Strandapósturinn - 01.06.1976, Page 56

með norðanvert við Vigur. En þegar út með eyjunni kom, var
komið hvassviðri og stórhríð og ódrægt veður, sem lá framan á
kinnung. Voru stúlkurnar mjög sjóveikar og löngu hættar
kappræðum eða þrasi, sem þær byrjuðu á, er lagt var af stað frá
Arngerðareyri og stóð alla stund meðan veðrið leyfði og þær
heyrðu hvor til annarrar. — En nú var komið annað hljóð í
strokkinn og varð skjótt að finna ráð er okkur mætti öllum duga.
Stúlkunum var hnoðað milli poka í skutnum og afturseglið breitt
yfir þær, eftir því sem við varð komið. Forseglið rifað og heist
nokkuð upp og stefna tekin á Seyðisfjörð, að haldið var. Ekki gat
heitið að sæist út fyrir borðið og því síður til lands. Skyldi nú
hleypa á Eyri, en mikill vandi á höndum, þar sem enginn var
kunnugur leiðinni að nokkru ráði. Auk þess mátti ekki tæpara
standa að komist yrði undir segl. Þegar það tókst, þoldi báturinn
illa seglið og gaf drjúgum á. Heyrðust nú þung angistarvein úr
skutnum, en ekkert var um það skeytt, enda annað um að hugsa.
Varð hver að vera þar sem hentast þótti og gera það sem þörfin
krafði, sitja við laust dragreipi, hafa hendur á vindbandi (vað-
burði) og ausa, því að mikið gaf á, enda var hart frost. Var þetta
kuldaleg stund, því að enginn hafði komist í hlífðarföt, og nær-
skyrtan jafnvot sem ytri buxurnar. Sóttist nú ferðin allfljótt og
svo vel hittist á, að þegar inn á fjörðinn kom, móaði í eyrina, sem
bærinn stendur á, og er best að lenda innanvert við hana og var
það gert. Urðu bóndinn á Eyri, Guðmundur Bárðarson og
kaupamaður er hann hafði við gegningar með sér, varir bátsins
er þeir voru að koma úr fjárhúsunum og ætluðu til bæjar. Komu
þeir jafnsnemma í fjöruna og við lentum og hjálpuðu okkur við
setninginn. Þrír vinnumenn Guðmundar bónda voru í veri og
því ekki heima. Var okkur þarna prýðilega tekið og þvegin og
þurrkuð af okkur hver spjör og okkur lánuð þurr föt á meðan.
Ekki sáum við samferðastúlkur okkar, nema við borðið meðan
við dvöldum þarna. Allt fékk þetta eitthvað að vinna, hver við
sitt hæfi, méðan þarna var dvalið. Ari óf vef, Jón spann hrosshár,
ég kembdi ull og hitt eitthvað áþekkt. Enga borgun vildi bóndi
þiggja að skilnaði. Hann var þá ekkjumaður og bjó með Guð-
54