Strandapósturinn - 01.06.2010, Side 109

107
þegar hann hverfur út með sjónum, mér finnst gott að ferðast
með honum, hann flanar ekki að neinu.
Ég held upp brekkurnar og yfir Eyrarhálsinn. Þegar ég er
kominn upp horfi ég til norðurs og þar sem Skörðin blasa við.
Ég sé að inn með þeim leggur él svo að þau eru grámóskuleg
í fjarlægðinni. Nú finnst mér að þetta sé óraleið. Ég hugsa til
mömmu og pabba og systkina minna þarna fyrir norðan og vona
að allt gangi vel á meðan ég er í burtu. Mér finnst ég líka bera
ábyrgð á að allt gangi vel.
Ég skokka niður brekkurnar í átt að Melum, en ég er feiminn
og ætla að fara fram hjá. Ég ákveð að fara með fjallinu og sleppa
þannig óséður. Þegar ég er fyrir ofan bæina sé ég að Mundi er
úti. Ég sé meira að segja að hann er í tvíþumlavettlingum. Hann
tekur eftir mér og veifar mér að koma, en ég læt sem ég sjá það
ekki og flýti för minn fram hjá. Nú fær Ella gamla ekki að klípa í
handlegginn á mér eins og síðast og segja að ég sé feitur.
Ekkert sögulegt gerist á leiðinni fram eftir nema ég mæti
Tóta á Finnbogastöðum í Hvalvíkinni. Hann teymir hestinn
sinn. Hann er á leið í Kaupfélagið. Við spjöllum svolítið saman.
Svo höldum við hvor sína leið. Ég herði mig þennan spöl sem
ég á eftir fram í skóla, fram hjá Árnesi. Þegar ég kem í skólann
er útivist og krakkarnir eru að leika slagbolta. Þau bjóða mig
forvitin velkominn og í leikinn með sér. Ég er svolítið lúinn og
fer inn þar sem Torfi og Gunnsteinn taka á móti mér. Ég ætla
að hvíla mig fram að lestíma.