Strandapósturinn - 01.06.2010, Blaðsíða 106

104
þetta draugalegt svæði og er feginn þegar við komum inn að
Eyvindarfjarðará. Þegar þangað er komið er orðið svo bjart sem
verið getur á þessum árstíma. Ég veit samt ekkert hvað klukkan
er. Við endurtökum leikinn frá því í Drangavík, en nú er ekkert
krap í ánni, hún er straumhörð og við vöðum hana á Helluvaði.
Þá verður maður að passa sig á að fara ekki í nornakatlana sem
eru í klöppunum í botninum. Einar þekkir þetta eins og tærnar
á sér og ég veð í fótspor hans, hann leitar fyrir sér í botninum
og allt gengur klakklaust fyrir sig.
Við örkum út Básana og þegar upp á hjallann kemur setjumst
við niður. Þreytan er farin að setjast í kálfana, það er gott að
hvíla sig örstutta stund. Manni finnst svo stutt heim í Ófeigsfjörð
og yfir á Seljanes, en maður veit af reynslu að Ströndin er drjúg,
þó hún sé slétt og gatan góð. Við göngum sem leið liggur
fram hjá Hrútey og inn grundirnar og yfir Dagverðardalsá og í
Strandartún, en við stoppum ekki. Þar beygjum við til hægri yfir
mýrarnar því Einar ætlar yfir brúna á Hvalá. Við sjáum hana ekki
strax, en þegar við komum á holtin blasir hún við eins og dreki í
rökkrinu, því nú er birtu tekið að bregða. Á Hvalárbrúnni stoppa
ég stutta stund til að horfa niður í iðandi vatnsflauminn áður en
hann steypist í þröng gljúfrin og svo niður fossana. Það er eins
og áin verki sundlandi á mann og þá er gott að handstyrkja sig
yfir brúna síðasta spölinn. Einar er kominn yfir og farið að halla
undan fæti hjá honum. Ég tek feginn sprettinn og næ honum
alltof fljótt.
Við sniglumst heim víkurnar, Einar á undan og ég á eftir.
Það er enn austan hæglæti og ekki mikið frost. Hann gengur
enn sömu traustu skrefunum og þegar hann hóf gönguna á
Dröngum, en ég finn æ meir fyrir þreytunni. Nú er hún farin
að bíta í lærin og nárann og iljarnar eru að verða aumar. Maður
er farinn að reka tærnar í steina og rangla til hliðanna, ég hef
augun á hælum Einars sem ganga taktfast og örugglega. Þessi
maður er ekki þreyttur, hann getur eflaust gengið veröldina á
enda, þótt hann fari ekki hratt yfir. Hann heldur alltaf áfram
á sama hraða, hvílir sig sjaldan og stutt, vill ekki láta slá að sér.
Hann er gamall smali, þindarlaus.
Nú eigum við bara eftir að vaða eina á, Húsána. Við endurtökum
fyrri athafnir, vöðum yfir, það er malarbotn í ánni og einhvern