Heilsuvernd - 01.04.1946, Blaðsíða 31

HEILSUVERND
29
en ég hætti lika við tóbakið, að hún yfirgaf mig fyrir
fullt og allt. Eftir fáeina mánuði var ég orðinn eins og
nýr maður. Ég varð nú aldrei kvefaður, það tók fyrir
allar frekari tannskemmdir og allt liárlos. En merkileg-
ast af öllu þótti mér það, að sjónin varð betri. Það velt-
ur mikið á því fyrir okkur sjómennina, að hafa góða
sjón, og við höfum stöðugt nóg tækifæri til að prófa sjón-
ina — t. d. á stjörnunum. Þar er Karlsvagninn bezti
prófsteinninn. I nánd við liann eru nokkrar litlar stjörn-
ur, sem ég gat greint áður fyrr en höfðu síðar horfið
sjónum mínum. Nú birtust þær mér á ný, og var engu
líkara en þær gægðust sjálfkrafa fram úr hinum svarta
og auða geimi. Var það ekki dásamlegt! Auðvitað skildi
ég, að þetta stafaði ekki af öðru en því, að sjón mín var
aftur að skerpast vegna hreytinganna á mataræði mínu
og lifnaðarháttum.
Af konu minni var svipaða sögu að segja. Heilsa
hennar fór dagbatnandi. Hörundsliturinn varð lireinni,
augun skærati, skapið hatnaði, taugarnar komust i
samt lag, og jafnaðargeðið óx. En hezt af öllu var þó
það, að vonleysið hvarf, og luin fékk aftur trúna á
lífið. Og það voru rkki liðnir nema fáeinir mánuðir,
frá því að við breyltum mataræði okkar, þangað til hún
var farin að þgkkna undir belti. Við vorum lieldur en
ekki hamingjusöm, eins og geta má nærri. Að vísu mátti
því miður húast við, að þelta hæri of brált að liöndum.
Helzt hefði ég kosið, að henni hefði áður gefizl tími til
að láta hið nýja mataræði og liina nýju lifnaðarliætti
iireinsa og endurbyggja líkama liennar og innvortis líf-
færi, sem voru sjálfsagt orðin meira og minna illa farin af
öllu kaffiþamhinu og hinni fjörefnasnauðu, steinefna-
snauðu og ónáttúrlegu fæðu, sem hún hafði lifað á. En
nú var hún sem sagt, okkur til ósegjanlegrar gleði, orð-
in þunguð eftir öll þessi ár, sem við höfðum beðið og
vonað. Það tók brátt að hera á ógieði og uppköstum, sem
hún varð mjög slæm af, svo að hún þoldi oft ekki mat-