Bjarmi - 01.04.2021, Blaðsíða 23

bjarmi | apríl 2021 | 23
við heljarmikinn vír sem binda átti skipið
með. Þegar búið er að festa vír þennan
í bátinn þá bakkar skipið, en við það fór
vírinn í skrúfuna á skipinu.
Í LÍFSHÁSKA
Það skipti engum togum að bátnum hvolfdi
og skipið bakkaði á hann. Við það fékk ég
mikið höfuðhögg og hef víst rotast, en hvað
sem það nú var þá leið mér mjög vel, svo
vel að mér hefur aldrei liðið betur og líður
mér nú alltaf heldur vel. Mér fannst ég sjá líf
mitt renna fyrir augum mínum rétt eins og ég
horfði á kvikmynd.
Þegar þetta gerðist hafði Guð gefið
okkur hjónum 3 börn, sem öll voru mjög ung.
Mér fannst ég sjá þau eitt í einu þar sem þau
voru. Ég sá líka konuna mína, þar sem hún
sinnti verkum sínum heima.
Mér fannst ég sjá Vatnaskóg í þeim
fegursta sumarskrúða sem ég hefi hann
augum litið. Þá fannst mér ég segja: „Jæja,
nú er þessu öllu lokið.“ Þá finnst mér að kippt
sé í öxlina á mér og við mig sögð þessi orð er
standa í 3. kafla í Orðskviðunum 11. og 12.
versi: „Son minn, lítilsvirð eigi ögun Drottins
og lát þér eigi gremjast umvöndun hans því
að Drottinn agar þann, sem hann elskar, og
lætur þann son kenna til, sem hann hefir
mætur á.“
Við þetta vakna ég úr þessu dái, eða
hvað það nú var. Ég sá ekki neitt, það var
svartamyrkur og ískaldur sjór og mér fannst
ég vera að kafna. Ofan á mér lá allt það sem
losnað hafði úr stýrishúsi bátsins svo ég gat
mig hvergi hreyft. Þá gerðist það að báturinn
fer aðra veltu svo um mig losnar og upp gat
ég staðið og hurðina fann ég um leið og
báturinn fór yfir á ný.
BARÁTTA UPP Á LÍF OG DAUÐA
Nú hófst baráttan fyrir lífinu. Mér fannst ég
alveg vera að kafna. Ég var alltaf að drekka
meira og meira af sjó. Einhvern veginn komst
ég út á þilfar bátsins, sem nú snéri niður og
eftir því skreið ég með þunga bátsins ofan
á mér. Ég fann borðstokkinn og fleygði mér
út fyrir, en þá var kippt í. Ég fór til baka og
fann þá kaðal, sem flækst hafði um annan fót
minn, en kaðallinn var fastur í bátnum.
Spyrjið mig ekki hvernig ég gat losað
hann, en ég losnaði og spyrnti mér fast frá
bátnum á ný. En sá fögnuður að komast
upp á yfirborð sjávar og anda á ný. Þegar
ég hafði áttað mig og litið í kringum mig
sá ég félaga mína á dráttarbátnum rétt
hjá og kölluðu þeir til mín og köstuðu til
mín bjarghringjum. Ég synti í átt til þeirra
og komst í einn þeirra.
Þegar báturinn var kominn það nærri
að hægt var að kasta til mín línu og draga
mig að honum, þá var það gert en illa
gekk að ná mér upp. Ég fór hvað eftir
annað undir bátinn, því hann valt svo
mikið, vegna ókyrrðar í sjónum.
Þegar ég loks lá á lunningu bátsins
og sjórinn rann upp úr mér og ég frétti að
mönnunum og piltinum, sem voru með
mér á bátnum hefði öllum verið bjargað
svo að segja strax upp í bát tollgæslunnar,
sem leið átti þarna um í þann mund er
bátnum hvolfdi, þá þakkaði ég Guði af
öllu hjarta fyrir lífgjöfina.
GUÐI SÉU ÞAKKIR
Ekki varð mér á nokkurn hátt meint af þessu
slysi. Þegar við hjónin enduðum þennan
dag með Guðs orði og bæn drógum við
okkur orð úr mannakornakassanum, en
þau eru hjá Jesaja, 43. kafla, 1. og 2.
vers: „Óttast þú eigi, því ég frelsa þig,
ég kalla á þig með nafni, þú ert minn.
Gangir þú gegnum vötnin, þá er ég með
þér, gegnum vatnsföllin þá skulu þau ekki
flæða yfir þig, gangir þú gegnum eld,
skalt þú eigi brenna þig, og loginn skal
eigi granda þér.“
Ef nokkur maður getur þakkað Guði
handleiðslu hans og vernd þá er það
ég. Dagsdaglega lifi ég í náð hans og
varðveislu, en ástæðan fyrir því að ég
segi hér frá þessum atburði er sú að
fyrir nokkuð mörgum árum var ég uppi
í Vatnaskógi snemma vors. Þar voru
ekki aðrir en Kristín Guðmundsdóttir,
ráðskona okkar Skógarmanna, og tveir
drengir er komið höfðu kvöldið áður.
Ég vaknaði snemma þennan morgun
og þurfti fram. Verður mér þá litið út
og sé fegurð náttúrunnar Henni er ekki
hægt að lýsa með orðum, en þeirri
hugsun slær niður í huga minn að svona
hafi Vatnaskógur litið út morguninn
þegar bátnum hvolfdi og mér fannst ég
hreinlega lifa þennan atburð á ný. Þetta
varð til þess að ég festi þessa frásögu á
blað, þó ég hefði ekki ætlað nokkrum að
heyra hana.
Þegar maður hefur alist upp í þeim
félagsskap, sem starfað hefur í þessu
húsi (á Amtmannsstíg 2b) áratugum
saman og fengið að taka á móti Guði sem
frelsara sínum og notið þess samfélags
sem KFUM og KFUK veitir, en verður svo
að vera án samfélagsins vegna ýmissa
ástæðna um svo og svo langan tíma,
finnur maður hvers virði samfélagið og
guðsorðið er.
Enginn skilur betur en sá er reynir
að það er í raun og veru „náð að eiga
Jesú, einkavin í hverri þraut.“ (Sálmur 43
í Sálmabókinni)
Sagt var frá þessu slysi í Morgun-
blaðinu 3. nóvember 1961.
Ása og Sverrir á brúðkaupsdaginn
22. október 1949