Strandapósturinn - 01.06.1996, Qupperneq 81

vinnu og svoleiðis upphæð datt mér ekki í hug að láta skrifa fyrir
einn sjálfblekung. Þegar ég var búinn að velta þessu fyrir mér
nokkra stund, sagði afgreiðslumaðurinn svolítið óþolinnróður og
benti á ódýra pennann, að hann héldi að þessi væri alveg nógu
góður. Að vísu sagði hann ekki „fyrir þig“ en nrér fannst það
meiningin og gekk út. Og þar með var draumurinn búinn. Nú á
elliárunum er ég bara stoltur af því að hafa verið síðasti nemandi
á Islandi senr notaði pennastöng.
Það reyndist djúpt á fötunum sem pöntuð voru að sunnan, því
varð ég að notast við pokabuxurnar sem ég kom með að heiman.
En allt var það nú eins, fyrir nokkrum árunr þótti enginn nraður
nreð nrönnunr, nenra hann ætti pokabuxur, en nú voru þær nrjög
fallnar úr tískunni og því ekkert spennandi klæðnaður lengur. En
fötin konru og ég lyftist upp á æðra stig því „fötin skapa nrann-
inn“. Og nú gekk ég um glerfínn á degi hverjum, fínu brotin í
buxunum vildu þó fljótt dofna og pokar nryndast um hnén. En þá
kenndu skólafélagar mínir nrér þjóðráð senr fólst í því að leggja
buxurnar vandlega í brotin slétt undir lakið í rúnrinu á kvöldin,
svo tók maður þær upp stífpressaðar að morgni. Þar með var sá
vandi leystur.
Tómstundalíf í Reykjaskóla var frenrur fábreytt þennan vetur.
Útvarpstæki var til í skólanum en við höfðum sjaldan tækifæri til
að hlusta á það, enda batteríin oftast þurr. Hjá okkur strákunum
var það helst fótboltinn, þegar veður leyfði, og svo var það „rúnt-
urinn“, það var að labba upp og niður afleggjarann frá þjóðvegin-
unr. Auðvitað bærðust þá vonir með nrönnunr að stelpurnar
kæmu líka út á rúntinn. Þar var þó sá hvinrleiði annnrarki á að
kynjaskipting í skólanum var sterkara kyninu mjög óhagstæð.
Leyfi var fyrir því frá skólastjóra að dansa annað hvert laugar-
dagskvöld. Stundum féll það þó niður vegna þess að enginn
fékkst til að spila fyrir dansinunr. Þótti ýmsum þetta hvinrleitt, en
af þessu leiddi að frekar lítið var dansað þennan vetur. Eg hafði á
Heydalsárskólanunr eittlrvað borið við að dansa. Þá konru
Naustavíkurbræður, Rúni eða Gísli stundum á kvöldin upp í skóla
nreð tvöföldu takkaharmonikkuna sína og spiluðu fyrir okkur
krakkana. Þá var oft nrikið fjör. Nokkru seinna breyttist dansinn
79