Heilsuvernd - 01.04.1946, Síða 48

46
HEILSUVERND
fikjum og hálfum lítra af mjólk. Kl. 10 lagði ég af stað
og gekk með smáhvíldum allan daginn, og meðan ég
livildi mig, borðaði ég ávexti og drakk vatn. Á kvöld-
in hreiðraði ég um mig í einhverju „farfugla“-gistihúsi
og matreiddi þar handa mér aðalmáltið dagsins: mikið
af hýðiskartöflum og gulrótum, rúgbrauð með smjöri
og mysuosti og hráum lauksneiðum, eitt eða tvö salat-
liöfuð og spínat, sem liægt var að fá keypt hvar sem var.
Mörgum verður það á, þrátt fyrir aðvaranir Waer-
lands, að troða í sig allt of miklu krúska og hráu græn-
meti í byrjun, þegar þeir breyta um mataræði. Þetta
glappaskot varaðist ég vandlega. 1 fyrstu borðaði ég
mjög lítið, sauð krúskað lengi og lét það standa eins
lengi og hægt var, áður en ég neytti þess. Ég sauð
jafnvel spínatið og gulræturnar. En þegar meltingarfær-
in vöndust þessu nýja mataræði, hreytti ég smámsaman
til og fór að horða meira og meira af hráu grænmeti.
Og mér fannst maturinn betri með hverjum deginum
sem leið. Ég forðaðist auðvitað kaffi, kjöt, fisk, salt, allt
sterkt krydd, sinnep, edik, ásamt hvítum svkri og hvitu
l>rauði. Og tóhak hefi ég aldrei notað.
I febrúarlok árið 1937 var ég kominn á leiðarenda,
til Alassio, þar sem ég hitti Are Waerland. Þar dvaldi
ég í sex dýrðlegar vikur og var með honum daglega.
Útbrotin létu smátt og smátt undan síga, og hurfu að
lokum með öllu.
A þessum sex vikum lærði ég meira um lífið en ég
hafði gert öll mín æviár. Ég skildi nú eðli sjúkdóma og
lieilbrigði og gat litið á vanlieilsu mína og alla mann-
lega sjúkdóma frá hærri sjónarhól en áður.
Svo að segja allir sjúkdómar eru annaðhvort vöntun-
arsjúkdómar, sem stafa af því, að einhver viss efni vantar
í fæðuna, eða eitrunarsjúkdómar, er eiga rót sína að
rekja til eiturefna, sem komast inn í likamann, eða
myndast í lionum við efnaskiptin og safnast þar fyrir.