Strandapósturinn - 01.06.1976, Qupperneq 106

„Nei“, segir pabbi, þú varst búinn að biðja mig að geyma
flöskuna þar til þú færir heim og það ætla ég að gera, en fyrst þér
er kalt skaltu fara inn til konunnar og fá hjá henni kaffisopa“.
Það gerði Gísli, því hann var eins og margir fleiri góðir menn, að
honum þótti gott kaffi. Þetta endurtók sig nokkrum sinnum, en
pabbi neitaði alltaf. Þegar Gísli fór heim fékk hann honum
flöskuna og greiddi honum vinnulaunin, þá faðmaði gamli
maðurinn hann og kyssti og sagði „Þakka þér innilega fyrir Jónsi
minn, nú get ég gefið Palla mínum vel út í á jólunum.“
Ekki má skilja orð mín þannig, að Gísli hafi verið mikið
vínhneigður, ég sá hann aldrei drukkinn.
Eitt af mörgu, sem Gísla var vel gefið, var að hann gat hermt
eftir hvaða dýri, sem hann vildi og hefði því sennilega getað
orðið góður leikari hefði hann æft það. Páll sonur hans var góð
refaskytta og lágu þeir feðgar oft á greni, einnig á svokölluðum
,,skothúsum“, þar sem egnt var fyrir refinn og legið í skothúsinu
yfir nóttina, eða þar til refurinn kom í agnið og var skotinn. Eins
var það á grenjunum á vorin, Gísli gaggaði og talaði alveg
tófumál, eða hermdi eftir yrðlingunum svo móðirin kom æðandi
fyrir byssukjaftinn beint í opinn dauðann. I sambandi við þetta
kom vísa á kreik og var hún eignuð Valdemar Jónssyni.
Skotti hvítu skolli flaggar
skafrennings í byl.
Palli skýtur, Gísli gaggar
gengur það svo til.
Eitt sinn á efri árum Gísla, var hann á ferð milli bæja í
Kollafirði, á leið fram í Steinadal. Þá gerði hann þessa vísu:
Furða er hvað ég flakkað get
fauskur þó sé talinn.
Nú eru eftir fáein fet
fram í Steinadalinn.
104