Heilsuvernd - 01.04.1946, Qupperneq 45

HEILSUVERND
43
svo að ég hélt í einfeldni minni, að útbrotin stæðu ekki
í neinu sambandi við næringuna.
Haustið 1935 var ég lagður inn á setuliðssjúkrabús-
ið í Stokkbólmi vegna meiðsla í fæti. Mér var sagt, að
þar starfaði „langbezti sérfræðingur“ Svía í húðsjúk-
dómum, dr. Jönsson. Það var sagt, að sjúklingar, sem
aðrir læknar befðu gefizt upp við, væru sendir til dr.
Jönssons. Hjúkrunarkonurnar áttu ekki orð til að brósa
bonum, og hann var talinn duglegasti sérfræðingur
Norðurlanda.
Ég fékk því til leiðar komið, að bann rannsakaði mig.
Ég nefndi nöfn allra þeirra lækna, sem ég hafði leitað
til, og skýrði frá ráðleggingum þeirra. Hann leit á út-
brotin og sagði: „Viljið þér losna við þan?“ Ég bélt nú
það og kvað mig allt vilja lilvinna. „Jæja, þá skal ég
„flá“ yður“, svaraði bann.
Ég renndi lítt grun i allar þær pyntingar, sem ég
átti í vændum, og eru þær hryllilegustu, sem ég get
hugsað mér. Ég var smurður kvölds og morgna með
svörtum smyrslum, sem kölluð voru „skalpasta“, og
þetta var endurtekið í sjö daga. Smyrslin brenndu mig
sem eldur, húðin dróst saman og sprakk að lokum, svo
að sá í rautt boldið. Það blæddi úr sprungunum, og
heilar skinnflyksur losnuðu frá. Mér var alveg varnað
svefns. Ég engdist sundur og saman af kvölum, og það
var engu líkax-a en ég lægi á glóðum.
Eftir vikuna var allur efri hluti líkamans sem eitt
stórt, blæðandi sár, atað nokkrum búðflyksum, stoi’knu
blóði og smyrslum, sem varð að þvo af. Hjúkrunarkona
fór með mig fram í baðhei’bei-gi og fór þar að „skúra“
mig með bui'sta upp úr volgu sápuvatni. Ég öskraði af
sársauka, þegar hún var að reyna að leysa upp hrúðr-
in, þar sem húðin hékk föst við holdið, og ég gat ekki
staðið kyrr. Þá varð bún reið og náði í aðra bjúkrun-
arkonu til þess að halda mér, meðan hún lauk við