Bibliotheca Arnamagnæana - 01.06.2005, Side 92
82
Alex Speed Kjeldsen
tragtning at der i ni af ti tilfælde skrives <o), at <6) ikke sjældent bruges
for /o/, og at (o) ellers langtfra er den almindeligste betegnelse for /o/,
synes det ikke urimeligt at regne med /o/ i pronomenets første stavelse.
Som omtalt ovenfor optræder ældre /ø/ i langt de fleste tilfælde delabia-
liseret. Der anvendes således altid et tegn for /e/ i ordformer som efra,
erendi, ex, gera, (i)gegnum, gera og kemr. Plurale præteritumformer af
vb. roa synes derimod at optræde med såvel (ø) (x2, jf. ovf.) som (e)
(*3, fx ‘rerv’ 6r.34). Bemærk også den delabialiserede pluralisform af
sb. uxi/oxi ‘éxn’ 7r.ll (overfor ‘yxrna’ 7r. 12). Det kan ligeledes noteres
at der aldrig indikeres labialiseret rodvokal i pron. engi(nn).
I modsætning til /o/ skrives andenkomponenten i den labiale bryd-
ningsdiftong aldrig <æ). Derimod finder man i 75 tilfælde <o) (fx
‘hiodeifr’ 2r.31), i tre tilfælde <6) (fx ‘fiøllvwt’ 4r.32) og i ét tilfælde
muligvis <6) (‘ifiøtøv’ 5r.27), men accentstregen er meget usikker.
Også sammenfaldet mellem ældre /æ/ og /ø/ manifesteres i teksten.
Således skrives der <e> for såvel ældre /æ/ (x43, fx ‘frendP 2v.l0) som
/ø/ (x28, fx ‘breSrna’ 2r. 13), og det samme gælder for (é) (hhv. *9, fx
‘févnr’ 5r.l, og xl, ‘féR’ 2v.21) og (æ) (hhv. x46, fx ‘fætt’ 3r.l4 og x7,
fx ‘bræSP 2r.6). Derimod bruges <ø) i knap 60 tilfælde for ældre /ø/ (og
desuden for /ø/), men aldrig for ældre /æ/,39 fx ‘føddi’ 2r.35, og det sam-
me gælder for <ø> (x3, fx ‘bø’ 4r.23), mens (ø) og <æ> bruges hhv. x2
og xl for ældre /æ/ (‘gøta’ 2r.l6, ‘jtør’ 4v.l4 og ‘fæt’ 1 v. 15).
Af øvrige ortografisk-fonologiske observationer inden for vokalsy-
stemet kan især de følgende fremhæves.
Den almindelige betegnelse for /a/ er <a>, men (å) forekommer også
relativt hyppigt (x71, fx ‘får’ 2r.7). Der synes ikke at være indikationer
for den generelle udvikling af forbindelsen /vå/ idet der enten skrives
(va) (x 105, fx ‘vapn’ 2r. 11) eller <vå) (x6, fx ‘vårit’ 4r.22). Dette gæl-
der også for plurale præteritumformer af vb. kveda (jf. ‘kvaøv’ 3v. 16 og
5r. 16), hvor man kunne forestille sig analogisk /o/. I det enkeltstående
‘qvømo’ 8v.3 må man vel netop regne med /o/.40
Den almindelige betegnelse for /e/ er <e> (ca. x 1400), men i 17 tilfæl-
de skrives der (é) (fx ‘nés’ 4r. 15) og i syv tilfælde <æ) (fx TælveiSar’
39 Det er dog muligt at det en enkelt gang er tilfældet idet der i stedet for ‘vandreøi’ 5v.20
muligvis kan læses ‘vandrøøi’.
40 De plurale præteritumformer af vb. koma er almindeligvis /v/-løse (jf. ‘komo’ 5v.29,
6v.ll, 8r.6, ‘komvz’ 8v.l0). Bemærk at sb. kvåma optræder med (va) i såvel nom. som
oblik kasus (jf. ‘vtkvama’ 4v.l3, ‘vt kvamo’ 4v.20).