Strandapósturinn - 01.06.1996, Blaðsíða 147

fyrrihluta þorra. Þeir sem völdust til ferðar með Jóni voru Magn-
ús Magnússon í Skjaldarvík og Jónatan (hvers son Jónatan var
veit ég ekki). Mun hann hafa verið vinnumaður á Dröngum.
Hafði hann viðurnefnið „karl minn“. Mun það hafa komið til af
máltæki sem hann notaði mikið í tali við menn, „karl minn.“
Jónatan var allra manna sterkastur, fullar þrjár álnir á hæð og
að sama skapi gildur, en notaðist ekki að því vegna linku og
slinnuháttar. Matmaður var hann mikill. I því sambandi var sagt
að hann hefði étið í eina máltíð á Dröngum 24 æðaregg auk
annars matar. Þegar hann hafði látið þetta í sig hafði hann orð á
að nú væri hann saddur. Jónatan var ættaður vestan af Langa-
dalsströnd í Nauteyrarhreppi.
Bjuggu þeir félagar ferð sína svo sem best varð á kosið. Hvað
þeir höfðu af veiðarfærum veit ég ekki, heyrði aldrei á það
minnst. Segl og árar höfðu þeir eins og til stóð. Matarkista stór var
tekin með full af vertíðarmat, kjöti og feitmeti, sem átti að vera til
viðurværis á vertíðinni. Þannig ferðbúnir lögðu þeir af stað frá
Dröngum. Ekki segir af ferðum þeirra fyrr en þeir koma austur á
Ófeigsfjarðarflóann. Vestankaldi var á og höfðu þeir segl uppi.
Líklegast þykir mér að þeir hafi siglt innan skerja en verið komnir
austur fyrir þau. Þeir sigldu við „fast“ eins og það var kallað þegar
skautbandið var fest undir röng og hnýtt með lykkju sem auðvelt
var að losa ef þurfa þótti. Sýnir það að veður hefur ekki verið
hvasst. En allt í einu skellur á þá hörð vindhviða svo að skipið
hálffylltist eða fylltist af sjó. Þetta gerðist svo skjótt að þeir höfðu
ekki ráðrúm til að losa um skautbandið. Við þetta skyndilega áfall
tók út farvið, árar, og flutu þær burt, en héldu einni ár. Og
matarkistan rann út í sjó og sást ekki meira af henni.
Af þeirri kistu er það að segja að hún var úr skipi útlendu sem
strandaði á Dröngum 1866 og komust fjórir menn af. (Ath.:
Guðmundur G. Jónsson á Munaðarnesi skrifaði grein um
skipsstrand þetta í 22. árgangi Strandapóstsins).
Ekki mun skipið hafa kaffyllt, því þeim tókst að rétta það við og
ausa það með einhverju móti, en austurtrogið flaut út svo þeir
höfðu þess ekki not. Nú var orðið illt í efni, árar og annað lauslegt
úr skipinu farið og engin leið að ná því aftur. Líklegt þykir mér að
145