Strandapósturinn - 01.06.1976, Side 74

þeim. I eitt skipti bar þó út af þessu, er Esjan var á ferð. Þegar
hún var komin skammt inn fyrir Hrútey, reið af fallbyssuskot, og
lenti kúlan í sjónum framan við skipið. Hægði það þá ferðina
mikið, rétt á eftir reið af annað skot, er lenti aftan við skipið og
hægði það þá enn á sér, en þó var hægt að sjá, að það mjakaðist
aðeins. Reið þá af þriðja skotið, er fór yfir skipið og kom við
siglutré þess, þvi að eitthvað féll niður á þilfarið. Þá stöðvaðist
skipið alveg og lá kyrrt um nokkra hríð. Enginn bátur kom úr
landi, og stafaði það af því, að vélbáturinn var ekki heima við, og
komust Bretarnir því ekki fram í Esjuna. Það sagði mér maður úr
Hrútafirði, sem var farþegi með Esju í þessari ferð, að skipstjór-
inn hefði komið á vettvang og sagt, að hann þyrði ekki að sigla
skipinu áfram og eiga fjórða skotið á hættu. Hann lét því snúa
skipinu við og sigldi til Hvammstanga. Þangað varð Kaupfé-
lagið á Borðeyri að sækja vörur sínar að þessu sinni.
Varðstöðin á Reykjatanga notaði mikið kastljós eftir að
dimma tók, og voru þau mjög sterk og skær og virtist ljósgeislinn
vera 200—300 metra breiður. Þessum leitarljósum beittu Bretar
ýmist upp í loftið eða á strönd Hrútafjarðar, vestan verða og
einnig út á fjörðinn. Þessi ljós voru látin leiftra með stuttu
millibili, á meðan dimmt var. Svo sterk voru ljósin, að þegar þau
skinu á gluggana á íbúðarhúsi mínu á Kjörseyri, virtust ljósin í
húsinu vera rauð. Eitt sinn fór ég að kvöldi til, einhverra erinda
ofan að sjó, sem er um 400 metra leið, og þar sem myrkur var
skollið á, hélt ég á handlukt. Þetta þurftu Bretarnir að athuga og
létu ljósið leika um mig allan tímann, sjálfsagt til þess að vita,
hvað ég væri að erinda, og fylgdi ljósið mér eftir alveg, þar til ég
kom heim aftur. Komið gat fyrir, að leitarljós þeirra kæmi
manni að notum. Eitt sinn framan af vetri, fór ég að heiman og
kom ekki aftur fyrr en orðið var dimmt. Féð var á húsi, en hafði
ekki komið heim að þessu sinni, sem þó var venja þess. Mér þótti
þetta illt, en taldi tilgangslaust að fara að leita, enda var veður
gott. Allt í einu leikur leitarljós Bretanna á fjárhúsunum. Flaug
mér þá í hug, að reynandi væri að láta þá finna fyrir sig féð, og
skeð gæti að það heppnaðist, ef féð væri á þeim slóðum, sem
ljósgeislinn næði til. Þetta tókst, og mun ég hafa haft orð á því
72