Storð : heimur í öðru ljósi - 01.03.1985, Síða 92

Ertu kannski að fara að ríða spyr
hann, bersýnilega undir áhrifum frá
klámblaðinu, en í því var einmitt
svona kall á svipuðum aldri og Lárus
að ríða skrifstofudömu uppá skrif-
borði fyrirtækisins.
Hvuss konar eiginlega .. .
Lárus legsteinasala skortir orð. Á
einum stað í huga hans hríslast hug-
leiðingar um hnignandi siðferði í skól-
um, en á öðrum stað minnist hann
þess þegar dætur hans, sem í götunni
eru kallaðar Grafreiturinn og Leg-
steinninn, komu heim, búnar að læra
óendanlegan fjölda af dónalegum orð-
um.
En Lárus skortir ekki bara orð,
hann hittir heldur ekki með bíllyklun-
um í skráargatið og missir í írafári
handa sinna skjalatöskuna. Skjalatask-
an dettur niður í Ijósgráa mölina og
það heyrist plúmp þegar hún smellur.
Nú er Jóni skemmt. Hann hlær
og í hlátursrokunum endurlifir hann
síðdegið, þegar hann sá Lárus, með
hatt oní augu og uppbrettan frakka-
kraga, koma inní fornbókasöluna til
Jóa sódó, tipla þar á milli blaðanna og
skima laumulega í kringum sig, þar til
allt í einu, þegar hann sá Jón, þá tók
hann viðbragð og spurði hvort hér
væru ekki seld nein frímerki, beið
samt ekki eftir svari heldur hraðaði
sér út og öll fornbókasalan hló þegar
hann rann á rassinn í hálkunni á
gangstéttinni fyrir utan.
Ha-ha-ha . .. Ertu kannski að
fara til Jóa sódó og ætlar að ríða hon-
um?
Nú er Lárusi legsteinasala
nóg boðið. Hann sem er
fyrir löngu búinn að
gleyma síðdeginu, hann,
sem í samræmi við sýnir spákonunnar,
ætlar að verða þingmaður og selur í
því skyni skrautmuni á bösurum góð-
gerðarfélaga um helgar, hann . ..
Já honum er nóg boðið.
Á þessum kokteil hefur hann
ekki smakkað fyrr.
Jón sér að hendur hans byrja að
skjálfa. Það hringlar í bíllyklunum líkt
og ótal litlum jólabjöllum og fölbleikt
andlit hans fær á sig karfarjóðan lit,
um leið og það blæs upp einsog blaðra
á útiskemmtun hjá krökkum.
Lárus strunsar að ljósastaurnum
og hvæsir.
Svona kondu hérna niður dreng-
ur. Ég skal sko kenna þér mannasiði.
Nei kond’ þú bara upp segir Jón
og við skulum sjá hver kennir hverjum
hvað.
Lárus er ekki vanur því að vera
spurður spjörunum úr, né heldur er
hann vanur því að honum sé ekki
hlýtt. Heima hjá honum og í leg-
steinagerðinni hlýða honum allir. Svo
situr hér í götunni strákpjakkur uppá
Ijósastaur og spyr hann ekki bara
spjörunum úr, heldur neitar líka að
hlýða honum.
Að upplifa þetta tvennt í einni og
sömu atburðarásinni er einum of mik-
ið fyrir Lárus, því strákpjakkurinn er í
rauninni svo hátt yfir hann hafinn
uppá Ijósastaurnum, að Lárus fær ekki
einu sinni svert skósóla hans. Já Jón er
mörgum metrum stærri, með heilan
Ijósastaur á milli lappanna.
Þess vegna, samkvæmt ýmsum
lögmálum um hugarástand manna, þá
æsist Lárus enn meir, hristir ljósa-
staurinn, stappar niður fótunum og
steytir hnefana. Á meðan skemmtir
Jón sér eins og kóngur, situr í hásæti
Ijósakrónunnar og finnst eins og veru-
leikinn hafi boðið sér í bíó. Hann á sér
því einskis ills von, þegar Lárus, í
hamslausum æsingi, þrífur upp stein
og grýtir upp til hans.
Steinninn svífur og Jóni rétt
tekst að sveigja sig, ella mundi steinn-
inn hæfa hann beint í andlitið og það
munar minnstu að hann missi jafn-
vægið og detti niður af staurnum þeg-
ar steinninn strýkur flaksandi hárið.
Sjálfur heldur steinninn svo
áfram, örlítið hærra uppí loftið, áður
en hann, í samræmi við þyngdarlög-
málið, fellur á ská niður og lendir með
brothljóðum í gegnum kjallararúðu í
húsinu, þar sem Jón býr.
Inní kjallaranum byrjar korna-
barn að hágráta.
Um leið er sem eitthvað springi í
loftinu. í fjarska sést eldgul kúla falla
og svart ský stígur.
r\
■ atan þagnar og þessum degi
■ 'w’ á Lárus legsteinasali aldrei
M ■ eftir að gleyma. Nú líða
lengstu sekúndur í lífi hans,
svo langar að allir biðsalir opinberra
bygginga birtast honum eitt augna-
blik.
Undir Ijósgráum jakkafötunum
er sem hjarta hans stoppi, karfarjóðar
kinnarnar fölna og það er engu líkara
en legsteinasalinn sé sjálfur að breyt-
ast í legstein.
En þá er kjallarahurð hússins
hrundið upp og út um dyrnar, í rósótt-
um kjól með hvíta svuntu, kemur
Adda kjagandi með augnsvip, sem rot-
að gæti heila hjörð af nautum.
Það var hann Lalli leg sem kast-
aði steininum, kallar Jón niður af
ljósastaurnum.
Er það satt Lárus, átt þú þennan
stein spyr Adda eftir að hún hefur
tekið steininn upp úr svuntuvasanum.
Lárus kinkar kolli og horfir
niðurlútur á skjalatöskuna, líkt og það-
an sé einhverrar hjálpar að vænta.
Aftur er þögn í götunni, því
Adda sem hélt að hún væri að fara út
til að taka í rassinn á einhverjum pott-
ormum í grjótkasti, hún gapir af undr-
un.
Já hún er næstum því jafn hissa
og þegar hún sér guð á samkomum
Hvítasunnumanna, en þar fellur hún í
trans á hverjum sunnudegi, fær vitran-
ir og talar tungum.
Þar hefur guð líka margoft gefið
börnunum hennar epli og þangað, til
safnaðarins, rennur alltaf drjúgur
hluti af laununum hans Júlla, sem auk
þess að vera maðurinn hennar Öddu
keyrir öskubíl.
En þó Adda gapi og þó hún sé
hissa, er henni fulljóst, að maðurinn í
Ijósgráu jakkafötunum, er ekki guð
sem býr í himnum háu, heldur ná-
granni hennar hann Lárus leg-
steinasali.
Adda hvessir því á hann augun
90