Syrpa - 01.03.1947, Side 41

„Nú verðum við að halda heim, því annars
dey ég.“
Örðugt var það fyrir soninn að snúa við, þegar
landið varð með degi hverjum fegurra og in-
dælla, en samt sem
áður gat hann ekki
annað en látið að
ósk föður síns, því
orð hans hljómuðu
honunr sí og æ fyrir
eyrum.
En þrátt fyrir
það, þótt þeir nálg-
uðust óðum heim-
kynnin langþráðu,
þá fór líðan gamla
mannsins síversn-
andi; það gat varla
heitið að honum kæmi dúr á auga, og alla morgna
var hann á stjái kringum tjaldið. Þeir héldu
áfram að róa og róa og loksins komust þeir heim.
Snemma um morguninn, næstan eftir heim-
komuna, vaknaði ungi maðurinn við að hann
heyrði rödd föður síns úti fyrir. Hann sagði:
„Er Jrað furða þó mig tæki sárt að yfirgefa
Alúk? Líttu á hina miklu sól, hvernig hún lyftir
sér úr hafinu og hellir geislaflóðinu yfir ísbreið-
una!“
Og hann heyrði gamla manninn aftur og aftur
hrópa liátt af fögnuði. Svo varð allt hljótt.
Sonurinn lá lengi og hlustaði, en þegar liann
iieyrði föður sinn ekkert bæra á sér, stóð hann
upp og leit út um tjaldopið, — og sjá, þarna lá
liann á jörðinni rétt við tjaldskörina og sneri
andlitinu móti sólu. Ungi maðurinn ætlaði að
reisa hann á fætur, en þá var hann hættur að
draga andann.
Svona urðu endurfundir gamla mannsins við
sólina heima. Fögnuðurinn varð svo óumræði-
legur, að hjartað gafst upp og hætti að slá.
Syninum fannst hann eiga sök á dauða föður
síns. Hann gerði honum því legstað uppi á fjalli,
þar sem við blasti sú sjón, er liafði heillað hann
mest á meðan hann lifði.
Og svo segir sagan, að sonurinn hafi fetað í
fótspor föður síns og aldrei framar stigið fæti út
fyrir heimaland sitt.
Víð er veröldin
Einu sinni voru tveir vinir.
Þá langaði báða til að ferðast kring um jörð-
ina, til þess að geta svo lýst því fyrir öðrum,
hvernig hún liti út. Þeir voru báðir nýgiftir, en
áttu engin börn.
Þeir tóku nú hvor sitt hornið af moskusuxa,
gerðu sér úr því drykkjarhom, sneru síðan bök-
um saman, lögðu af stað, hvor í sína áttina, og
ætluðu sér að halda áfram, þangað til þeir mætt-
ust.
Á vetrum óku þeir á sleðum, á sumrum héldu
þeir oftast kyrru fyrir á landi.
En það þurfti ógn langan tíma til að komast
kringum alla jörðina. Þeir eignuðust börn, þeir
urðu gamlir, börnin urðu líka gömul. Svo kom
að því, að foreldrarnir urðu svo æfagamlir, að
þeir gátu ekki gengið, og þá hjálpuðu börnin
þeim áfram.
Seint og um síðir mættust samt vinirnir, en þá
var ekkert eftir af drykkjarhornunum annað en
handföngin. Það var af því, að þeir þurftu svo oft
að fá sér að drekka á leiðinni, og þá nudduðust
barmarnir við jörðina, þegar þeir voru að ausa
upp vatninu.
„Já, satt er það; víð er veröldin,“ sögðu J>eir,
þegar'þeir mættust.
Þeir voru ungir, þegar þeir lögðu af stað, en
nú voru þeir orðnir örvasa gamalmenni og al-
gerlega upp á börnin sín komnir.
(H. G. íslenzkaði.)
SYRPA
79