Syrpa - 01.03.1947, Qupperneq 28

ana, þar á meðal sogpípu, sem stungið var beint
inn í opin sárin. Með þessari hrossalækningu
£ékk ég samt bata á fjórtán vikum og var það
fram yfir allar vonir.
Þetta varð rnikið harðindavor. (1802.).Um
páskana kom „Grænlandsísinn". Honum fylgir
ógnarlegur kuldi, sem dregur svo úr öllurn
gróðri, að menn verða hins langþráða sumars
naumast varir, vor og haust virðast renna saman.
ísbreiðan fyllti alla firði og flóa og náði langt á
haf út, og um Jónsmessu var Eskifjörðurinn full-
ur. Þó var ísinn ekki þéttari en svo, að hægt var
með gætni að komast á bátum á milli jakanna.
Um þessar mundir var frú Thorlacius að mestu
búin að ná sér eftir veikindin, og tókust þau
hjónin þá ferð á hendur á bát inn í kaupstaðinn
á Reyðarfirði og höfðu barnið meðferðis. Ferðin
gekk vel, og þau komust heilu og höldnu á á-
kvörðunarstaðinn.
Sama daginn kom þangað gömul kona frá yzta
bænum í firðinum. Hún fór sem mest hún mátti,
enda hafði hún meðferðis þann gleðiboðskap, að
tvö skip sæjust fyrir landi og væru komin inn í
ísinn. „Nú komst allt í uppnám,“ segir frú Gytha,
„angist og gleði skiptust á í huganum. Það er
ekki einvörðungu þráin eftir fréttum af ættingj-
um og vinurn í Danmörku, sem á svona augna-
blikum hrífur hjörtun, ekki heldur tilhugsunin
um bjarta og heillandi sumardaga, þegar skipin
liggja á firðinum og danskir sjómenn og annað
ferðafólk fylla hinar þöglu strendur landsins nýju
lífi og fjöri, eða fólkið utan úr fjarlægustu sveit-
um, sem þyrpist að í kauptíðinni til þess að viða
að sér varningi, sem nú er aftur á boðstólum. Við
allt þetta bætist það, að nú er í orðsins fyllsta
skilningi um stund aflétt langri föstu, því að
flestir eru orðnir uppiskroppa af nauðsynjum
eftir átta langa vetrarmánuði, og til kaupmann-
anna er oftast árangurslaust að leita“.
Það er því ekki að undra, þó að dönsku skip-
unum sé tekið með fögnuði, og gleðifregnin um
komu þeirra berist eins og örskot bæ frá bæ.
„Það var erfitt,“ segir frú Thorlacius, „að vita
af matbjörginni þarna á næstu grösum og mörgu
öðru, sem svo sár þörf var fyrir, en verða þó að
gera sér ljósa þá hættu, sem af ísnum stafaði; því
að ekki þurfti mikið út af að bera til þess að jak-
arnir rækjust saman og skipin yrðu á milli þeirra,
eða að ísinn þéttist svo við landið, að þau yrðu
að leita til hafs.“
Thorlacius sýslumaður, sem hvergi var hrædd-
ur, tók það nú til bragðs að fá fjóra búðarmenn
með sér á bát og freista þess að komast að minnsta
kosti út í Seley, sem er á að gizka í tveggja mílna
fjarlægð frá Reyðarfirði. Það var ætlun hans að
kveikja bál á eynni til þess að gefa skipverjum til
kynna, að þeim mundi vera óhætt að leggja inn í
ísinn.
„Það var hræðileg stund fyrir mig,“ segir frú
Thorlacius, „að horfa á manninn minn hjartkæra
og einustu landana, sem þarná voru, hverfa mér
sjónum inn á milli ísjakanna í litla bátnum og
vita ekki nema þeirra biði bráður bani. Uppgefin
eftir ferðina og allar áhyggjurnar lagði ég mig út
af, fól guði umsjá okkar allra og sofnaði von
bráðar. Klukkan fjögur um nóttina vaknaði ég
við að barið var að dyrum. Ó, guð minn! Þarna
var maðurinn minn kominn. Hann hafði komizt
út í annað skipið og var nú kominn aftur með
skipstjórann og Isfjörð stórkaupmann, konu hans,
barn og vinnukonu. Skipið kom á eftir, og seinna
um daginn lagðist það við akkeri á höfninni."
ísfjörð kaupmaður sagði sýslumanninum, að
tengdafaðir hans, Howitz gamli, væri um borð í
hinu skipinu, en skipstjórinn þyrði ekki að leggja
inn í ísinn að svo stöddu. Undir öðrum kringum-
stæðum hefðu þetta verið mikil gleðitíðindi, en
nú hélt sýslumaðurinn þeim leyndum fyrir konu
sinni. En af tilviljun komst hún á snoðir um sann-
leikann, og má nærri geta hvernig henni hefur
orðið við. Það sást til skipsins seint í júnímánuði
og aftur einhverntíma í júlí, en skipstjórinn var
ennþá liræddur og hrökklaðist til hafs.
Þetta var nú þung raun fyrir mæðginin, því að
óðum leið á hið stutta sumars, og að kvöldi hvers
dags liafði þeim enn fækkað um einn, þessum fáu
dögum, sem gesturinn góði gat dvalið á landinu.
„Annan dag ágústmánaðar,“ skrifar frú Thor-
lacius, „kom loksins skipið með blessaðan pabba
rninn, sem ég var búin að þrá svo ósegjanlega.
Átján vikur var þessi gamli maður búinn að vera
á sjónum, en samt kom hann nú glaður og reifur
og tók mig í faðm sér, sæla og allshugar fegna.
Hann varð brátt uppáhald allra íslendinga, sem
hann komst í kynni við, en því miður varð við-
staðan svo lítil.
Maðurinn minn samdi nú um það við verzlun-
arstjórann og búðarsveininn á Reyðarfirði, að
þeir létu okkur í té íbúð sína gegn því, að við
sæjum þeim fyrir fæði. Sjálfir bjuggu þeir í búð-
inni. Faðir minn hjálpaði okkur með flutning-
inn.“ Svo var mál með vexti, að sýslumaðurinn
66
SYRPA