Strandapósturinn - 01.06.1996, Qupperneq 134

Náttúran var í raun öðru vísi en hún er í dag, hennar var ekki
notið líkt og margir nútímamenn gera. Mannlífið var samofið
hringrás náttúrunnar. Tilvist engla, djöfla, vatnavera og skrímsla
var staðreynd sem enginn vogaði sér að draga í efa.
Af lifandi þjóðsagnaverum í Arneshreppi má nefna tröllkarl-
inn Kálf í Kálfatindum og skessuna Kleppu. Kleppa klippti
grundirnar við Finnbogastaði og bætti því við að þar skyldi gras
aldrei vaxa hærra en klippt var. Eftir það afrek arkaði hún upp í
mýrarnar ofan við Finnbogastaði og Bæ og settist þar á hækjur
sínar og meig ákaflega og mælti svo um að þar skyldi síðan vera
ótræði. Hóllinn Kleppa er kenndur við fyrrnefnda skessu, en hún
á að liggja undir honum eftir að Finnbogi rammi spyrnti spildu úr
Finnbogastaðafjalli og varð hún undir. Þar má einnig finna trú á
álagabletti sem ekki má slá, svo sem Grænuflöt í Naustvík. í
miðjurn hreppnum er svokallaður Skyrkollusteinn. I honum býr
huldufólk og oft hafa sést ljós frá steininum. Þau álög hvíla á
honum að ekki má benda á hann því þá sker viðkomandi sig í
fingurinn. Þegar vegurinn til Norðurfjarðar var lagður, var tek-
inn á hann lykkja til þess að ekki þyrfti að hrófla við Skyrkollu-
steini. Gvendarsæti eða sæti Guðmundar góða var einnig hlíft í
þessum vegaframkvæmdum. Sagan segir að Guðmundur góði
hafi vígt Urðirnar á ferð sinni um Strandir og þar hafi aldrei
orðið slys á mönnum. Fleira mætti til nefna eins og drauginn
Ingólfsfjarðarmóra, sem stundum er nefndur Ofeigsfjarðar- eða
Seljanesmóri. Móri þessi er svo magnaður að hann hefur meira að
segja komið fram á ljósmynd. Indriði Guðmundsson, bóndi á
Munaðarnesi, segist ekki geta sofið á bænum Felli vegna ágangs
Móra og Axel Thorarensen á Gjögri sagði mér að afi sinn hefði
lent í útistöðum við hann. Arið 1652 kom upp einkennilegur
faraldur sem lagðist á kvenfólkið í sveitinni og þá helst þegar það
sótti kirkju. Segir sagan að konurnar hafi fallið í yfirlið með
hljóðum og froðufalli og stundum varð að bera konurnar út úr
kirkjunni vegna hávaða og óhemjuláta. I framhaldi af þessu voru
svo þrír menn brenndir á báli í Kistunni. í Naustvík heyra menn
stundum glamrið frá draugnum Flöskubak, en hann ráfar þar
um með strigapoka á bakinu fullan af tómum brennivínsflöskum.