Heilsuvernd - 01.04.1946, Blaðsíða 27

HEILSUVERND
25
siðustu ára liefir kennt mér, að þau liafa ekki við rök
að styðjast. En hvernig mátti það verða, að ég fengi
svona rangar hugmyndir um þessi efni? Hafði ég ekki
vfir 30 ára reynslu að haki sem magalæknir? Atti ég
ekki á þeim tíma að geta komizt að réttri niðurstöðu
um það, hvað var eðlilegt og lxvað óeðlilegt? Nei, það
var einmitt það sem ég gat ekki, og það af þeirri ein-
földu ástæðu, að ég hitti svo að segja aldrei nokkra
manneskju með eðlilegar hægðir. Sjálfur hafði ég treg-
ar hægðir, enda þótt ég hefði alltaf talið mig öðrum til
fyrirmyndar í þeim efnum.
Ég hóf starf mitt sem sérfræðingur i meltingarsjúk-
dómum árið 1900 og leit þá svo á, að neðsti hluti rist-
ilsins ætti að vera tómur að jafnaði og sérstaklega enda-
þarmurinn; þar ætti að réttu lagi ekki að vera neinn
saur. Þegar saurinn var kominn neðst i ristilinn, í liið
svonefnda rómverska S, átti hann að koma af stað
taugaboðum um hægðaþörfina, og tæmast síðan til
fullnustu út um endaþarminn.
Skýring:
1. Maginn.
2. Smáþarmarnir.
3. Hægri ristilálma.
h. ÞverristiU.
5. Vinstri rislilálma, útþanin af
gömlum og hörðum saur.
6. Endaþarmurinn.
7. Botnlangatotan.
Ég skoðaði með fingrinum inn í endaþarminn á
sjúklingum mínum, til þess að komast að raun um,
hvort þar væri nokkuð að — en því miður vanrækja
læknar þetta of oft —, og jafnframt skrifaði ég í dag-
bókina, hvort nokkur saur var í endaþarminum, og ef
svo var, hvort sjúklingurinn hafði nýlega liaft hægðir
eða hvort lionum væri ekki mál að hægja sér.