Strandapósturinn - 01.06.1996, Page 161

Sé ég dreng í dyrum lóna
dvelst þó löngum bak við þilið
honum skal í hófi þjóna
hann á ekki betra skilið.
Vinnufélögum okkar Gumma gekk oft hálf illa að átta sig á
viðhorfum hans til þjóðmálanna, fór hann þar sínar eigin leiðir
og deildi þá oft meira til að halda uppi samræðum en af öruggri
sannfæringu.
Iðulega heyrði ég hann taka hraustlega málstað þeirrar stjórn-
málahreyfingar sem ég aðhylltist á þessum árum væri ég ekki í
sjónmáli, en um leið og ég birtist söðlaði hann um. Þetta varð til
þess að gera þá menn óörugga sem lögðu sig oftast alla fram um
það að þóknast honum í öllum málum. Þeir áttu því stundum í
mesta basli með að finna út hvað honum hentaði hverju sinni. Og
fyrir kom oftar en ekki að hann snerist öndverður við því sem
þeir reyndu að bera á borð í von um að hann tæki undir það. Það
var stundum kátbroslegt að fylgjast með þessu. En hversu oft
verða þessar manngerðir ekki á vegi manns, hversu oft hefur
maður ekki þurft að horfa upp á menn gera sjálfa sig að viðundri í
þeim tilgangi einum að þóknast ofjarli sínum í orðasennu, en
undir niðri andstæðingi. Mennirnir eru svo misjafnir að gerð og
gæðum. Og eitt held ég að mér sé óhætt að fullyrða að stundum
hafði Gummi lúmskt gaman af þessari broslegu viðleitni, þó ekki
hefði hann hátt um það. Glampinn í augunum kom upp um
hann.
Hversdagslega var Gummi léttur í lund og opinn fyrir hinu
broslega í tilverunni, en þó gat út af því brugðið ef honum þótti
óheiðarlega vegið að einhverjum sem hann þekkti ekki að öðru en
góðu einu. Hvessti hann þá allt í einu augun á viðmælanda og tók
hann hressilega til bænar. Létu flestir sér það að kenningu verða
og felldu talið.
Haft var eftir venslamönnum hans, að þegar að efri vörin á
honum færi að skjálfa væri hollast fyrir þá, sem ekki væru því
harðari af sér í deilumálum að draga í land, ef þeir vildu komast
hjá því að verða gersigraðir. Þó tók hann jafnan málstað þeirra
159