Strandapósturinn - 01.06.1968, Qupperneq 114

an fyrr en Brynjólfur bróðir minn og þá til að stofna eigið heirn-
ili.
Gamli bærinn heima á Enni var stór, enda þurfti þess með
þar sem svo marga var að hýsa.
Fyrst þegar ég man, var þar engin önnur eldsstó en hlóðir,
síðar kom eldavél og frá henni leirrör mikið, er lá upp gegnum
baðstofuna, var það lengi eini ylgjafinn þar. Þó man ég fáa vetur
eftir bæjarkulda. Við systkinin vorum hraust og laus við korku.
Enginn var iðjulaus meðan vinnudagur leið, því til margs þurfti
að taka bæði utan húss og innan.
Allur klæðnaður, jafnt yzt sem innst, var unnin úr íslenzkri
ull. Eftir að tvistur fór að flytjast, var hann þó keyptur og not-
aður sem ívaf í kjólefni eða jafnvel ofið „tvist í tvist“, þóttu
slíkir kjólar fallegar flíkur í þá daga. Móðir mín var mjög
handlagin og saumaði sjálf allan fatnað á okkur, meðan við syst-
ur vorum ekki sjálffærar í því efni.
Ég sagði áðan, að við systkinin hefðum verið vel hraust. Því
til sönnunar get ég nefnt, að öll mín uppvaxtarár man ég aldrei
eftir lækni á heimilinu nema sem gesti. Samkomulag milli okkar
systkina innbyrðis og við foreldra og annað heimilisfólk, var gott.
Þrætur og óvinsamlegt orðakast með öllu óþekkt.
Samheldni hinna gömlu sveitaheimila var talsvert með öðrum
hætti en nú er. Þá voru allir beinir þátttakendur í vinnu-
brögðum og uppbyggingu heimilisins. Umhverfið utan vébanda
þess var minni áhrifavaldur í viðhorfi og athöfnum þeirra sem
til manns uxu.
Sameiginlegar trúariðkanir, sameiginlegar reglur í heimilshátt-
um og sameiginleg þátttaka í fábrotnum gleðileikjum, laðaði
heimamenn til nánari samstöðu og treysti fjölskvlduböndin.
Kröfurnar á hverjum stað voru oftast miðaðar við þá mögu-
leika, sem fyrir hendi voru. Gleðin yfir nýrri flík, bryddum
sauðskinnsskóm, tólgarkerti og barnaspilum var óblandin. Kirkju-
ferðir voru hátíðisdagar, mikilsverð tilbreyting fábrotinnar lífs-
framvindu. Kaupstaðarferðir voru sjaldgæfar. Ég fór mína fyrstu
ferð fermingarárið, þá fyrst inn til Ospakseyrar og þaðan með
112