Strandapósturinn - 01.06.1976, Page 81

Simon Jóh. Agústsson:
Skrímslið í Lómatjöm
Ég hef sennilega verið 7—8 ára, þegar mér var m.a. ætlað það
starf að reka kýrnar í haga á morgnana og sækja þær á kvöldin.
Var ég hinn roggnasti af þessu embætti; hafði mér verið gefin
svipa með látúnshólk og leðuról, og beitti ég henni óspart við
geldneytin. A morgnana rak ég kýrnar oft upp í svokölluð Flóð.
Lá leiðin fram hjá tjörn, sem heitir Lómatjörn. Hún er allstór.
Liggja að henni holt og flóar. Hún er með móbotni, frekar grunn,
2—4 metrar á dýpt. Á seinni árum hefur ungt fólk synt í henni í
hlýju veðri, þar sem vatnið verður þægilega volgt í henni. Lítill
lækur eða síki liggur úr tjörninni eftir Flóðunum, og slæðist
stundum silungur upp í hana.
Einn morgun er ég að reka kýrnar upp í Flóð eins og leið liggur
með fram Lómatjörn. Logn var og spegluðust fjöllin í vatnsflet-
inum. Sé ég þá, að vatnið fer að ólga á einum stað í tjörninni, svo
sem 50—60 metra frá mér. Lyftist þar eins og kryppa á dýri upp
úr vatninu og var hún á að gizka 2—3 metrar á lengd. Þar sem
undir var sól að sjá, sýndist mér bak dýrsins vera hált og gljá-
andi. Marar þetta í vatnsskorpunni góða stund, vella frá því
vatnsbólur, en síðan sígur þetta hægt niður aftur. Breiddust
smábárur frá ferlíki þessu um alla tjörnina og skullu á bökkun-
um. Nú var mér nóg boðið, tek á rás heim og segi, hvað fyrir mig
hafði borið. En þar vildi enginn trúa sögu minni. Var mér sagt,
að silungur hefði tekið uppi í tjörninni, og mér hefði bara mis-
sýnst þetta. En ég var alveg handviss um, að þetta gat með engu
móti verið silungur, enda hafði ég oft séð þá taka uppi í tjörninni.
Mér er enn í minni, hve mjög mér gramdist, þegar enginn vildi
79