Strandapósturinn - 01.06.2011, Side 25

23
Eins og áður er getið var fénu beitt mikið að vetrinum og
þá þurfti að hafa gætur á veðrinu. Það gat fljótlega versnað svo
féð næðist ekki. Það mun hafa verið 14. desember 1935 sem
gerði vont norðanáhlaup. Féð hérna var komið á hús. En það
var látið út um morguninn í góðu veðri og margt af því fór hér
upp fyrir brúnir. Rétt fyrir hádegi þótti okkur veðurútlitið orðið
skuggalegt. Sem betur fór biðum við ekki eftir hádegismatnum
heldur fórum strax að ná í féð. Keli Zak. var hér og við fórum
ásamt pabba. Það var snjólítið og ágætt gangfæri. Þegar ég var
kominn upp fyrir féð í Hádegisslakkanum var ég orðinn renn-
andi sveittur. Ég fór greitt niður slakkann með margt fé á undan
mér. Þegar ég kem niður fyrir brúnina er hríðarmökkurinn
skammt undan og það heyrðist hvinurinn í veðrinu. Svo skell-
ur á stórhríð. Pabbi og Keli voru með fé neðar í hlíðinni. Sem
betur fór rofaði til smástund svo við sáum kindur við ána hjá
Miðmundagili. Þegar við vorum komnir með féð úr hlíðinni og
höfðum náð í kindurnar fram með ánni þá vantaði eitt lamb.
Líklegast var að það hefði orðið eftir í skafli í lækjarfarvegi. Við
lögðum út í hríðina hver með sínum læk. Pabbi fann lambið í
skafli í Hestaskurði rétt við túnið. Hann náði því og ýmist leiddi
það eða bar heim í fjárhús.
Rekaviðarstaurar tilbúnir til sögunar í girðingarstaura og staflað upp
fyrir ofan sögunarhúsið. Magnús stendur við staflann ásamt fyrsta lang-
afabarninu, Erling Kristinssyni.