Strandapósturinn - 01.06.1996, Side 90

ekki þurfti að trekkja nema á
átta daga fresti. Var að þessu
mikið hagræði.
A þeim árum og fyrri var
mikið tínt af fjallagrösum og
var oft legið við grös, stundum
fleiri nætur í einu. En stundum
var farið bara yfir nóttina og
komið heim að morgni eftir því
sem veðrið var. Þetta voru mik-
il búdrýgindi. Búnir voru til
grautar og fjallagrasaskyr-
hræringur úr þeim og líka
grasamjólk. Einnig voru fjal-
lagrös höfð í slátur, þá vana-
lega söxuð. Og grasabrauð
þótti góður matur.
Eftir að séra Björn var orðinn svo hrumur að hann varð að
hætta prestsskap, fluttist afi minn með foreldrum sínum að
Klúku í Miðdal. Það var árið Í843. Hann skildi aldrei við þau. Þau
urðu að byggja upp öll hús þar og var afi minn þeirra önnur hönd
í því sem öðru. Séra Björn bjó á Klúku í þrjú ár, þá var hann
orðinn mjög ellihrumur og afi minn tók við búi, þá giftur Helgu
Sakaríasdóttur frá Heydalsá, Jóhannssonar prests á Brjánslæk. A
Klúku bjuggu þau allan sinn búskap. Þau eignuðust f7 börn og
var stundum hart í búi hjá þeim. Afi minn hafði sama sið að tína
fjallagrös til búdrýginda, sömuleiðis reyndi hann að hafa alltaf
næga rnjólk og var alltaf ein kýrin snemmbær. Þó fór það svo að
einu sinni vantaði liann snemmbæru og get hvergi fengið hana
hér fyrir norðan fjall. Svo frétti hann af snemmbæru suður í
Reykhólasveit sem væri fáanleg. Hann lagði strax af stað suður og
keypti kúna. Þá var hálfur mánuður til tafsins hennar. Fyrst fór
hann með hana undir hlíðina. Daginn eftir fór hann með hana
norður Bæjardalsheiði að Vonarholti. Hvíldist hún þar vel. Þriðja
daginn komst hann heim.. Þegar þau voru að koma fram eyrina
fyrir neðan túnið á Klúku, var að koma kafaldshjaldur norðan og
Guðrún Finnbogadóttir.
88