Heilsuvernd - 01.04.1946, Blaðsíða 40

38
HEILSUVERND
á latínu, sem þýðir „mjög algeng útbrot“. Ég var litlu
nær. En læknirinn sendi mig með lyfseðil til lyfsalans.
Hann fékk mér smyrsl, sem ég átti að bera á útbrotin,
og duft, sem ég átti að taka inn á eftir mat. Allt þetta
kostaði um 15 krónur. Ekki eitt orð um lifnaðarhætti
mina, mataræði eða atvinnu. Ég fór beim við svo búið,
bar smyrslin á útbrotin, át duftið — og bélt áfraiu að
„smakka á“ bjúgum og borða kjöt.
Ekki bötnuðu útbrotin — þvert á móti ágerðust þau.
Ég varð gripinn örvæntingu, ekki sízt vegna þess að fólk
fór að forðast mig, þar eð sá orðrómur liarst út, að ég
væri haldinn einhverjum „dularfullum sjúkdómi".
Ég fór aftur til læknisins, en hann gaf mér sama með-
alið og sagði mér að halda áfram með það.
En það kom ekki að neinum notum, og eftir 5 mán-
uði frá því ég leitaði fvrst til læknis, voru útbrotin orðin
svo þétt á handleggjum, baki og brjósti, að mig hryllti
við sjálfum mér, er ég leit í spegil. Ég gat ekki lengur
látið kunningja mina sjá mig, svo að ég sagði upp vinn-
unni og lagði af stað út í lifið, með bakpoka um öxl og
nokkra tíu krónu seðla í vasanum, aðeins 18 ára gam-
all. Ég fékk atvinnu í hverri kjötverzluninni af annarri,
þorði aldrei að vera lengi á sama stað, af ótta við að
menn kæmust að sjúkdómi mínum. Og einatt var ég á
þönum milli læknanna, sem hver gaf mér nýtt meðal,
og í þetta fóru alíir þeir pcningar, sem ég vann mér inn.
Næst fór ég til sérfræðings í húðsjúkdómum við
sjúkrahúsið í Lundi. Hann gaf mér gulleit smyrsl, sein
ég átti að bera á útbrotin um nokkurra mánaða skeið.
— Vita árangurslaust!
Læknir einn í Kristianstad opnaði einn graftrarnabb-
ann með töng, rannsakaði útferðina og gaf mér síðan
einskonar hvita leðju, sem ég átti að bera á úthrotin
með tréhnif kvölds og morgna um langan tíma. Ég gerði