Bibliotheca Arnamagnæana - 01.06.2005, Page 93
AM 162 A 8 fol
83
4r.l6). Ellers kan det bemærkes at suffikset -end-/-ind-/-ynd- altid skri-
ves med (e) (ca. x20, fx ‘tiSendi’ 2r.5 og ‘erendi’ 2r.l9), og at den be-
stemte adjektivartikel mere end dobbelt så ofte skrives med <i> (fx Tn’
2r.24) som med <e) (fx ‘eNa’ lr. 15). Adverbiet snemmalsnimma skrives
i ét tilfælde med (i) (‘fnimrøa’ 2v.ll) over for fire eksempler med <e)
(fx ‘fnemma’ 4v.30).
<e) skrives almindeligvis også (e) foran /ng/, men diftongeringen af
/e/ > /ei/ manifesteres i to tilfælde (‘rySgeingin’ 7r.22 og ‘franjrveingiar’
5r.l7). Der kan ellers ikke siges noget om en eventuel forlængelse eller
diftongering af andre vokaler i samme stilling, men bemærk at /ang/ i et
enkelt tilfælde muligvis skrives <ång> (‘fang’ 2v.ll).41
For /é/ skrives der almindeligvis også <e> (ca. x80, fx ‘fe’ 2r.l6),42
men i omtrent 30 tilfælde <é> (fx ‘jrér’ 2r.l6), i 20 tilfælde (æ) (fx ‘Jrær’
2r,10) og i et enkelt tilfælde <æ> (‘mær’ 6v.23).
Den almindelige betegnelse (ca. x 1650) for såvel /i/ som /i/ er <i),
men for begge fonemer skrives der også (f> (hhv. x18, fx Tig’ 2v.8, og
x28, fx ‘fin’ 3r.l2).43 Desuden bruges <J) (eller <I» i knap tyve tilfælde.
Det kan i øvrigt bemærkes at suffikset -lig- altid optræder med (i) (al-
drig <e». Om tidlig delabialisering af /y/ > /i/, se ndf. under /y/.
/o/ skrives almindeligvis (o) (ca. x775), men over 60 gange også (6)
(fx ‘ftbckin/v’ lv.21) og i 14 tilfælde (6) (fx ‘boig’ 4r.23). Om rodvoka-
len i skulu, munu, se under /u/.
Den hyppigste betegnelse for /o/ er (o), som forekommer godt 400
gange. Betegnelsen (6) er imidlertid heller ikke helt sjælden (x45, fx
‘bio’ 2v.5), men <&> er den næsthyppigste betegnelse for /o/ og optræ-
der i omtrent 100 tilfælde i denne funktion (fx ‘fdma’ 2r.l7). I visse
ordformer kan det umiddelbart ikke afgøres om der er tale om /o/ eller
/o/, fx Noregr, komu og han. Til den sidstnævnte pronominalform kan
det dog bemærkes at den - når den optræder udskrevet - i blot tre tilfæl-
de skrives med <o> over for 12 eksempler med (6). Selvom (6) er rela-
tivt hyppigt for /o/, synes det dermed rimeligst at regne med lang vokal
i denne pronominalform. Det privative præfiks skrives i en række
41 Ud over at accentstregen er usikker, må det bemærkes at (å) i fire andre tilfælde bruges
for (et utvetydigt) /a/, jf. ndf. om accentbrugen.
42 Desuden må man regne med omtrent lige så mange tilfælde hvor det ikke med sikker-
hed kan afgøres om der er tale om /e/ eller /é/, fx i præteritumformer af visse reduplika-
tionsverber.
43 Jf. også bemærkningerne til accentbrugen ndf.