Strandapósturinn - 01.06.1996, Qupperneq 101

fullorðins ára og urðu flest háöldruð. Hegðun þeirra var flestum
til fyrirmyndar og alls staðar komu þau sér vel, voru prúðmann-
leg og gamansöm, og stúlkurnar augnayndi ungra karla á þeirri
tíð. Með aldrinum mun þó lífið hafa sett sitt mark á sum þeirra og
þannig fer það með okkur flest.
Betúel var í lægra lagi að vexti, þrekinn nokkuð, hæglátur í fasi
og greindur vel. Hann hafði að sögn mikinn áhuga á stærðfræði
og kvað þá íþrótt öllurn fremri enda bráðnauðsynlega í öllum
samskiptum manna á meðal. Fróður var hann jafnframt um
ótalmargt annað og fylgdist vel með hvers konar framförum sem
til umræðu komu þótt ekki hefði hann, fremur en aðrir á þessum
slóðurn, tækifæri til að nýta sér það sem var að ryðja sér til rúms
úti í hinum stóra heimi. Betúel las rnikið og fór oft með hin ýmsu
spakmæli löngu genginna spekinga. Eftir Lúther hafði hann m.a.
þetta um óstýrilátan strák: „Við getum ef til vill ekki varist því að
fuglar tylli sér á höfuðið á okkur, en við getum varnað þeim að
hreiðra þar urn sig.“ Og við annan strák, sem blaðraði þindarlaust
sagði hann þetta: „Þögnin er sannur vinur sem aldrei bregst“, og
hafði það eftir Konfúsíusi hinum kínverska spekingi. Ekki man
ég í svipinn eftir fleirum utanað lærðum tilvitnunum hans í þessar
svokölluðu vitsmunaverur fortíðarinnar.
Betúel átti þó nokkuð stóran vélbát miðað við það sem þá
gerðist. Bátur þessi hét Bogi, var um sex tonn að burðarmagni en
hæggengur. Honum var róið til fiskjar segja menn en auk þess
notaður til alls konar flutninga. Marga ferðina fór hann víst til
Isafjarðar og kom hlaðinn til baka af vörum til verslunarinnar.
Að sumarlagi sá rnaður hann oft blasa við á legunni frarnan við
landið í Höfn og þá glóði á hann í sólskininu, en er haustaði var
hann settur á land upp. Betúel hafði komið fyrir stóru spili rétt
sunnan við svokallaðan Hafnarhamar og með þessu verkfæri
tókst þeim feðgum að draga nökkvann í naust. Erfitt hefur þetta
verið en þeir notfærðu sér þá litlu tækni sem þeir réðu yfir.
Hvernig þeir kornu honum svo aftur niður til sjávar á vorin, þar
sem hallinn á landinu var lítill, er mér enn í dag óráðin gáta. Hvað
um þennan farkost varð svo eftir að hluti fjölskyldunnar flutti á
honurn til Önundarfjarðar vita nú sjálfsagt fáir. Eitt atvik er mér
99