Strandapósturinn - 01.06.2010, Side 103

101
Eftir kveðjur sem þrýsta tárum fram í augnkrókana á mér
göngum við af stað. Mér finnst alltaf erfitt að kveðja, sértaklega
mömmu, því þó ég sé stór eftir aldri er ég stundum lítill inni í
mér. En ég hef lært að láta á engu bera.
Við göngum þegjandi af stað, Einar á undan, ég á eftir. Það
er snjór, ekki mikill og ekki til trafala, en sleipur fyrir strák á
gúmmískóm. En ég er vanur gúmmískónum og þó ég sé langur
og slánalegur er ég prýðilega fótviss.
Einar fer ekki hratt yfir. Hann gengur öruggum, hægum
skrefum. Hann er með bakpoka sem er úr þykku efni nærri
vatnsheldu, það er járngrind við bakið og leðurólar yfir axlirnar.
Í hægri hendinni heldur hann á haglabyssunni, en hún er líka
með leðuról og hann bregður henni stundum yfir öxlina. Hann
vill vera með byssuna til taks ef tófa skyldi verða á vegi okkar.
Einar er refaskytta, hann kann sko lagið á því. Refurinn er var
um sig, hann er að dratthalast í fjörunum að leita að hræjum
eða vanfærum. Þá gáir hann stundum ekki að sér. Ef Einar sér
lágfótu áður en hún sér hann er hún í bráðri hættu, því hann
er svo slyngur.
Við ætlum út með Drangahlíð og fyrir Skörð. Það er harðfenni
á Hálsinum, en mig grunar líka að Einar eigi von á því að rebbi
leynist út með ströndinni. Þegar við komum út undir Klif sný ég
mér við til að líta heim að bænum áður en hann hverfur. Það
grillir í húsið í morgunrökkrinu og ég sé reykinn liðast upp úr
skorsteininum. Það er einhver kökkur í hálsinum þegar ég sný
mér á hæli á eftir póstinum og hleyp við fót niður í Klifvíkina.
Við göngum í einum rykk út fyrir Breiðanes. Það er samt farið
hægt yfir nesin til á kíkja hvort skolli sé að snuðra í fjörunni, en
engan sjáum við enn. Ef ég ætla að verða of fljótur á mér og fara
fram fyrir Einar segir hann ekkert, en snýr byssunni í veg fyrir
mig. Ég þekki það merki, hann ætlar sjálfur að kanna aðstæður
og ekki hleypa drengstaula mínum í það. Þegar komið er út að
Mölvík setjumst við niður á hryggnum. Við látum steina skýla
okkur og Einar rennir gamalreyndum augum sínum út víkina og
upp að klettunum fyrir ofan. Hann veit að ef tófa er á ferðinni
verður hún að fara víkina eða hlíðina, aðrir vegir eru ekki færir.
Hér hefur hann einmitt margan refinn fellt sem hann hefur
séð koma í grandaleysi eftir fjörunni og hlaupið beint í færi. En