Strandapósturinn - 01.06.1996, Side 148

þeir hafi náð inn seglinu, annars hefði skipið varla rétt við eins og
á var komið. En nú tók að hvessa og rak skipið undan veðri austur
og fram án þess þeir fengju við ráðið. Þannig rak þá undan vindi
fram á miðja Seglu, sem miðast við að ByrgisvíkurQallið beri yfir
miðjan skagann frá Reykjaneshyrnu fram á Gjögursbjörgin. Þar
held ég þeir hafi varpað legufæri og lagst við stjóra til að koma í
veg fyrir að reka lengra undan til hafs.
Þannig leið dagurinn og nóttin köld og dimm fór í hönd. Þeir
voru illa staddir, holdvotir og kuldinn ásótti þá. Þarna lágu þeir
um nóttina og biðu þess sem verða vildi. Sótti vosbúð og kuldi
mjög á þá. Þeir Jón og Magnús tóku það til bragðs að fljúgast á sér
til hita og „slá Spanskinn“. Það var hreyfileikur sem menn í
hákarlaróðrum iðkuðu til að hita sig upp og til varnar því að kuldi
sækti á þá. Leikurinn er í því fólginn að tveir menn setjast and-
spænis hvor á sína þóftu. Þar slá þeir höndum saman, síðan hvor á
annars axlir og brjóst og svo á síður sínar og eigið brjóst og læri.
Þetta var látið ganga þar til menn höfðu hleypt í sig hita. Man ég
þennan leik og léku krakkar og fullorðnir menn hann sér til
gamans.
Þannig héldu þeir á sér hita. En Jónatan hafði enga slíka til-
burði, heldur norpaði á þóftu sinni og lagðist fyrir. I frásögnum
sem ég heyrði um þetta skildist mér að svona hefði nóttin gengið
yfir þá þar til vestanveðrið lygndi og vindur snerist til hafáttar af
norð-norðaustri. Þá drógu þeir upp legufærin og létu berast fyrir
báru og vindi áleiðis til lands. Seint miðaði för þeirra. Með árinni
sem þeir héldu eftir gátu þeir stýrt skipinu svo það færi betur í sjó.
Það bendir til að þeir hafi misst stýrið í áfallinu. Seint miðaði að
landi en þó í áttina. Það hleypti lífi í þá og um síðir, einhvern tíma
daginn eftir að þeir lögðu af stað frá Dröngum, bar þá með
þessum hætti upp í Ávíkur. Voru þeir þá orðnir mjög þrekaðir og
Jónatan, heljarmennið og mathákurinn, aðframkominn. I Ávík-
um var þeim tekið tveim höndum og þeir þóttu eins og úr helju
gengnir. Hresstust þeir brátt við góða aðhlynningu og ekki vitað
að þeim yrði meint af volkinu þó kaldsamt væri.
146