Strandapósturinn - 01.06.1976, Síða 99

tíma hafa verið skráð reglulega og geymd, ætti að.vera auðvelt að
ganga úr skugga um hvort það er misminni eða ekki. Þeirri
rannsókn hef ég þó ekki komið við nú um sinn, og skiptir enda
ekki meginmáli með tilliti til framanritaðrar frásagnar.
5.2.76
í framhaldi af frásögn Jóhanns Hjaltasonar hér á undan má
geta þess, að einn af góðkunningjum Tómasar víðförla var
maður að nafni Sigurður Bjarnason. Um Sigurð segir Guðbjörg
frá Broddanesi meðal annars á þessa leið.
Hann var hinn mesti efnismaður og vel að sér til munns og
handa, eftir því sem þá tíðkaðist. Hann var góður smiður eins og
faðir hans og mjög laginn við alla vinnu. Var sem honum léki allt
í hendi. Skrift hans var óvenju falleg. Sigurður var myndar-
maður í sjón, stór vexti og gervilegur á velli.-Yfirleitt var
hann hæfileikamaður. Tal hans var oft gáfulegt og unun á að
hlýða, einkum ef hann var örlítið kenndur, annars var innri
maðurinn hjúpaður og dulinn. En stundum voru orð hans
blönduð meinlegri hæðni og kulda, en sjaldan kom það fram við
þá, sem voru minni máttar eða áttu fáa að. A hvaða vettvangi
sem var, mundi hann hafa sómt sér vel, þó var eins og hann ætti
hvergi heima.
En í garð sumra yfirmanna sveitarinnar var hann stundum
napur, einkum þegar hann tók að sér óbeðinn að vera málsvari
fátæklinganna.
Hann var vel ritfær og penninn var það vopn, sem hann beitti
í viðureigninni við aðra. Hann mátti vel með það fara. Aðallega
kom þetta í ljós, þegar skipti fóru fram á útlenda gjafafénu hér í
hreppnum fyrir mörgum árum.----------Sigurði þótti ekki vera
réttilega skipt, þess vegna greip hann til pennans. Annars var
það sjaldgæft að hann ætti í deilum við aðra, hann var fáskipt-
inn maður og hversdagsgæfur.---------Svo samdi hann ritgerð,
sem hann nefndi ,,Samtal á Heiðarbæ“, og birti hana í Norðan-
fara. Samtalið var á milli tveggja manna, sem báðir þóttust vera
kunnugir hér í sveitinni. Efnið í samtalinu gekk allt út á skiptin á
gjafafénu.--------Hæðnin sama og áður.-----------Nú mætti
97