Strandapósturinn - 01.06.1968, Síða 73

í verbúðum í Hamarsbæli, sem í daglegu tali var kallað Bælið.
Alla nóttina mátti heyra mannamál og umgang, stígvélahark og
vélarskelli. Bátar voru að koma og fara alla nóttina. Fiskverð var
lágt þá, ég held 10 aurar kílóið af slægðum og hausuðum þorski
og hálfu minna af ýsu. En menn vissu þó eins og skáldið þeirra
eitt sagði svo spaklega:
Fiskinn upp úr sandi og saur
seiggir drjúgum reita.
Króna er króna, aur er aur,
ekki er því að neita.
Næstu nótt var ég kominn á miðin með Byrgisvíkurbræðrum,
Sveini og Ingimundi Guðmundssonum. Voru þeir þá frumbýl-
ingar í Hveravík og stunduðu bæði sjó og land. Bátur þeirra
hét Omin og var gott skip. Ekki reyndi á burðarþol hans þetta
sumar en laglega fór hann með lítinn afla, sýndist alltaf hálf-
hlaðinn. Áður en lengra er haldið ætla ég að rifja upp nokkur
atvik frá þessum árum, sem mér em sérstaklega rík í huga.
Leitir á Selárdal eru eitt af því skemmtilegasta, sem ég man
eftir. Að aflíðandi hádegi á sunnudegi fór að myndast hópur
leitarmanna sæmilega ríðandi. Bar þar einn hestur af hinum,
stór og jarpur að lit, eldfjömgur og iðandi undir eiganda sínum,
Hirti Samsonarsyni.
Um Hjört og Jarp hans var gerð þessi vísa:
Hirti í Hvammi hrósa má,
honum vamm ei segist frá,
sannleiksrammi rekkur sá
ríður gammi j'órpum á.
Ekki voru menn komnir lengra inn með firðinum en í nánd
við Sandnes þegar farið var að losna um málbeinið og roði far-
inn að færast í andlitin. Nestispelamir höfðu rifið sig lausa og
valdið þessum umskiptum. Komið var við á Sandnesi hjá fræða-
þulnum og valmenninu Sigvalda Guðmundssyni og auðvitað
71