Heilsuvernd - 01.04.1946, Blaðsíða 32

30
HEILSUVERND
arlyktina. Það var látlaus ósjói' allan tímann. Fæðingin
var mjög ströng og tók hálfan sólarhring, og ofan á það
hættist, að barnið kafnaði í fæðingunni og þar með okk-
ar fyrsti vonarneisti.
En þá sagði ég við konu mina: „Það gengur betur
næst, sannaðu bara til, þegar hinir nýju lifnaðarhættir
þínir liafa fengið betri tíma til að umskapa líkama
þinn.“ Og það varð orð að sönnu! Innan skannns var
hún aftur orðin þunguð, og nú mátti heita, að hún vrði
ekki neinna óþæginda vör. Það bar ekkert á ógleði eða
uppköstum, sjóinn hafði lægt! 1 þetta sinn tók fæðingin
aðeins hálfan þriðja tíma! En barnið var 18 merkur,
sem ég þóttist vita að væri of mikið, svo að ég sagði enn
við konu mína: „I næsta skipti skaltu sjá, að fæðingin
verður ennþá auðveldari, og harnið verður a. m. k. 1
merkum léttara.“
Og svo varð kona min þunguð í þriðja sinn og fann
þá alls ekki til ógleði né hinna minnstu óþæginda eða
vanlíðanar. Hún varð aldrei lasin altan meðgöngutímann,
heilsan og líðanin framúrskarandi góð, og fæðingin stóð
ekki yfir nema hálfa klukkustund. Og barnið var að-
eins 14 merkur! Konan mín hafði lifað nær einvörðungu
á ósoðnu grænmeti og ávöxtum um meðgöngutímann.
Hún borðaði rótarávexti, krúska, brauð úr heilmjöli,
smjör og mjólk, en kaffi kom aldrei inn fyrir hennar
varir og heldur ekki nokkur ögn af matarsalti. Hún var
eins og unglamb o^ ljómaði af hrevsti og heilbrigði. Allir
furðuðu sig á útliti liennar og dáðust að hinu fagra og
fíngerða harni liennar, sem var reglulegt fyrirmyndar-
líarn! Hún mjólkaði barninu meira en nóg. Og það var
nú mjólk í lagi! Þykk og gul eins og bezti rjómi.
Nú þarf ég ekki lengur að kviða því, að gamli ætt-
leggurinn minn deyi út!
(B. L. J. þýdcli úr Folkrötan, 1944, eftir Are Waerland).