sem við höfum
kynnst er farin. Við minnumst
þess ekki að hafa séð hana nokk-
urn tíma í slæmu skapi hvað þá að
skipta skapi. Æðruleysi hennar
gagnvart veikindunum var með
eindæmum og kveinkaði hún sér
ekki í eitt skipti vegna þeirra við
okkur. Hláturrokur og gleðiblikið
í augunum hennar er það fyrsta
sem kemur í hugann þegar við
hugsum um hana. Ottó og litla
fjölskyldan hennar voru alltaf í
fyrsta sæti og hún elskaði þau
heitar en nokkuð annað. Við mun-
um vera dugleg að segja ömmu-
börnunum hennar sögur af henni
þegar tíminn líður, því af nægu er
að taka. Við erum óendanlega
þakklát fyrir að hún hafi verið
hluti af lífi okkar og minningar
um sameiginlegt lífshlaup munu
lýsa upp skammdegið sem fram
undan er.
Hugur okkar er hjá Ottó,
Arnari Páli, Ástu Pálmeyju, Haf-
dísi og Arnari sem og Ísleifi og
Andreu og Gunnari.
Jón Páll og Íris Hulda.
Í dag kveðjum við Þórunni
kæra samstarfskonu og vin. Þór-
unn var skemmtileg, mikill húm-
oristi og gerði grín af sjálfum sér,
fjörug, hugmyndarík. Alltaf var
hún tilbúin til að taka þátt í
skemmtunum og uppákomum á
vegum vinnustaðarins og þar var
hún hrókur alls fagnaðar og í ess-
inu sínu. Ef einhver stendur und-
ir því að vera félagslega fær þá
var það Þórunn enda var hún vin-
sæl meðal starfsmanna, með góða
nærveru, ætíð tilbúin til að hjálpa
og gefa góð ráð. Sem starfsmaður
var hún gefandi, vinnusöm,
reyndi alltaf að gera sig besta í
hverju verkefni og benda á það
sem betur mátti fara en umfram
allt lagði hún sig fram við að að-
stoða aðra og hjálpa ef á þurfti að
halda.
Styrkur Þórunnar kom vel í
ljós í veikindum hennar. Tók hún
þeim með æðruleysi og dró frekar
úr þeim og aldrei kvartaði hún.
Veikindin ætlaði hún að sigra
með bjartsýni sinni og lífsvilja
enda ung kona og átti mikið
ógert. Dóttir, eiginkona, mamma
og nýorðin tvöföld amma. Það var
mikið högg fyrir okkur starfs-
menn sjóðsins að fá þessar fréttir
af andláti þessarar sterku,
skemmtilegu og góðu konu sem
Þórunn var.
Margar góðar minningar eig-
um við um hana og þökkum við
fyrir að hafa fengið að eiga sam-
leið með henni. Eftir situr minn-
ingin um fallega konu með geisl-
andi bros, falleg bæði utan sem
innan, samstarfsfélaga og vin
sem við eigum eftir að sakna.
Fyrir hönd starfsmanna LÍN/
Menntasjóðs námsmanna vottum
við Ottó og fjölskyldu innilega
samúð.
Hrafnhildur Ásta
Þorvaldsdóttir.
Þórunn Lovísa
Ísleifsdóttir
Harpa Heimisdóttir
s. 842 0204
Brynja Gunnarsdóttir
s. 821 2045
Kirkjulundur 19 | 210 Garðabær
s. 842 0204 | www.harpautfor.is