Strandapósturinn - 01.06.2010, Síða 46

44
væri lengi gengin í góðu gangfæri af meðalgóðum göngumanni.
Leiðin sem við áttum fyrir höndum í fyrsta áfanga var talin eðlileg
ganga á klukkutíma við góða aðstæður, fjórir til fimm kílómetrar,
en nú gatið brugðið til beggja vona.
Ljóst var strax að Sigríður mundi ekki leggja í þessa ferð með
drenginn að sinni og fékk hún gistingu hjá hjónunum í Naustvík,
Steinunni Guðmundsdóttur og Guðmundi Árnasyni. Öllum var
okkur boðið í bæinn og borið kaffi og meðlæti, og var ekkert
einsdæmi á þeim bæ. Nú var ekki til setu boðið. Svo vel vildi til að
Böðvar póstur var með góðan sleða sem hann annaðhvort fékk
lánaðan í Naustvík eða einhvers staðar norðar í sveitinni. Sleðinn
var orðinn fullhlaðinn og jafnvel meira en það þegar allt hafði
verið tínt til, bæði pósturinn og farangur okkar ferðalanga. Ekki
var um annað að ræða en „leggja á Skörðin“ (málvenja í sveitinni).
Við höfðum áhyggjur af hjónunum, Sigrúnu og Trausta, sem ekki
voru vel búin undir slíka ferð, bæði lasburða og ekki nógu vel
klædd heldur.
Það kom fljótt á daginn að ferðin mundi verða nokkuð harðsótt.
Upp frá bænum var brött brekka sem var bara fyrsta þolraunin.
Allt var landið, sem fram undan var, mjög óslétt og vægast sagt illa
fallið til að draga yfirhlaðinn sleða, snjór var kominn í gil og
Naustvík.