Strandapósturinn - 01.06.1976, Qupperneq 26

bröttum hlíðum og síðast og máske ekki sízt, varð smalaprikið
eins og ómissandi hluti af starfinu, sem veitti um leið öryggi, það
varð einskonar varnarvopn í vitund hins veikbyggða og smá-
vaxna smalamanns.
Versti óvinur smalans var þokan, þá varð hann að vera á
sífelldu stjái kring um ærnar svo að hann týndi engu af þeim.
Stundum var þokan svo dimm, að ekki sást nema fáein fet frá sér.
I þoku breyttist umhverfið svo að allt sýndist stærra og af-
skræmilegra, steinar litu út eins og allskonar forynjur, en vörður
og drangar urðu eins og tröll, þetta sýndist allt lifandi og á
hreyfingu, sem orsakaðist af því að þokan var á hreyfingu. Ótti
og skyldurækni toguðust d hjá smalanum, skylduræknin að týna
ekki úr hjásetunni og óttinn við allt þetta ókennilega, sem fyrir
augu bar, ég held að þetta hafi verið versta reynsla, sem smalinn
lenti í. Unglingur, eða næstum því barn, aleinn langt frá öðrum
mönnum í blindþoku umkringdur allskonar ofsjónum af völdum
þokunnar, enda mun oft hafa legið nærri, að hann missti vitið af
hræðslu. Þokudagar í hjásetu eru eitt af því, sem smalinn
gleymdi aldrei.
Sú er gömul sögn, að þokan sé kóngsdóttir í álögum og úr þeim
álögum komist hún ekki fyrr en allir smalar blessi hana.
24