Strandapósturinn - 01.06.1996, Page 104

allir skipbrotsmennirnir voru þangað kornnir og fjölskylda Bet-
úels að auki. Allir þökkuðu guði fyrir að þeim skyldi auðnast að
bjarga þessurn mönnurn þótt það skyggði óneitanlega á ánægju
rnanna að einn vantaði í hópinn. Hans var leitað fram og aftur um
sandinn, en árangurslaust. Hann fannst aldrei. Strax og upp stytti
fóru skipverjar að farkostum sínurn og reyndust tveir þeirra lítið
eða ekkert skemmdir, sátu bara þarna í sandinum eins og þeim
hefði verið lent þarna á eðlilegan hátt. Hinir tveir voru úr sögunni
með öllu. Fimmta skipið hélt til frammi á legunni allan tímann, var
með sterkari vél og notaði hana til þess að það drægi ekki bólfærin,
en að sögn fórst það með manni og mús veturinn eftir.
Aldrei heyrði ég þess getið að Hafnarfjölskyldan fengi, þá né
síðar, nokkra viðurkenningu frá því opinbera fyrir hjálp sína við
skipbrotsmennina. Það hefur sennilega ekki haft nógu hátt um
hana.
Eg var níu ára þegar þessir atburðir gerðust og fékk þá er upp
stytti að fara með Guðmundi, síðar tengdaföður mínum á árabát,
sem Fákur hér yfir í Höfn. Það var mín fyrsta ferð á sjó yfír víkina.
Mér þótti skrýtið að sjá tvö af þessum skipurn sitja þarna í sandin-
um eins og að þau hefðu verið dregin í naust. Það var leikur einn
að ganga fyrir aftan þau urn ijöru. Einnig vakti stóra siglutréð af
Sigurfara undrun rnína þar sem það lá hátt uppi á sandi eins og
löngu rekið af hafí. Annað úr því skipi var brak eitt sem brimið
hafði dreift út um allt. Svo renndi ég augunum austur á fjöruna
þar sem Róbert lá meira og minna brotinn, en ég þorði ekki fyrir
mitt litla líf að rölta þangað. Maðurinn sem fórst gat verið að
veltast þar urn í brimgarðinum og það var of mikið fyrir mig á
þeini árum.
Aður en við snerum heimleiðis elti ég Guðmund inn í veslunina
til Betúels. Hann sat þar á stól innan við verslunarborðið og tók
kveðju okkar vinsamlega. Borðið var svo hátt að ég sá ekki innfyr-
ir það og til beggja enda skápar sem náðu allt að því til lofts. Mér
varð starsýnt á þessa innréttingu og á meðan Guðmundur versl-
aði glápti ég á herlegheitin ekki afgerandi upplitsdjarfur. Allt í
einu virtist gamli maðurinn taka eftir strákpattanum, dró út eina
skúffuna í efri skápnum, kom þaðan með stóran kandísmola og
102