Strandapósturinn - 01.06.1976, Qupperneq 109

orð á, að hún væri hrædd um að drengirnir þeirra hefðu farið í
róður, en pabbi tók því fjarri.
Daginn eftir fréttum við, að þeir hefðu farið, lagt alla línuna,
en orðiö að hleypa frá henni, enda komið hvassviðri og blind-
bylur.
Þá er að segja frá þeim bræðrum. Þegar þeir urðu að yfirgefa
línuna, settu þeir upp segl til að flýta för sinni að landi, og gekk
allt vel um hríð, en þá slitnaði dragreipið í seglinu svo það féll
niður. Þeir gátu komið þvi fljótlega í lag aftur og var nú siglt með
horni af seglinu, en svo var veðurofsinn mikill að báturinn þoldi
ekki meira. Virtist nú sem allt myndi ganga að óskum, en þegar
þeir töldu sig vera að komast yfir versta kafla leiðarinnar, bilaði
vélin og rak þá nú hratt í átt að ófærum brimgarði við stórgrýt-
isurðir undir Kaldbakshorni.
Seglið kom þeim ekki lengur að notum vegna sviptivinda, er
komu sitt úr hvorri áttinni, en slíkt veðurlag er algengt þar sem
há fjöll eru á báða vegu, en þarna var Kaldbakshorn að sunnan,
en fjallið Kaldbakur að norðan. Þeir bræður beittu öllum ráðum
til að koma vélinni í gang, en það var sama hvað þeir reyndu,
hún fór ekki í gang.
Bátinn rak hratt í áttina að brimgarðinum og eftir 10 til 15
mínútur væri öllu lokið. Ég held að enginn geti gert sér í hugar-
lund líðan þeirra þessar mínútur, en ekki var gefist upp. Á
síðasta augnabliki, rétt þegar báturinn var að fara upp í brim-
garðinn, skeði kraftaverkið, vélin fór í gang og þrátt fyrir stórsjóa
og veðurofsa, tókst þeim að komast út frá brimgarðinum og á
rétta leið til lendingar.
Fólk í landi horfði á, en gat ekkert aðhafst, svo var hafrótið og
veðurofsinn mikill.
Flestir bátanna, sem reru þennan morgun, lentu í hrakningum
og má telja mikla mildi, að ekki urðu stórslys þennan eftir-
minnilega janúardag.
107