BSRB blaðið - 01.04.1986, Qupperneq 59

FYRIR DOMSTOLUM
Þórarinssonar er í þessu sambandi
vitnað í „mikils metinn lögfræðing"
sem „hafi látið í ljós rökstuddar efa-
semdir" um að stöðvamar væru
ólöglegar. Þessi mikils metni lögfræð-
ingur var Sigurður Líndal, prófessor í
lögum við Háskóla fslands. Sigurði
hafði hugkvæmst það snjallræði að
nýta svokallaða neyðarréttarkenningu
fijálshyggjumönnum til framdráttar.
Þessi kenning gengur út á það að skap-
ist neyð, geti verið réttlætanlegt að
bijóta lög.
Til að þessi kenning stæðist þurfti
að sjálfsögðu að telja fólki trú um að
neyðarástand hefði skapast. Síðan
myndu þeir Jónas Kristjánsson, Ellert
Schram og Hannes Hólmsteinn sjá um
að bijóta lögin. Að sjálfsögðu myndi
margraddaður kór fijálshyggjumanna
kyija undir þeim söng að verkföll væru
slæm og einokun í útvarpsrekstri af
hinu illa.
Sá hængur var á þessari ráðagerð að
hún var eins gagnsæ og frekast má
vera. í fyrsta lagi var neyðin ekki meiri
en svo að sjálf kjaradeilunefnd kom
ekki auga á hana og voru þar þó inn-
anborðs sprenglærðir lögfræðingar
sem höfðu það lögskipaða hlutverk að
sjá til þess fyrir hönd ríkisins að fyllsta
öryggis yrði gætt í hvívetna. í öðru lagi
var líklegt að almenningur ætti erfitt
með að kyngja því að ritstjórar DV og
Hannes Hólmsteinn Gissurarson væru
orðnir sérstakir handhafar neyðarrétt-
ar í íjölmiðlun á viðsjárverðum tím-
um.
TÓM LAUNAUMSLÖG -
MÓTMÆLIÞÚSUNDA
En nú höfðu gerst óvæntir atburðir
sem opnuðu nýjar leiðir fyrir áróðurs-
meistara fijálshyggjunnar. Rétt fyrir
verkfall opinberra starfsmanna, hinn
1. október, ákvað Albert Guðmunds-
son fjármálaráðherra að greiða opin-
berum starfsmönnum ekki laun á lög-
boðinn hátt. Töldu sumir lögfræðingar
Albert reyndar hafa heimild til þessa,
en aðrir ekki, svo sem Benedikt Sigur-
jónsson, fyrrverandi hæstaréttardóm-
ari, og flestir sanngjamir menn töldu
að þar sem lagalegur ágreiningur væri
uppi hefði verið rangt af Albert að
bregða út af hefðinni og grípa til ein-
hliða aðgerða gegn opinberum starfs-
mönnum. Ríkisstarfsmenn sáu að
sjálfsögðu hvað hékk á spýtunni hjá
fjármálaráðherra. Hann vildi sýna
þeim vald sitt og freista þess að draga
úr þeim kjarkinn með því að afhenda
þeim tómt launaumslag í upphafi
verkfalls.
Þegar ákvörðun ráðherra lá ljós fyrir
mótmæltu þúsundir ríkisstarfsmanna.
Sumir fóru sér hægt við vinnu, aðrir
boðuðu til vinnustaðafunda og lögðu
niður störf. Af þessum sökum var ekki
kennt í flestum skólum landsins, leik-
sýningar féllu niður, svo dæmi séu tek-
in, og í útvarpi og sjónvarpi var ákveð-
ið á fjölmennum fundum starfsmanna
að leggja niður vinnu í mótmælaskyni.
í þessu sambandi hefur stundum verið
haft á orði að útvarpinu hafi verið lok-
að. Þetta er rangt.
Öryggisþjónustu var haldið uppi,
auk þess sem starfsmenn voru í við-
bragðsstöðu að hefja vinnu ef svo færi
að fjármálaráðherra sæi að sér. Þetta er
mikilvægt atriði sem menn skyldu
jafnan hafa hugfast þegar þessi mál eru
BSRB-blaðið 59