Strandapósturinn - 01.06.2010, Blaðsíða 27

25
eða pípuhausa og meirihlutinn er framleiddur á fyrstu áratugum
aldarinnar meðan tóbak var dýrt og hausarnir því litlir. En einnig
er nokkuð safn af skreyttum pípum sem urðu algengari eftir því
sem nær dró miðri öldinni og tóbak varð algengara. Pípurnar
fundust sérstaklega í íveruhúsunum en einnig á milli stærra
íveruhússins og bræðsluofnsins. Það liggur beint við að álykta að
þeir sem hér unnu hafi ekki haft mikið annað til afþreyingar en
að setjast niður og reykja.
Enginn af þeim gripum sem grafnir hafa verið upp hafa reynst
afgerandi vísbending um þjóðerni þeirra sem þarna unnu. Flestar
pípur sem hægt er að rekja til ákveðinna framleiðenda eru
hollenskar og það á einkum við um skreyttar pípur og þær sem
skarta stimpli viðkomandi pípugerðarmanns. En á það verður
jafnframt að líta að ekki höfðu allir jafnan aðgang að efni til
pípugerðar og verslun bæði með pípur og leirílát dreifði þessari
markaðsvöru vítt og breitt um Evrópu. Engu að síður verðum við
að horfa stíft til Hollands því þau hús sem hollenskir hvalfangarar
byggðu á Svalbarða á sautjándu öld virðast hafa verið af svipuðu
tagi og rannsóknin á Strákatanga bendir til. Íslenskar heimildir
nefna hvergi að Hollendingar hafi stundað umfangsmiklar
Séð ofan í kumlið. Sverðsbúturinn innan um fúin beinin.