BSRB blaðið - 01.04.1986, Blaðsíða 64

Kjartan Gunnarsson og Davíð Oddsson komu báðir við sögu er Radíó- Ragnhildur Helgadóttir sat í
eftirlit landssímans hugðist nálgast útvarpssendinn í Valhöll. stóli menntamálaráðherra í
október 1984.
Markús örn Antonsson, Jón Þórarinsson og Inga Jóna Þórðardóttir voru fulltrúar Sjálfstaeðisflokksins
í útvarpsráði þegar útvarpinu var lokað.
Þetta létu starfs-
menn Ríkisút-
varpsins sér hins
vegar í léttu rúmi
liggja, enda voru í
þeirra hópi
deildar meiningar
um framtíð
útvarpsrekstrar á
Islandi. Með
aðgerðum sínum
voru menn ekki
að taka afstöðu til
þessa heldur
einfaldlega að
taka þátt í lýð-
rœðislegri rétt-
indabaráttu, þeir
voru ásamt
þúsundum
annarra ríkis-
starfsmanna að
mótmœla vald-
níðslu ráða-
manna. í þessu
tilviki var það
algert aukaatriði
hver starfsvett-
vangur þeirra var:
Útvarp, eða sjón-
varp, skólastofa
eða Þjððleikhús.
Mótmœlin áttu að
sjálfsögðu ekkert
skylt við löglegan,
eða ólöglegan
útvarpsrekstur.
gæslumönnum að sinna skyldustörf-
um sínum. Ráðherra póst og símamála
fyrirskipaði starfsmönnum radíóeftir-
litsins símleiðis, að hætta frekari af-
skiptum af málinu og hverfa af vett-
vangi.
HVERNIG GAT ÞETTA GERST?
Hvernig getur þetta allt saman gerst,
spyrjum við — og það í réttarríki? Hér
megum við aldrei gleyma því að í öll-
um kerfum eru menn — líka í réttar-
ríki. Og jafnvel þótt réttarríkið setji í
lög margvísleg ákvæði og fyrirvara til
þess að koma í veg fyrir misbeitingu
valds, þá koma menn þar einnig við
sögu. Það skiptir því miklu máli að
þeir, sem gegna áhrifastörfum í stjórn-
kerfi landsins hafi til að bera umburð-
arlyndi og víðsýni. Lögum má mis-
beita og þeir fyrirvarar, sem settir eru í
lög, eru harla lítils virði, ef víðsýni
skortir og skilning á anda laganna. .
í annarri málsgrein 21. greinar um
meðferð opinberra mála nr. 73/1973
segir: „Áður en saksóknari ákveður
málshöfðun á hendur opinberum
starfsmanni fyrir brot í starfi,skal hann
jafnan leita umsagnar ráðuneytis þess,
sem í hlut á. Ráðuneytinu ber að láta
saksóknara í té rökstudda umsögn og
tillögur, svo fljótt sem verða má.“
í svari menntamálaráðherra við
málaleitan ríkissaksóknara um þetta
efni er engan rökstuðning að finna,
eins og boðið er í tilvitnaðri lagagrein.
Engin tilraun er gerð til þess að stöðva
aðförina að starfsmönnum Ríkisút-
varpsins, eða eins og segir orðrétt í
bréfi menntamálaráðuneytisins:
„Ráðuneytið hefur fyrir sitt leyti ekk-
ert við meðferð málsins að athuga og
telur rétt að málið fái venjulega af-
greiðslu lögum samkvæmt."
Þetta eru vissulega alvarleg mál.
Menn gera sér grein fyrir því bæði hér
á landi og erlendis. Um þetta ber vitni
fjöldi fyrirspurna og hvatninga, sem
starfsmönnum útvarps og sjónvarps
hafa borist frá ijölmiðlum og samtök-
um launamanna hér á landi og erlend-
is. Það vekur jafnan athygli þegar
stjórnvöld reyna að leiða lýðræðislega
kjarabaráttu til lykta frammi fyrir
dómstólum.
64 BSRB-blaöið