Strandapósturinn - 01.06.2011, Qupperneq 56

54
Hvít voru ofan hæstu fjöll
og hálsabörðin
djúpt fyrir ofan Drangaskörðin
drógum við yfir Bjarnarfjörðinn.
Fjall eitt leit og furðu hátt
í ferðum efna.
Glöggt sem þjóðir Geirhólm nefna
gjörði ég framan á hann stefna.
Um vænleik sauðfjár á Ströndum kvað Hallvarður:
Geldingar og gimbralömb í grænum hlíðum
eru með fjórðung oft á tíðum.
Af veturgömlum vega föllin vættir þungar,
tíðum mörinn tveir fjórðungar.
Og um veiðiskapinn á Ströndum orti Hallvarður:
Hvergi bregst á helstu miðum hákarlstetur,
þorskurinn aldrei þverrað getur,
það er allt eins sumar og vetur.
Og fuglabjörgin gáfu björg í bú – en þeir menn, sem fóru í
björgin, fyglingarnir, voru auðvitað í stöðugri hættu – en kjarkur
og þor einkenndu þá sem færastir voru og hugdjarfir sóttu þeir
eggin og fuglinn sjálfan til lífsviðurværis. En dulmögn Hornbjargs
og Hælavíkurbjargs voru til staðar. Þau þurfti að sigra. Um það
kvað Hallvarður:
Heiðnabergið held ég versta Horns á Ströndum.
Þar er víða fullt af fjöndum,
fólskum, slægum jarðaröndum.
Þórleifur Bjarnason segir svo um Hallvarð í „Hornstrendinga-
bók“ sinni: „Í háttum sínum er Hallvarður bæði heiðinn og krist-
inn. Hann geldur guði og þjónum hans það, sem honum finnst