Strandapósturinn - 01.06.1996, Qupperneq 166

Gumma Ben, en hér skal staðar numið að sinni. Síðustu árin hans
urðu honum erfið. Hann veiktist fyrir aldur fram og sá sjúkdóm-
ur varð honum þungbær. Og þótt hann nyti mikillar og traustrar
aðhlynningar ástvina sinna, sáu víst flestir að hverju fór. Eg
heimsótti hann, þar sem hann dvaldi á sjúkrahúsinu á Isafirði
sumarið áður en hann lést um veturinn. Jú, hann reyndi að bera
sig karlmannlega eins og hans var von, brosti og tók undir gaman-
yrði mín um stund. En svo var eins og að hann hyrfi allt í einu frá
mér, eins og einhver hefði kallað til hans og að ég væri ekki lengur
nærstaddur. Mér brá. Og skyndilega sá ég blika á tár í augum
þessa fyrrum hrausta og lífsglaða manns. Svona gátu þá vissar
tegundir sjúkdóma leikið menn grátt, brotið niður jafnvel hina
sterkustu stofna. Ég kvaddi hann litlu síðar og hvarf út úr sjúkra-
húsinu miður mín.
Nú er orðið hljótt um Hesteyrina, þorpið litla undir Búrfelli
löngu komið í eyði, og lífið sem þar þreifst tilheyrir nú horfinni
tíð. Það leggur kaldan gust út úr firðinum, smáfjúk af Kúfsbrekk-
unni og einmana og áttavilltur fugl flögrar inn í hauströkkrið við
Höfðann þar sem huldufólkið bjó.
164