Strandapósturinn - 01.06.1996, Blaðsíða 105

rétti mér yfir borðið. Ég gerði víst einhverja tilraun til að þakka
fyrir gjöfina en beið svo þögull þar til Guðmundur hafði lokið sér
af. Þeir kvöddust innilega hann og Betúel en ég kinkaði aðeins
kolli um leið og við hurfum út út búðinni. „Ætlaðir þú ekkert að
kaupa, strákur?" spurði Guðmundur glettnislega. „Nei“, svaraði
ég. „Þórleifur Bjarnason keypti víst þarna tommustokk fyrir
nokkru, en ég ætla ekki að verða smiður, ég ætla að verða skip-
stjóri þegar ég verð stór.“ „Jæja, karlinn“ ansaði Guðmundur um
leið og við snérurn heimleiðis. Hann var aldrei orðmargur.
Á árunum frá 1924 til 1926 mun Betúel hafa hætt við rekstur
útibús Ásgeirsverslunar. Af hverju treysti ég mér ekki til að rök-
styðja, en vafalaust hafa einhverjar breytingar á samgöngum átt
þar hlut að máli. Húsin voru þó ekki rifin en stóðu eftir það lengi
auð eða þar til Betúel eignaðist þau og notaði til annarra þarfa. En
tímans tönn vann smátt og smátt á þeirn eins og öllu öðru og að
síðustu blöstu þar við manni fúasprek ein hálffalin í grasi og
hvannstóði.
Betúel lifði í mörg ár eftir að hann hætti verslunarrekstrinum,
en 1952 andaðist þessi heiðursmaður sem aldrei mátti vamrn sitt
vita og var þá fluttur vestur að Kaldá í Önundarfirði er yfir lauk.
Sölvi Betúelsson
Kynni mín af Sölva Betúelssyni hófust er ég var innan við
fermingu. Mér var komið fyrir á heimili foreldra hans að Höfn
hluta úr vetri árið sem ég átt að fermast. Átti Sölvi að hressa upp á
þekkingu mína í fræðunum áður en ég gengi til prestsins. Og af
því veitti víst ekki. Um það hvernig námið gekk vil ég síður
fjölyrða, enda hollast fyrir nemandann að hafa sem fæst orð um
það. Þó gerði ég held ég það sem í rnínu valdi stóð til þess að nema
undirstöðuatriðin í þeim námsgreinum, sem kennd voru í öðrum
barnaskólum þessi árin. Stundum ávítaði kennarinn mig, ef hon-
um þótti ég linur við lesturinn, kvað mig þurfa að sinna náminu
betur, ef árangur ætti að verða af dvöl minni þarna á heimilinu,
taldi einsýnt að foreldrar mínir ætluðust til þess að ég eyddi ekki
103