Heilsuvernd - 01.04.1946, Blaðsíða 34

32
HEILSUVERND
ég leilaði til. Hann ráðlagði mér að leggjast á sjúkra-
hús. Ég greip tækifærið tveim höndum. En von mín
brást. Þegar ég útskrifaðist þaðan, var ég vesælli og
þróttminni en nokkru sinni fyrr vegna mikils blóðmissis.
Og nú hófst fjögra ára píslarganga frá einum lækni
til annars. Það voru reyudar á mér hverskonar aðgerð-
ir, hver annari dýrari. Að þessum fjórum árum liðn-
um var ég orðin svo heyrnarsljó, að ég heyrði ekki þótt
kallað væri til mín. Mér hafði verið sagt upp stöðu
minni, og til þess að skapa mér nýja atvinnu, átti ég eft-
ir eina 2 dollara og 45 cent, allt sparifé mitt hafði farið
i lækningatilraunirnar.“
Leit Miss Michaels að atvinnu varð árangurslaus. Það
var enginn, sem vildi trúa heyrnarlausri manneskju fyr-
ir svo miklu sem uppþvottastarfi. Enn einn læknir rann-
sakaði hana og kvað upp þann úrskurð, að hún væri
ólæknandi. Og þá missti hún kjarkinn. Hún var ekki
nema 30 ára, bráðdugleg og atorkusöm og háskólageng-
in. Að réttu lagi átti lífið að leika í lyndi fyrir henni
og framtíðin að brosa við henni. En baráttan var von-
laus, og hún lagði árar í bát og gerðist sljó og sinnu-
laus ........
En þá var lienni bent á lækni, sem bjó þar í grennd
og læknaði aðallega með mataræði. Hafði liann nýlega
forðað manni frá því að láta gera á sér hættulegan upp-
skurð vegna einhvers eyrnasjúkdóms.
Miss Michaels fór til þessa læknis, næsta vonlítil þó.
Hinn aldni læknir rannsakaði liana og hrissti höfuðið
hugsandi og áhyggjufullur. Hann spurði hana á hverju
hún nærðist.
Hún kvaðst borða 5 sinnum á dag, mikið af kjöti og
kökum, og 12 bolla af kaffi drykki hún daglega.
Svar læknisins var stutl og laggott:
„Þér liafið árum saman liaft allt of litla hreyfingu og
útivist. Árum saman hafið þér af fremsta inegni reynt