Strandapósturinn - 01.06.2010, Qupperneq 68

66
Óli E. Björnsson
Leiklist á
Hólmavík
I. INNGANGUR
Leiklist hefur aldrei verið mitt áhugamál. Á barns- og
unglingsaldri tók ég nokkrum sinnum þátt í skólasýningum og
kynntist greininni dálítið.
Mína fyrstu rullu á sviði kann ég enn utanbókar eftir 70 ár:
Jón kennari1 stillti öllum krökkunum í bekknum upp í röð til að
segja sögu – líklega af Nóaflóðinu – sína setninguna hverjum.
Mín var svona: Örkin sat á Ararat, út um gat leit Nói.
Ég hafði ætíð gaman af að fara í leikhúsið, fyrst heima á
Hólmavík og seinna á skólaárunum í Reykjavík. Um tíma þar á
eftir, innan við áratug, lét ég leiðast dálítið út í leikstarfsemi
heima. Meira var það nú fyrir sjálfskaparvíti og af þegn-
skaparástæðum en ást á listgreininni. Ýmis fátæk félög á Hólmavík
reyndu að efla fjárhag sinn með leiksýningum þó að sjaldan væri
þar feitur göltur fleginn. Var þá margur sótrafturinn dreginn
sárnauðugur upp á svið þó að aðrir færu þangað af fúsum vilja.
Og þegar ég lenti sjálfur í því í 6 – 7 ár að stýra nokkuð þurftarfreku
félagi á staðnum, (UMFG), sat ég á meðan fastur í seigfljótandi
skuldasúpunni sem fylgdi embættinu og barðist um á hæl og
hnakka. Flestir munu vera mér fróðari um tilgang venjulegs fólks
úti um byggðir landsins með flutningi leikverka kringum aldamót
1900 og næstu áratugina. Um þetta má brjóta heilann bæði vel og
lengi en ég er ekki rétti fræðingurinn til að komast til botns í því

1 Kristgeirsson.