Strandapósturinn - 01.06.1996, Side 109

Ung stúlka frá Horni var fanggæsla hjá þeim bræðrum þetta
vor og eitt sinn er rætt var um refaveiðar sagði hún meira í gamni
en alvöru: „Hvenær skyldi maður eiga eftir að skreyta sig með
tófuskinni“? Sölvi svaraði að bragði: „Eg skal heita á þig að takist
mér að veiða fimm refí næáta vetur skal ég gefa þér eitt skinnið“.
Það var rnjög sjaldgæft að mönnum tækist að veiða svo marga refí
árlega og þessu áheiti var því tekið eins og hverri annarri gaman-
semi. En viti menn, veturinn eftir tókst Sölva að fella sjö tófur, fjórar
hvítar og þrjár mórauðar, og eins og flestum var kunnugt voru
skinnin af þeim mórauðu helmingi verðmeiri en hvert hinna.
Vorið eftir kom Sölvi yfir að Horni og afhenti fanggæslunni
sinni fyrrverandi, ekki bara eitt af skinnunum heldur það lang-
fallegasta. Stúlkan varð yfir sig hissa. En svona var Sölvi. Allt sem
liann sagði eða lofaði stóð eins og stafur á bók og það skipti engu
þótt hann stórtapaði á viðskiptunum. Nú segja menn að heiðar-
leikinn borgi sig ekki, það séu aðeins hinir bláeygðu sem trúi á
hann, refshátturinn og undanbrögðin séu einu ráðin til þess að
komast áfram í þessurn harða heimi. En Sölvi var uppalinn við
annan hugsanagang og þess bæði galt hann og naut á sínum
lífsferli.
Sölvi var frábær sigmaður og stundaði það á hverju vori meðan
hann átti heima á Ströndum. Vorið sem ég var hjá þeim bræðrum
var ég líka með þeim við bjargsigin, á brún sem kallað var, og
aldrei hafði Sölvi orð á því að mér væri ekki treystandi til að vinna
þau verk sem hann þurfti að fela mér að leysa af hendi, þótt sumir
aðrir teldu mig of mikinn galgopa til þess að hægt væri að trúa
mér fyrir þeim. Okkur féll alltaf vel. Eg held að hann hafí séð örla
á vissri ábyrgðarfilfinningu hjá mér þótt ég hefði annars tilhneig-
ingu til þess að sleppa fram af mér beislinu stöku sinnum. Við
vorum ekki alltaf sammála, höfðum m.a. ólíkar skoðanir á þjóðfé-
lagsmálum, en aldrei urðu þær stælur okkur að vinslitum.
Sölvi var einn eða tvo vetur við barnakennslu á Horni, sinnti því
starfi af sinni meðfæddu alúð, þótti vænt um börnin — nemendur
sína - og reyndi að fá þau til að gera það sem þau framast gátu.
Hann kenndi þeirn m.a. marga sálma og lét þau syngja þá á
hverjum morgni áður en kennsla hófst til þess að þeir yrðu þeim
107