Strandapósturinn - 01.06.1996, Side 146

Oft þó hósti Ægissprund
einn er Magnús glaður.
A Skjaldaruíkur húnahund
hann er stýrimaður.
Magnús svaraði að bragði:
Þó að voðin þenjist breið
og þéttar bylgjur dansi,
vinur minn á vœnni skeið
varla trúi’ ég stansi.
Segir ekki meira af orðaskiptum þeirra að þessu sinni. Þeir
héldu hvor sína leið og fara engar sagnir af því, vísurnar geymd-
ust í minni manna og voru á margra vörum lengi síðan.
Kaldsöm nótt
Margt hefur getað borið til þess að þeirn Magnúsi og Jóni var
vel til vina, svo sem nágrenni, — þó langt væri milli bæja, —
samhjálp og annað þess háttar. En ekki þykir mér ólíklegt að
lífsháski sá er þeir lentu í sameiginlega gæti hafa átt sinn þátt í því.
Þótt óljósar sagnir séu um þetta og langt um liðið, langar mig að
segja söguna eins og ég heyrði hana sagða og er mér enn í minni.
Til fárra eða engra er nú að leita eftir upplýsingum um söguefn-
ið, svo það verður byggt á því sem ég heyrði um þennan atburð,
sarnt með dularhjúpi.
Ekki veit ég á hvaða tímabili þessi atburður gerðist. Tel þó að
Jón hafí þá verið ungur að árurn. Frá Dröngum var gert út skip til
hákarlaveiða. Var það stór sexæringur. Ekki var ætlað að róa
honum frá Dröngum, heldur halda skipinu út frá einhverjum
stað hér frammi í sveitinni. Líklegast þykir mér að ætlað hafi verið
að halda því út frá Finnbogastöðum þar sem Guðmundur Magn-
ússon, bróðir Péturs á Dröngum, bjó og rak hákarlaútgerð. Munu
fleiri skip hafa gengið úr Trékyllisvík. Ætlunin var að færa skipið í
verstöðina þaðan sem því skyldi róið á hákarl. Ferðin var farin á
144