Strandapósturinn - 01.06.2011, Side 27

25
það gæti vel verið að spýtan hafi verið merkt þó þeir tækju ekki
eftir því þegar þeir veltu henni upp úr fjörunni.
Í mínu ungdæmi var bátur á hverjum bæ sem átti land að
sjó. Samgöngur og flutningur á ýmsum vörum fór fram á þess-
um bátum. Svo var þorskur hér í firðinum meira og minna öll
sumur. Sprökur fengust stundum. Eitt haustið fengust hér tvær
stórar sprökur. Önnur 200 pund en hin 220 pund. Allir bæir
fengu fisk. En svo hvarf þetta alveg 1947. Það sumar dró ég sein-
ast fisk hér í firðinum. Og það hefur verið fiskleysi síðan. Síld
var talsvert veidd hér í firðinum um tíma og höfð til skepnufóð-
urs. En svo datt botninn úr því á fjórða áratugnum, ef ég man
rétt. Saurbæingar komu stundum norður í Bitru til að fiska.
Einu sinni var ég heila nótt á sjó með þeim og við fiskuðum
vel. Öðru sinni vorum við strákarnir á sjó með Ella á Brunná.
Það var í blíðskaparveðri að degi til. Elli tók sér frí frá færinu,
afklæddi sig og stakk sér í sjóinn og synti kringum bátinn. Það
var ekki oft sem við sáum menn synda. Við fórum stundum á sjó
með Guðjóni á Ljótunnarstöðum. Það var gaman að sjá hann
draga fisk. Magnús í Miðhúsum var líka ansi drjúgur að fiska.
Nói ST-100 kemur að landi eftir verslunarferð til Óspakseyrar. Magnús
er við stýrið og síðan Svavar Ársælsson sumardrengur, Ásgeir Magnús-
son, Erla Elíasardóttir sumarstúlka, Magga og Sólveig Kristjánsdóttir,
kona Ólafs Kristjánssonar sem tók myndina.